#سلسله_بحث_امامت #قسمت_بیست_و_پنجم #درس_یازدهم_بخش_اول امام سجاد علیه السلام امام علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام در 5شعبان سال 38(یا 15 جمادی الاولی 36) در مدینه به دنیا آمد ودر 25 محرم سال 95 در سن 57(یا 59) هجری قمری توسط هشام بن عبدالملک مسموم وبه شهادت رسید وپیکر مطهر آن حضرت در مدینه ودر قبرستان بقیع دفن شد است حضرت در طول امامت خویش با توجه به شرایط خفقان که توسط یزید ایجاد شد ونا امیدی که بخاطر شهادت امام حسین علیه السلام بر جامعه شیعه حاکم بود از عناصر متعددی برای حفظ واحیاء اسلام ناب استفاده نمود که در اینجا به برخی اشاره میشود اول- عنصر تبلیغ حضرت بعد از آزادی از اسارت وقبل از رسیدن به مدینه سعی نمود از عنصر شعر برای تبلیغ آنچه بر جامعه اسلامی رفته است استفاده نماید لذا به شخصی به نام بشیر فرمود پدرت شاعر بود آیا شما از شعر چیزی میدانی گفت بله فرمود برو خبر آمدن مارا به مردم مدینه اطلاع بده بشیر می گوید سوار بر اسب شدم هنگامی که مسجد النبی رسیدم صدا به گریه بلند کردم وچنین سرودم يَا أَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ بِهَا- قُتِلَ الْحُسَيْنُ فَأَدْمُعِي مِدْرَارُ- الْجِسْمُ مِنْهُ بِكَرْبَلَاءَ مُضَرَّجٌ- وَ الرَّأْسُ مِنْهُ عَلَى الْقَنَاةِ يُدَارُ- ( بحار ج 45، ص 147) ای مردم مدینه دیگر مدینه جای ماندن نیست زیرا حسین کشته شد که اشک من چنین جاری است پیکر او در کربلا به خاک وخون غلتید وسر مقدسش بالای نیزه شهر به شهر گردانده شد آنگاه گفت این علی بن الحسین است که با عمه وخواهرها در آستانه شهر فرود آمد ومن فرستاده او هستم همین نکته باعث هجوم مردم به سوی حضرت شد و حضرت در آنجا حقایقی تاریخی کربلا وآنچه برآن گذشت را بیان کرد @jorenab

#مناجات_شعبانیه #قسمت_بیست_و_پنجم درخواست جایگاه اهل طاعت در این بخش کوتاه به سه نکته اشاره شده است: بالاتر از الله کسی نیست تا واسطه درخواست ما از خداوند متعال گردد، پس خداوند متعال را باید به خودش قسم داد و اگر به اهل بیت عصمت و طهارت قسم می‌دهیم برای آن است که آنان جانشینان الهی هستند و درخواست از خلیفه به منزله درخواست از مستخلف عنه است. آنان که به طاعت الهی مشغول هستند دارای جایگاه بسیار ارزشمند و مهم هستند به گونه‌ای که این جایگاه مورد غبطه دیگران هست و هرکس عبادتش بیشتر باشد جایگاه وی نیز بالاتر و نزدیک تر به خداوند متعال خواهد بود «فَکانَ قابَ قَوْسَینِ أَوْ أَدْنی»( آیه ۹ سوره مبارکه نجم) بالاترین جایگاهی که از نظر معرفتی بشر به آن می‌رسد آن است که بفهمد هیچ نفع را نمی‌تواند به خودش برساند و یا ضرری را از خود دفع کند. استاد جوادی آملی – دام ظله – در توضیح جمله‌ی دعای کمیل «یا سَرِیعَ الرِّضَا اغْفِرْ لِمَنْ لَا یمْلِک إِلَّا الدُّعَاءَ ارْحَمْ مَنْ رَأْسُ مَالِهِ الرَّجَاءُ وَ سِلَاحُهُ الْبُکاء» می‌فرماید: یعنی چیزی شبیه نوزاد ناتوان که تنها با گریه و ناله از نیازه ای خود خبر می‌دهد و تا زاری نکند نیازش تأمین وحیاتش تضمین نمی‌شود.( تفسیر موضوعی قرآن کریم (حیات حقیقی انسان در قرآن)، چاپ اسراء، ص۳۰). «خداوندا به ذات تو، بر تو قسم می‌دهم که مرا به جایگاه اهل طاعتت وفرمانبرداران شایسته‌ات برسانی؛ زیرا مرا نیرویی نیست که زیانی از خود دفع کنم یا منفعتی به خویش برسانم؛ إِلَهِی بِک عَلَیک إِلَّا أَلْحَقْتَنِی بِمَحَلِّ أَهْلِ طَاعَتِک وَ الْمَثْوَی الصَّالِحِ مِنْ مَرْضَاتِک فَإِنِّی لَا أَقْدِرُ لِنَفْسِی دَفْعاً وَ لَا أَمْلِک لَهَا نَفْعاً» @jorenab