ها علیٌّ بشرٌ کیفَ بَشَر رَبُّه فیه تَجَلّى و ظَهَر

علی آمد بشر اما چه بشر! 
بشری کوست خدا را مظهر

هو و المَبدأُ شمسٌ و ضِیاء هُوَ و الواجبُ نورٌ و قَمَر

علی و حق چو ضیاء و خورشید 
علی و حقّ به‌مثل نور و قمر

اُذُنُ اللهِ و عینُ الباري یا له صاحبُ سمعٍ و بَصَر

خود، علی گوش و علی چشم خداست 
 ای عجب حقّ بوَدش سمع و بصر

ما هو اللهُ و لکنْ مَثَلا مَعَهُ اللهُ کَنارٍ و حَجَر

مَثَل حقّ بُوَد او نیست خدا 
 لیک با اوست چو سنگ آذر

عِلّةُ الکَونِ و لولاهُ لما کانَ للعالَمِ عَینٌ و أثر

باشد او علت ایجاد دو کون 
 گر نبودی نَبُد از خلق اثر

و له اُبدِعَ ما تَعقِلُهُ مِن عُقولٍ و نُفُوسٍ و صُوَر

خلقتِ آنچه به عقلت گُنجد 
 بهر او شد ز عقول و ز صور

مَظهرُ الواجبِ! یا لَلْمُمکِن صُورةُ الجاعلِ یا لَلمَظهَر

خود چه ممکن بود او کز عظمت 
 آمده صورت حقّ را مظهر

جِنسُ الاجناس علیٌّ وَ بَنُوه نوعُ الانواعِ إلَی الحادي عشر

جنس الاجناس علی وَ ابْنائش 
 نوع الانواع یک و ده بشمر

فلکٌ في فلکٍ فیه نُجُوم صدفٌ في صدفٍ فیه دُرَر

فلکی در فلکی پُر اَنجُم 
 صدفی در صدفی پر گوهر

کلُّ مَن مات و لم یَعرِفْه مَوتُهُ موتُ حِمارٍ و بَقَر

هرکه او مُرد و علی را نشناخت 
 مردنش مردن گاو آمد و خر

هو في الکلّ امام في الکلّ مَن ابوبکر و مَن کان عُمَر

در همه دور، امامِ همه اوست 
[پس که باشند ابوبکر و عمر]

