. دعا کنید همچنان ببینم و بنویسم 20 سال پیش، در جلسه ای، جانباز بزرگوار "مجتبی شاکری" که دو چشم و دو دست خود را تقدیم خدا کرده است، ازم پرسید: - اگر روزی، خدا بخواهد امانتی را که بهت داده پس بگیرد، اول حاضری کدام عضو بدنت را بگیرد؟ گفتم: پای چپم را. - و دوباره؟ - پای راستم را. - و دوباره؟ - دست چپم را. - و دوباره؟ می دانم، بد گفتم. صریح گفتم و تند: - ببین آقای شاکری، من از روز اول که پایم را به جبهه گذاشتم، فهمیدم قدم در کجا نهادم، برای همین به خدا گفتم: خدایا هر عضو بدنم را که می خواهی بگیر، فقط چشمها و دست راستم را از من نگیر. با تعجب پرسید: چرا؟ گفتم: من از شما عزیز عذر می خوام. من می خواهم همچنان با چشمهایم ببینم و با دست راستم بنویسم آنچه را در جبهه دیده ام. حتی وقتی در فاو، باران ترکش بر بدنم بارید، چشم راستم ترکش خورد و دست راستم هم زخم برداشت، باوجودی که استخوان کف دستم شکسته و در گچ بود، همان هفته اول، در بیمارستان تلاش می کردم خودکار دستم بگیرم. برای این که همچنان شاهد نوشتن کتاب از سوی بنده حقیر باشید و بخصوص که چندکتاب مهم در دست دارم که روزهای نهایی شان را پشت سر می گذارند، خیلی برایم دعا کنید. دعا کنید کم نیارم، خسته نشم و چشمان همچنان ببینند و انگشتان بنگارند. حمید داودآبادی #حمید_داود_آبادی #حمید_داودآبادی #حمید_داوودآبادی #داود_آبادی #داودآبادی #داوودآبادی #دفاع_مقدس #جانباز #مجتبی_شاکری #عکس #خاطره #خاطرات #والفجر۸ #فاو #والفجرهشت #والفجر_هشت

🍀💐🌹🕊🌹💐🍀 #یاد_باد #آن_روزگاران #یاد_باد #خاطرات #حمید_داودآبادی #نوروز_در_جبهه #قسمت_دوم از عید هم که فقط آجیل خوردن و خود را با شیرینی خفه کردن و بازی با بچه های فامیل را بلد بودم و دست آخر هم عیدی گرفتن که از همه شیرین تر بود. برای گرفتن عیدی بود که هنوز نرفته به خانه فامیل، به پدرمان می گفتیم که زود بلند شود برویم؛ ولی جبهه دیگر این حرف ها را نداشت و با وجودی که سن و سالی نداشتیم، خودمان شده بودیم صاحب خانه. گودالی کوچک در سینه سخت کوره های سنگی کنده بودیم و اطراف آن را با گونی های پر از خاک، محصور کردیم و ورقه ای فلزی را سقف آن کردیم و چند گونی و کمی خاک هم به جای آسفالت بام روی ورقه فلزی ریختیم و یک لایه کلفت پلاستیک هم روی آن گذاشتیم. #ادامه_دارد ... 🍀💐🌹🕊🌹💐🍀 🍀💐🌹🕊🌹💐🍀

🍀💐🌹🕊🌹💐🍀 #یاد_باد #آن_روزگاران #یاد_باد #خاطرات #حمید_داودآبادی #نوروز_در_جبهه #قسمت_سوم باید خانه تکانی می کردیم. کسی هم دستور نمی داد و خودمان می دانستیم. هر چند که در همه جبهه ها نظافت سنگر، حکم اجباری پیدا کرده بود، ولی خانه تکانی سال نو، فرق می کرد و بهانه ای بود که شکل و شمایل سنگر را هم بفهمی نفهمی عوض کنیم. اگر جا داشت، کف سنگر را بیشتر گود می کردیم؛ تا کمرمان از خمیده رفتن، درد نگیرد. در دیواره سنگی هم جایی به عنوان طاقچه می کندیم و مهرها و جانمازها و قرآن ها از آن جا می گذاشتیم. این طوری دیگر مجبور نبودیم موقع خوابیدن، مثل ماهی کنسرو، به همدیگر بچسبیم. #ادامه_دارد ... 🍀💐🌹🕊🌹💐🍀 🍀💐🌹🕊🌹💐🍀