شخصى از امام صادق علیه السلام پرسید: یک موش مرده در یک حلب روغن افتاده است، حکم این روغن چیست؟ حضرت فرمودند: تمام روغن نجس است و باید آن را دور بریزى. عرض کرد: بودن موش در روغن بهتر از آن است که روغن را دور بریزم». امام فرمود: تو نسبت به موش سهل‏ انگار نیستى، بلکه به دین خود سهل‏ انگار و مسامحه کارى خداوند میته از هرچیزی که باشد را حرام کرده است عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: أَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ وَقَعَتْ فَأْرَةٌ فِي خَابِيَةٍ فِيهَا سَمْنٌ أَوْ زَيْتٌ فَمَا تَرَى فِي أَكْلِهِ قَالَ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ «لاَ تَأْكُلْهُ » قَالَ فَقَالَ لَهُ اَلرَّجُلُ اَلْفَأْرَةُ أَهْوَنُ عَلَيَّ مِنْ أَنْ أَتْرُكَ طَعَامِي مِنْ أَجْلِهَا قَالَ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ «إِنَّكَ لَمْ تَسْتَخِفَّ بِالْفَأْرَةِ وَ إِنَّمَا اِسْتَخْفَفْتَ بِدِينِكَ إِنَّ اَللَّهَ حَرَّمَ اَلْمَيْتَةَ مِنْ كُلِّ شَيْ ءٍ ».  (تهذیب الاحکام بَابُ اَلْمِيَاهِ وَ أَحْكَامِهَا  ج 1، ص 420) می گویم: احکام الهی مسامحه بردار نیست لذا حضرت بطور جدی در مقابل چنین شخصی ایستاد @jorenab

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ لِوَلِیِّكَ الْفَرَجَ وَ الْعَافِیَةَ وَ النَّصْرَ امروز شنبه متعلق است به رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم @jorenab

روز شنبه منسوب به نبی مکرم اسلام حضرت محمدبن عبدالله صلی الله علیه وآله و سلم است اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اجْعَلْ صَلَوَاتِکَ وَ صَلَوَاتِ مَلائِکَتِکَ وَ أَنْبِیَائِکَ وَ الْمُرْسَلِینَ وَ عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ وَ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ وَ مَنْ سَبَّحَ لَکَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ عَلَی مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ وَ نَبِیِّکَ وَ أَمِینِکَ وَ نَجِیبِکَ وَ حَبِیبِکَ وَ صَفِیِّکَ وَ صِفْوَتِکَ وَ خَاصَّتِکَ وَ خَالِصَتِکَ وَ خِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِک @jorenab

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:  حكايت خانه اى كه در آن خدا ياد مى شود و خانه اى كه از ياد خدا خالى است، حكايت زنده و مرده است  مَثَلُ البيتِ الذي يُذكَرُ اللّه ُ فيهِ و الذي لا يُذكَرُ اللّه ُ فيهِ مَثَلُ الحَيِّ و المَيِّتِ كنز العمّال : ۱۹۲۳ @jorenab

ازپندهای امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام:  در حالى كه در واقع، از كمترين مال برخوردار هستيد ،  در ظاهر، بهترين حال را از خود نشان دهيد ،  كه خداوند متعال ، بندگان باايمانش را [ اين گونه ]نيكو ادب كرده است ، و آن بزرگ گوينده ، فرموده است : «بى خبر ، آنان را از شدّت خويشتندارى ، توانگر مى پندارد . ايشان را از سيمايشان مى شناسى . با اصرار [چيزى ]از مردم نمى خواهند» . فَكُونُوا أَقَلَّ مَا یَكُونُونَ فِی الْبَاطِنِ أَمْوَالًا أَحْسَنَ مَا یَكُونُونَ فِی الظَّاهِرِ أَحْوَالًا فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَی أَدَّبَ عِبَادَهُ الْمُؤْمِنِینَ الْعَارِفِینَ أَدَباً حَسَناً فَقَالَ جَلَّ مِنْ قَائِلٍ- یَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیماهُمْ لا یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحافاً  [بحار الانوار ج ۷۵، ص ۸]  @jorenab