لیسَ مَن أذنبَ یوماً بإمام کیفَ مَن أشرکَ دهراً و کَفَر

هرکه روزی گنه آرد نه سزاست 
 به امامت، چه رسد کفر سِیَر

قَوسُه قوسُ نُزولٍ و عُروج سَهمُه سهمُ قضاءٍ و قَدَر

زو کمان، قوس نزول است و صعود 
 تیر او، تیر قضا هست و قدر

ما رَمىٰ رمیةً الا و کفى ما غزا غزوةً الا و ظفر

تیر نگشود مگر خصم افکند 
 جنگ ناورد مگر یافت ظفر

أغمَدَ السیفَ متى قابله کلّ مَن جَرَّدَ سَیفاً و شَهَر

کرد شمشیر به پیشش به نیام 
هر کجا بود شجاعی اشهر

حُبُّه مَبدأُ خُلدٍ و نِعَم بُغضُه مَنشأُ نارٍ و سَقَر

مهر او باعث جنّات نعیم 
 کینِ او مورث نار است و سقر

خَصمُه بَغَّضَه اللهُ و لو حَمِدَ اللهَ و أثنى و شکر

دشمن او بَرِ حقّ مبغوض است 
 گرچه حمد آرد و شکرِ داور

@jorenab

‌#مال_حرام برخی از اثرات مال حرام که در روایات آمده است : ۱-مال حرام در نطفه تاثیر می‌گذارد امام باقر علیه السلام : اگر مالی به حرام آغشته شود حج و عمره او پذیرفته نمی شود. و نطفه رافاسد می کند عن امامنا الباقر علیه السلام « إِنَّ الرَّجُلَ إِذَا أَصَابَ مَالًا مِنْ حَرَامٍ لَمْ یقْبَلْ مِنْهُ حَجٌّ وَ لَا عُمْرَةٌ وَ لَا صِلَةُ رَحِمٍ حَتَّی إِنَّهُ یفْسُدُ فِیهِ الْفَرْجُ [1]» .۲-تمام اعمال انسان را نابود می کند لذا امام صادق علیه السلام در ذیل آیه شریفه « وَ قَدِمْنا إِلى‌ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً ».[2] و ما به سراغ اعمالی که انجام داده اند می رویم، و همه را همچون غباری پراکنده (در هوا) قرار می دهیم « امّا وَاللَّهِ انْ کانَتْ اعْمالُهُمْ اشَدُّ بَیاضاً مِنَ الْقَباطی، وَلکنْ کانُوا اذا عَرَضَ لَهُمْ الحرام لَم یَدعُون».[3] به خدا سوگند، كه كرده هاى آنان از پارچه هاى كتان قبطى سفيدتر بود، اما چون به حرامى برمى خوردند از آن خوددارى نمى كردند ۳-  لذا پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) عبادت با لقمه حرام را مثل بنا ساختن خانه روی آب یا شن می داند.« العِبادَةُ مَعَ أكلِ الحَرامِ كالبِناءِ عَلَى الرَّملِ، و قيل: عَلَى الماءِ».[4] عبادت با خوردن حرام مثل ساختن خانه بر شن و یا آب است ۴- مال حرام حتی لقمه ای موجب عدم قبولی عبادت می شود امام صادق علیه السلام می فرماید:«ان الله لا یقبل عبادة من فی جوفه لقمه من حرام» [5] خداوند عبادت کسی که در شکمش لقمه حرامی باشد پذیرفته نیست ۵- لقمه حرام انسان را آرام آرام می کشد و انسان که مرد حتی نفس گرامی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) تاثیر ندارد«انک لا تسمع الموتی»[6].  لذا امام حسین علیه السلام می فرماید حرفهای مرا نمی شنوید چون :«  فَلقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُكُمْ‏ مِنَ‏ الْحَرَامِ‏ وَ طُبِعَ عَلَى قُلُوبِكُمْ [7]. شکم شما از حرام پر شد و دلهایتان مهر خورد [1] . امالی طوسی، 680 [2] . فرقان، آیه 23 [3] . کافی، 2/81 [4] . عدة الداعی، 141 [5] . تفسیر مراغی [6] .نمل، آیه 80 [7].بحارالانوار ج۴۵ص۸ @jorenab

حضرت امام صادق عليه السّلام فرمود: قلب آدمى حرم و قرق‌گاه الهى است. در حرم خدا غير خدا را منزل مده. «اَلْقَلْبُ حَرَمُ اَللَّهِ فَلاَ تُسْكِنْ حَرَمَ اَللَّهِ غَيْرَ اَللَّهِ» ( بحار الأنوار، ج ۶۷، ص ۲۵) اندکی اندر حرایِ دل نشین ترک خودکن سوی حق هجرت گزین محکم از حق شو سوی خود گام زن لات و عُزای هوس را سر شکن تا خدای کعبه بنوازد تو را شرح انّی جاعلٔ سازد ترا (اقبال لاهوری) @jorenab

#دو_امان_در_زمین ۱-و خدا بر آن نیست که آنان را در حالی که تو در میان آنان به سر می بری، عذاب کند و تا ایشان طلب آمرزش می کنند، خدا عذاب کننده آنان نخواهد بود. وَمَا كَانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ (سوره انفال آیه ۳۳) ۲-ابو جعفر، امام محمد باقر (ع) از حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام حكايت كند كه فرمود: بر روى زمين مردم را از عذاب خدا، دو چيز مايه امان بود: يكى از آن دو برداشته شد و ديگرى برجاست آنرا بگيريد و بدان تمسك جوييد. آن امان كه برداشته شد رسول الله (صلى الله عليه و آله) بود. و آن امان كه برجاى ماند، استغفار است. خداى تعالى فرمايد: «تا آن گاه كه تو در ميانشان هستى، خدا عذابشان نكند و تا آن گاه كه از خدا آمرزش مى طلبند خدا عذابشان نخواهد كرد». سيد رضى گويد: امام (ع) اين معنى را چه نيكو بيرون كشيده اند و استنباط كرده حَكَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ (علیه السلام) أَنَّهُ (علیه السلام) قَالَ: كَانَ فِي الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا، فَدُونَكُمُ الْآخَرَ، فَتَمَسَّكُوا بِهِ؛ أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِي رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله)، وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِي فَالاسْتِغْفَارُ؛ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى "وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ". (نهج البلاغه حکمت:۸۸) ۳-نکته: مرحوم علامه طباطبایی در المیزان می نویسد : ازین آیات- برمی آید که برای این امت در آینده روزگاری است که استغفار از آنان منقطع گشته و دیگر مؤمنی خدا ترس که استغفار کند نمی ماند و در چنان روزگاری خداوند آنان را عذاب می‌کند. (المیزان ج۹ص۹۲) #قرآن @jorenab

یا اَبا جَعْفَرٍ یا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا الْباقِرُ یَابْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلی خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِکَ اِلَی اللّهِ وَ قَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَیْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ @jorenab

برای حرکت کردن جا پای ثابت لازم است و برای رفاقت و دوستی دل با ثبات تا دل ثبات نداشته باشد رفاقت و دوستی پا نمی گیرد @jorenab