#سلسله_بحث_امامت #قسمت_دوازدهم #درس_پنجم_بخش_اول حضرت علی علیه السلام حضرت علی علیه السلام در۱۳ رجب ۱۰ سال قبل از بعثت در درون کعبه به دنیا آمد و پدر گرامی شان حضرت ابوطالب علیه السلام و مادر بزرگوارش حضرت فاطمه بنت اسد بود و در صبح ۱۹ رمضان ۴۰ هجری در مسجد کوفه با ضربت شمشیر ابن ملجم زخمی شد و در شب ۲۱ رمضان همان سال به شهادت رسید و قبر شریفش در نجف اشرف است. حضرت به مدت ده سال از اول کودکی تا بعثت همراه با پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم بود زمانی که در 8 سالگی پدر بزرگ نبی اکرم صلی الله عبدالمطلب رحلت کرد تکفل پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم. بر عهده حضرت ابوطالب قرار گرفت و زمانی که حضرت علی علیه السلام به دنیا آمد پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم.حدود ۳۵ ساله بودند زمانی که بر اثر قحطی فرزندان ابوطالب را فرزندان عبدالمطلب را برعهده بگیرند پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم. امام علی علیه السلام را تحت تکفل خویش گرفت امام علی علیه السلام در این باره می فرمایندشما جایگاه مرا در خویشاوندی نسبت به رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم. می‌دانید مرا در دامن خویش می نشاند در حالی که کودک بودم و درآغوش خویش می گرفت و گاهی غذا را لقمه لقمه در دهانم می گذاشت و هرگز دروغی در گفتار و اشتباهی در کردار از من ندید.« وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِي مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالْقَرَابَةِ الْقَرِيبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصِيصَةِ وَضَعَنِي فِي حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلِيدٌ يَضُمُّنِي إِلَى صَدْرِهِ وَ يَكْنُفُنِي فِي فِرَاشِهِ وَ يُمِسُّنِي جَسَدَهُ وَ يُشِمُّنِي عَرْفَهُ وَ كَانَ يَمْضَغُ الشَّيْ‏ءَ ثُمَّ يُلْقِمُنِيهِ وَ مَا وَجَدَ لِي كَذْبَةً فِي قَوْلٍ وَ لَا« خَطْلَةً فِي فِعْل‏»( خطبه 192) بعد از رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم مدت 23 سال از خلافت کنار گذاشته شد در حالی که حق آن حضرت بود تا بر مسند حکومت بنشیند حضرت در توصیف آن دوران می فرماید: صبر پیشه کردم در حالی که خاری در چشم و استخوانی در گلو بود و میدیدم که حق مرا به غارت می برند.« فَصَبَرْتُ وَ فِي الْقَلْبِ قَذًا، وَ فِي الْحَلْقِ شَجًا، أَرَى تُرَاثِي نَهْبا»( نهج البلاغه خطبه 3) دوران خلافت که حدود ۴ سال و ۹ ماه طول کشید و حضرت علت پذیرفتن مسئولیت را بعد از این محرومیت طولانی دو چیز می‌داندتعهدی که خداوند از عالمان گرفت تا در مقابل ظلم ظالمان ساکت نباشند و دیگری بودن افراد برای بیعت که حجت را تمام می کند. می فرماید: قسم به آن خداییکه دانه را شکافت و انسان را آفرید اگر بیعت مردم و اتمام حجت به خاطر یاری کننده نبود و همین طور خداوند از علما عهد و پیمان گرفت تا در برابر شکم بارگی ظالمان و محرومیت ستمدیدگان ساکت ننشیند هر آینه ریسمان حکومت را بر پشت آن می افکندم.« وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَوْ لَا حُضُورُ الْحَاضِرِ وَ قِيَامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَى الْعُلَمَاءِ أَنْ لَا يَقِرُّوا عَلَى كِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ، لَأَلْقَيْتُ حَبْلَهَا عَلَى غَارِبِهَا‏»( همان) @jorenab

#مناجات_شعبانیه #قسمت_دوازدهم قدرت الهی در پوشاندن گناه در آخرت بعد از آنکه از خداوند خواسته می‌شود که همانطورکه در دنیا ما را مورد لطف و رحمت خویش قرار دادی در آخرت نیز این لطف و عنایت را بفرما، آنگاه علت این درخواست را بیان می‌کند اینکه اگر چنین امری از تو خواستم برای این است که نمی‌توان از لطف تو مأیوس شد؛ زیرا در دنیا به من نگاه نکردی بلکه به لطف و رحمت خویش نگاه کردی و این بنده را مورد تفقد خویش قرار دادی پس نمی‌توانم از تو مأیوس باشم. خدای متعال زندگی دنیوی را بر عهده گرفت و فرمود: هیچ جنبده ای نیست مگر آنکه روزی‌اش را خداوند بر عهده گرفته زیرا محل استقرار و محل انتقال آنها را می‌داند «وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَی اللَّهِ رزق‌ها وَ یعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها»( آیه ۶ سوره مبارکه هود). از طرف دیگر همیشه سعی بر پرده داری و حفظ آبروی انسان است مگر کار از حد بگذرد. لطف حق با تو مداراها کند چونکه از حد بگذرد رسوا کند لذا حضرت امیرالمؤمنین در دعای کمیل می‌فرماید: چه نیکی که من لایقش نبودم و تو مرا به آن بین مردم شناساندی «کمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلًا لَهُ نَشَرْتَهُ»( دعای کمیل، مفاتیح الجنان، ص ۶۳). پس خدای متعال هم از نظر مادی و هم از نظر معنوی انسان را در حمایت خویش قرار داد؛ لذا باید از او خواست و به خدا عرض کرد خداوندا چگونه از لطف و احسانت بعد از مرگم مأیوس باشم در حالیکه در تمام مدت زندگی من جز نیکی و احسان نکردی. گرچه برای ما دنیا دار آزمایش و آخرت دار پاداش است، اما برای خداوند متعال هردو جهان یکی است و اگر جود و بخشش می‌کند برای این است که عادتش نیکی و بخشش است؛ لذا در ادعیه وارد شده است احسان و نیکی به گنهکاران عادت توست «عَادَتُک الْإِحْسَانُ إِلَی الْمُسِیئِینَ»( بحارالانوار، ج ۹۵، ص ۳۸۹). «خداوندا چگونه از لطف و احسانت بعد از مرگم مأیوس باشم در حالیکه در تمام مدت زندگی من جز نیکی و احسان نکردی؛ اِلَهِی کیفَ آیسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِک لِی بَعْدَ مَمَاتِی وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِی إِلَّا الْجَمِیلَ فِی حَیاتِی». @jorenab