eitaa logo
جرعه‌نوش | علی احسان‌زاده
323 دنبال‌کننده
119 عکس
29 ویدیو
6 فایل
من جرعه‌نوشِ بزم تو بودم هزار سال کی ترک آب‌خورد کند طبع خوگرم سیاهه‌های علی احسان‌زاده @dastmalbaf
مشاهده در ایتا
دانلود
🎞 سلسله نشست‌های 🎬 اکران بومرنگ 🗓 شنبه، یک دی ۱۴۰۳ ⏰ ساعت ۱۸ همراه با تحلیل 📍خیابان امام، کوچه ۱۳، عمارت صادقیهhttps://balad.ir/p/5qkLgUejIEazZR 💎 مؤسسه اندیشه و فرهنگ اسلامی یزد @jorenush
پیمان شکست دشمن شیطان‌پرست ما نابود باد خصم سیه‌روی پست ما از مسند غرور، هیولای غرب را پائین کشید همت یزدان‌پرست ما هر کس که گشت حاکم کاخ سپید "مُرد" در آرزوی دیدن روز شکست ما ما وارث ولایت عشقیم کز ازل با عشق اهل بیت گره خورده هستِ ما ما هسته را به عشق ولایت شکافتیم تا دور باد از خطر هسته هست ما شاعر: قادر طهماسبی (فرید) @jorenush
از گذشته تا حال، نیامده مثل آن روز که مردم این دیار یک‌جا جمع شوند. شهر، به مردمانش شهر است. و شهر را اگر ولایت گویند، به پیوند و موالات مردمان و اجتماع آنان گِرد یک ولی است. و جوهره‌ی مردم یزد- حسینیه ایران- به ارادت اولاد پیمبر و سید شهیدان عجین شده بود که آن روز چنین به فرزند حسین و نائب امام تولی کردند. آن روز، همه آمده بودند؛ خندان و اشک‌ریزان و بانشاط. آن روز مردم گرد شمع او جمع شدند و با اتصال به ولایت و محبتش، به یکدیگر پیوند خوردند. میدان امیرچخماق در آن روز، نگین درخشان دارالعباده بود. و عبادتِ این دیار عبادت، در آن روز معنا می‌شد، چراکه ولایت تحقق یافته بود. یزد در آن روز جوهره‌ی خود را نشان داد و هویت جمعیش احیا شد. *** و ۱۳ سال بعد از آن روز، آن که در ۱۳۱۳ در کنار امامزاده جعفر- قلب یزد- متولد شده بود و سال‌های سال، چراغ دانش را از این دارالعلم در جهان افروخته بود، رخ در نقاب خاک کشید. آری، او نه فقط یزد، که مصباح عصر بود و زادگاهش همواره به او فخر خواهد کرد. ۱۲ دی ۱۳۸۶ و ۱۳۹۹، دو روز فراموش‌ناشدنی در تاریخ این دیار است، پس عجیب نیست اگر ۱۲ دی را بدانیم. @jorenush
هدایت شده از پونز
بزرگداشت جناب آقای مصباح یکی از واجبات کارهای حوزه و روحانیّت و ماها و همه است و بزرگداشت ایشان به معنای زنده نگه داشتن جهت‌گیری ایشان و راه ایشان است. مرحوم آقای مصباح (رضوان ‌الله ‌علیه) یک خصوصیّات منحصربه‌‌فردی داشتند که من در مجموعه‌ی فضلای برجسته‌ی قم که از قدیم می‌شناختیم، و حالا هم بحمدالله برکات بعضی‌شان ادامه دارد، نگاه میکنم، جامع این خصوصیّات را کسی مثل مرحوم آقای مصباح مشاهده نمیکنم؛ علم فراوان، فکر خوب و نوآور، بیان رسا و واضح، انگیزه‌ی تمام‌نشدنی و بی‌نظیر، خلقیّات و رفتارهای شایسته و برجسته، سلوک و معرفت و توجّه معنوی و مانند اینها؛ مجموع اینها را واقعاً انسان نمیتواند پیدا کند. اینها در آقای مصباح جمع بود. ۱۴۰۱/۱۰/۰۵ 📌 @ponezs
پرسشی از (رحمه الله): نظر به این‌که در زمان امیرالمؤمنین علیه‌السلام، شیعیان آن حضرت از نظر عکس‌العمل اجتماعی بر دو گروه تقسیم شدند؛ اول آن‌هایی که از جار و جنجال‌ها و غوغای اجتماع و کشمکش‌های دوران به دور [بوده] و فقط به اصلاح خویش و تهذیب نفس پرداختند (مانند اویس قرنی، کمیل و غیره) تا این‌که در رکاب آن حضرت شهید شدند و یا که به دست دیگری به قتل رسیده و یا بالأخره از دنیا رفتند. گروه دوم از کسانی هستند که بر عکس طایفه‌ی اول در گیر و دارهای اجتماع وارد شده و همه‌جا مشغول فعالیت بودند (مانند مالک اشتر و غیره). این دو جبهه در قرون اخیره بهتر نمایان است؛ از گروه اول مرحوم حاج ملا حسین‌قلی همدانی و تلامیذ خاصش، و از گروه دوم مرحوم آقا شیخ محمدحسین کاشف‌الغطاء و سید شرف‌الدین جبل‌عاملی و غیره را می‌توان نام برد. ... در مورد اشخاص نظری نیست و فقط طرح این سوال بدین جهت است که آیا در است و یا این‌که احتیاج به عزلت و تنهایی دارد و کدام یک از این دو روش مورد توجه اسلام و پیشوایان بوده و در راه پیشبرد اهداف عالی اسلام موثرتر است. از مراحم حضرت عالی کمال تشکر را دارم.
جرعه‌نوش | علی احسان‌زاده
پرسشی از #علامه_طباطبایی (رحمه الله): نظر به این‌که در زمان امیرالمؤمنین علیه‌السلام، شیعیان آن حضر
پاسخ علامه: آن‌چه از لابه‌لای کتاب و سنت دستگیر می‌شود، این است که اسلام، و می‌خواهد، به طوری که انسان به غیر خدا (عزّ اسمه) تعلق- هیچ گونه تعلق- نداشته باشد. از این استکمال، هرچه میسور است، مطلوب است، کم یا زیاد "اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ" [از خدا بترسید چنانچه شایسته خداترس بودن است] و "تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعًا أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ" [ای اهل ایمان، همه به درگاه خدا توبه کنید.] جز این‌که که رهبانیت و عزلت را الغاء نموده، کسانی که به و تکمیل ایمان و خداشناسی مشغول هستند، کمال را در متن اجتماع باید به دست آورند. تربیت‌شدگان ائمه هدی علیهم‌السلام نیز در صدر اسلام همین رویه را داشته‌اند. سلمان که درجه‌ی دهم ایمان را داشت، در مدائن حکومت می‌کرد و اویس قرنی که ضرب‌المثل کمال و تقوا بود، در جنگ صفین شرکت کرد و در رکاب امیرالمومنین علیه‌السلام شد. (بررسی‌های اسلامی، ج ۱ و ۲، ص ۴۹۸ و ۵۰۱-۵۰۲) @jorenush