🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟 #تربیت_فرزند ⁣تربیت ده قسمت دارد، که ۹ قسمتش به عهده‌ی مادر خانواده است و آن یک قسمت باقیمانده که از ۹ قسمت مهمتر است به عهده‌ی پدر است. و آن این است که 👈مرد به زن توجه کافی داشته باشد. .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕 می دهم خود را نویدِ سالِ بهتر سالهاست... 👤مهدی اخوان ثالث .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🕊🍁🕊🍁🕊🍁🕊🍁🕊🍁🕊🍁🕊 ✍ مسافرِ اتوبوس اگر تو اتوبوسِ در حالِ حرکت ایستاده باشی، 🚞 هی این طرف و اون طرف میشی.🙄 اصلا ممکنه بیوفتی زمین🤷‍♂️🤦‍♂️ مگر اینکه دستت رو به میله اتوبوس بگیری تا نیوفتی💪 #زندگی هم، درست مثل اتوبوسِ در حال حرکته شاید تو زندگی #سختی هایی داشته باشی که باعث بشه #ایمان تو رو تکون بده❗️ 😱 پس باید حواست باشه خیلی زود، خودت رو به یک تکیه‌گاه محکم برسونی. ✅ این تکیه‌گاه، #قرآن است:👇 🕋 وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ✨و همگى به ریسمان خدا، چنگ زنید، و پراکنده نشوید. 🔻 چرا که:👇 🕋 وَلَنْ تَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَدًا ✨هرگز پناهگاهی، جز او نمی یابی. 📚 آل عمران، آیه 103 📚 کهف، آیه 27 .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ #پارت اول رمان عبور از سیم‌خار‌دار نفس 👇👇👇 https://eitaa.com/kalametalaei/17 #پارت اول رمان باد برمی‌خیزد👇👇👇 https://eitaa.com/kalametalaei/5971 پارت اول رمان "عبور زمان بیدارت می‌کند" https://eitaa.com/kalametalaei/10026

🥀زینب آخر این شبِ تاریک را سر می‌کند 🖤یاد از یاس و شقایق، یا صنوبر می‌کند 🥀این وداعِ آخر و جان دادنِ بانوی عشق 🖤عاقبت وصل حسینش را میّسر می‌کند ◾️وفات بزرگ بانوی کربلا، حضرت زینب کبری سلام الله علیها تسلیت باد .....★🖤★..... @kalametalaei .....★🖤★.....

🍀☘🌿🍀☘🌿🍀☘🌿🍀☘🌿🍀☘🌿 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت91 یعنی مادر به خاطر من گریه می‌کرد؟ دلم می‌خواست به او بگویم من الان در بهترین حالت هستم و راحتم گریه برای چه. اتاقی که من در آنجا قرار داشتم، اتاق عمل بود. ولی هنوز عملی روی من انجام نشده بود. دکتر دیگری که به اتاق من آمد، دستگاه شوک را برداشت و با دستورهایی که به پرستارها می‌داد شروع به شوک زدن کرد. دلم نمی‌خواست به جسمم برگردم. دوباره به سالن توجه کردم. امینه با دو لیوان آب از انتهای سالن می‌آمد. یکی از لیوانها را به مادر داد. امیر محسن عصای سفیدش را برداشت و آرام آرام از آنجا دور شد. امینه لیوان بعدی را به طرف دیگر برد. آنجا نورا و همسرش در طرف دیگر سالن نشسته‌‌بودند. لیوان آب را مقابل نورا گرفت، ولی نورا قبول نکرد. امینه اصرار کرد. همسر‌ نورا لیوان آب را گرفت و تشکر کرد. از دیدن نورا خوشحال شدم. چهره‌ی پر از غمش باعث شد جلوتر بروم. مدتی روبرویش ماندم و نگاهش کردم. ولی او توجهی به من نکرد. به همسرش نگاه کردم. با اصرار جرعه‌ایی آب به نورا خوراند و گفت: –توکلت به خدا باشه، راضی باش و بهش اعتماد کن. نورا سرش را تکان داد و دست همسرش را گرفت و سرش را روی شانه‌ی شوهرش گذاشت. حنیف آهی کشید و به روبرو خیره شد. ناگهان