#کرامت_نفس ♦️"فاعبدوا ماشئتم من دونه قل ان الخاسرین الذین خسروا انفسهم و اهلیهم یوم القیامه الا ذلک هو الخسران المبین(زمر:۱۵) هرکس غیر از او را می خواهید بپرستید بگو بدرستیکه زیانکاران آنهائی هستند که در نفسشان و اهلشان در روز قیامت دچار زیان شدند براستی که این خسرانی روشن و آشکاری است. ♦️دراین آیه شریفه می فرماید خسران و ضرر و زیان کردن به این نیست که انسانی مالی را از دست دهد یا مقامی از دست دهد بلکه خسران بزرگ آن است که انسان نفس خود را ببازد، ♦️مرحوم علامه طبابائی در تفسیر شریف المیزان می فرماید اینکه فرمود:"اَلا ذلک هوالخسران المبین"این خسران بزرگ و روشنی است برای چند امراست: ۱_آن خسرانی که متعلق به دنیاست(یا خسران در مال است یا خسران در مقام)سریع الزوال است و بالاخره تمام می شود اما خسران و زیان آخرت همیشگی است نه زوال پذیر است و نه منقطع می شود هرچه می خواهد شود در این دنیاست در اخرت آنگونه که هستی می مانی برای همیشه. ۲_اگر مال یا مقام دنیائی از دست برود امکان دارد مثل آن دوباره برای انسان حاصل شود و یا حتی بهتر از آن بدست بیاید اما اگر نفس از دست رفت دیگر نه چیزی جایگزین می شود و نه بدست می آید(المیزان ج۱۷ص۲۶۴) ♦️در آیه دیگر علت این خسران را بیان می کند یعنی چگونه می شود انسان دچار زیان نفس می شود نفس خود را از دست می دهد می فرماید"ولا تکونوا کالذین نسواالله فانساهم انفسهم(حشر:۱۹)"از آن دسته نباشید که خدارا فراموش کردند و خداوند نیز کاری کرد که خود را فراموش کردند ♦️ علامه طبابائی در المیزان در توضیح اینکه چگونه می شود کسی خدا را فراموش کرد باعث می شود خودش را هم فراموش کند می فرماید:انسان وقتی خدا را فراموش کرد بخودش مستقلاً نگاه می کند درحالیکه باید به پروردگارش توجه داشته باشد و خودش را وجود مستقلی می داند که ضرر و زیان خود را می فهمد در حالیکه این نیست او موجودی ضعیف و متعلق الوجود است همه اش فقر،حاجت است و آنچه از کمال و عزت است مال خداست پس خودش را فراموش کرد نتیجه این است که خدا را فراموش کرد(المیزان ج ۱۸ ص ۲۳۰) @jorenab

☀️پيامبر اکرم صلى الله عليه و آله وسلم: 💧 از پر خوابى بپرهيزيد؛ زيرا پر خوابى صاحب خود را در روز قيامت تهيدست مى گذارد ❄️ إيّاكُم و كَثرَةَ النَّومِ فإنَّ كَثرَةَ النَّومِ يَدَعُ صاحِبَهُ فَقيرا يَومَ القِيامَةِ 📕(بحارالانوارج۷۳ص۱۸۰) @jorenab

زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا که رخت نور پوشاندند بر تن آسمانها را دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفلها دو وجه الله ربانی، دو سرّ الله سبحانی دو رخسار سماواتی، دو انسان خدا سیما دو عیسی دم، دو موسی ید، دو حُسن خالق سرمد یکی صادق یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا یکی بنیانگر مکتب، یکی آرندة مذهب یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا یکی از مکه انوار رخش تابید در عالم یکی شد در مدینه آفتاب طلعتش پیدا یکی نور نبوت را به دلها تافت تا محشر یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیا رسد آوای قال الصادق و قال رسول الله به گوش اهل عالم تا که این عالم بود بر پا یکی جان گرامی در دو جسم پاک و پاکیزه دو تن اما چو ذات پاک یکتا هر دو بی همتا محمد کیست؟ جانِ جانِ جان عالم خلقت که گر نازی کند، در هم فرو ریزد همه دنیا محمد کیست؟ روح پاک کل انبیا در تن که حتی در عدم بودند بی او انبیا یک جا محمد کیست؟ مولایی که مولانا علی گوید: “منم عبد و رسول الله برِ من رهبر و مولا” محمد از زمانها پیشتر میزیست با خالق محمد از مکان پیموده ره تا اوج اَو اَدنی محمد محور عالم، محمد رهبر آدم محمد منجی هستی، محمد سید بطحا محمد کیست؟ آنکو بوده قرآن دفتر مدحش که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا ششم مولا، ششم هادی، ششم رهبر، ششم سرور که هم دریای شش گوهر بود، هم دُرّ شش دریا صداقت از لبش ریزد، فصاحت از دمش خیزد فلک قدر و ملک عبد و قضا مهر و قدر امضا بسی زهّاد و عبّادند بیمهرش همه کافر بسی عالم، بسی عارف، همه بی نور او اعمی دو خورشید منیر او هشام و بو بصیر او دو کوه حکمت و ایمان، دو بحر دانش و تقوی مرا دین نبی، مهر علی و مذهب جعفر سه مشعل بوده و باشد، چه در دنیا چه در عقبی در دیگر زنم غیر از در آل علی؟ هرگز! ره دیگر روم غیر از ره این خاندان؟ حاشا! بهشت من بود مهر علی و مهر اولادش نه از محشر بود بیمم، نه از نارم بود پروا سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر اگر گردم جدا یک لحظه از ذرّیة زهرا از آن بر خویش کردم انتخاب نام “میثم” را که باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا @jorenab