چشمش به من افتاد. جوری نگاهم کرد که احساس کردم مرا می‌بیند. نظری به خودم انداختم سفید و درخشان بودم. چشم‌های آقا حنیف گرد شد. من زود از آنجا دور شدم. اما نه ‌به اختیار خودم. یک حس درونی مرا وادار به این کار کرد. نوری از قسمت بیرونی سالن به بالا می‌رفت، نوری بسیار زیبا. احساس کردم اگر می‌خواستم با چشم مادی این نور را نگاه کنم توانایی‌اش را نداشتم. شاید چشمم آسیب می‌دید. ولی حالا از دیدن این نور دل نشین لذت می‌بردم. اراده کردم که به طرف نور بروم. البته می‌توانستم توجه هم کنم و منشا آن نور را ببینم. ولی خواستم که تغییر مکان بدهم. انگار یک کسی در درون من بود که این اجازه را به من می‌داد و مرا راهنمایی می‌کرد. نمی‌دانم در درونم بود یا همراهم، من کسی را نمی‌دیدم ولی صدایش را می‌شنیدم. دقیقا نمی‌دانم چه کسی بود یا چطور ولی او بود. از بودنش احساس فوق‌العاده خوبی داشتم. او بسیار مهربان بود و همراهی‌ام می‌کرد. صدای درونم انگار پیشنهاد داد که به طرف نور بروم. من هم فورا قبول کردم. امیرمحسن روی یک نیمکت در پشت حیاط بیمارستان که جای کم رفت و آمدی بود نشسته بود و همراه صدای قرآنی که از گوشی‌اش می‌آمد قرآن می‌خواند و هم زمان اشک از چشم‌هایش جاری بود. یادم آمد که او تقریبا نیمی از قرآن را از حفظ است. نور از دهان امیر محسن و از قلبش به طرف بالا می‌رفت. باد درختهایی که در باغچه‌ی پشت سر امیر محسن در یک ردیف قرار داشتند را تکان می‌داد ولی من باد را حس نمی‌کردم. رنگ برگ درختها مثل قبل نبود. سبز رنگ بودند ولی نه آن رنگ سبزی که قبلا دیده بودم. بسیار درخشانتر و زیباتر. انگار قدرت چشم‌هایم بیشتر شده بود به نظرم قبلا رنگها را خیلی کدر و تار می‌دیدم. نه فقط رنگ درختها، همه‌ی رنگها زیباتر شده بودند. می‌خواستم دست امیر محسن را بگیرم و او را متوجه‌ی خودم کنم اما نتوانستم. من کالبد مادی نداشتم و دیگر ناتوان بودم از کارهایی که جسمم می‌توانست انجام دهد. ولی در آن حال حس خوبی داشتم. قبلا از امیر‌محسن شنیده بودم که مرحله‌ی ابتدایی مرگ سرشار از لذت و خوشی است. انگار تا به حال در یک خواب عمیقی بودم و همین چند دقیقه پیش بیدار شده بودم. نتوانستم امیر‌محسن را متوجه‌ی خودم کنم. دو زن از کنار ما رد شدند و با دیدن حال امیر محسن یکی از آنها که جوانتر بود و با تعجب و دلسوزی به امیر‌محسن نگاه می‌کرد. در کنار گوش دیگری گفت:« این بیچاره‌ام با این وضعش دردش کمه لابد خدا هم یه مصیبت دیگه گذاشته تو کاسش» آن یکی سرش را تکان داد و گفت:«اینجور که این اشک میریزه احتمالا خبر مرگ کس و کارش رو بهش دادن. هر چی سنگه مال پای لنگه.» از حرفهایشان بسیار ناراحت شدم. نه به خاطر این که در مورد امیر‌محسن اینجور فکر کرده‌اند، به خاطر نسبتی که به خدا دادند. شناختم از خدا جور دیگری شده بود. به خاطر تمام حرفهایی که قبلا به خدا نسبت داده بودم، به خاطر تمام غرولندها‌ی از روی عصبانیتم و به خاطر روزهایی که ناشکری کردم احساس شرمندگی داشتم. چقدر کارهایم بچگانه بود. مثل شخصی بودم که فیلم بچگی‌هایش را می‌بیند و بعضی کارهای از روی نادانی‌اش او را مبهوت می‌کند. ولی من مبهوت نبودم، از این همه غفلت غمگین بودم. حالا احساس می‌کردم خیلی بزرگ شده ام. #ادامه‌دارد... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🍀☘🌿🍀☘🌿🍀☘🌿🍀☘🌿🍀☘🌿 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت92 انگار پس از بیدار شدن از این خاک چشم‌هایم باز شده بود و شاید ذره‌ایی خدا را می‌فهمیدم و دلم نمی‌خواست از این فهمیدن جدا شوم. درست مثل نوزادی که متولد می‌شود و فقط در آغوش مادرش آرام می‌گیرد. چقدر خوب است که علایق اینگونه درک شوند. در آن لحظه بوی بسیار بدی توجهم را جلب کرد. بو از پشت دیوار بیمارستان می‌آمد. نظری به آنجا کردم. توانستم از همانجا پشت دیوار را ببینم. پشت دیوار کوچه‌ی خلوت و دنجی بود که در هر دو طرفش درختان بلندی داشت. داخل کوچه‌ موجوداتی بودند که با دیدنشان حیرت کردم. موجوداتی سیاه رنگ که نه می‌توانستم بگویم انسان هستند نه حیوان. چیزی مثل موجوداتی که در فیلمهای هالیوود دیده بودم. شبیه موجودات وحشتناکی که در فیلم ارباب حلقه‌ها وجود داشت. البته سیاه‌تر و مخوف‌تر از آنها. انگار با آن موجودات بیگانه نبودم. آنها بسیار زشت و چندش آور بودند. با حیرت نگاهشان می‌کردم. صدایی داخل سرم گفت: –آنها شیاطین هستند. حس کردم آن موجودات کریه در کمین کسی یا کسانی هستند. یک ماشین آلبالویی رنگ را محاصره کرده بودند و از خودشان صداهای عجیبی درمی‌آوردند. حرف نمی‌زدند ولی من متوجه می‌شدم که اشخاص داخل ماشین را برای کاری شارژ می‌کنند. به داخل ماشین توجه کردم. پسر و دختری داخل ماشین نشسته بودند و با هم صحبت می‌کردند. چهره‌ی مرد در نظرم آشنا آمد. انگار او را جایی دیده بودم. پسر از دختر درخواستی داشت ولی دختر مدام سرش را به علامت منفی تکان میداد و می‌گفت:«هر کاری راهی داره، این راهش نیست. تو تا هر وقت که بگی من صبر می‌کنم فقط تو اول بیا با خانوادم حرف بزن.» در این موقع صداهای عجیب آن موجودات بالا می‌رفت و تبدیل میشد به دلایلی که پسرک دوباره برای دخترک می‌آورد تا توجیحش کند. حتی حرفهای پسر هم برایم آشنا بود. برای همین یاد خودم و رامین افتادم، یعنی شباهت حرفهای پسرک مرا یاد او انداخت. آن سالها رامین هم دقیقا همین حرفها را میزد ولی با خواست خدا من خام حرفهایش نشدم و رهایش کردم. چون بعد از دو سال فهمیدم که تصمیم جدی برای ازدواج ندارد. نظری به چهره‌ی پسر انداختم. صدای داخل سرم گفت: –خودش است. رفتم و داخل ماشین نشستم. بله خود رامین بود، ولی جا افتاده تر شده بود. انگار پولدار هم شده بود. آن موقع یکی از دلایلش برای ازدواج نکردنمان پول بود. پس حالا چرا ازدواج نمی‌کند. آن شیاطین دوباره همان چیز شبیه دود را از خودشان بیرون دادند و بوی بدش دوباره پخش شد. همین کارشان باعث شد رامین چرب زبانی بیشتری کند و حرفهای عاشقانه‌تری‌ بزند. یکی از آن موجودات چندش آور که از همه کوچکتر بود و صدای زیری از خودش خارج می‌کرد داخل ماشین شد و کنار گوش آن دختر شروع به صدا درآوردن کرد. آن موجود کنار گوش دخترک می‌گفت: –قبول کن دختر، همین یه باره، اگه ناراحت بشه میره دیگه نمیادا. دوباره مسخره‌ی دوستات میشی که همچین مورد خوبی رو از دست دادی. خدا اونقدر بخشنده و مهربونه که بعدش توبه کنی می‌بخشه تموم میشه. این که اختلاس و دزدی نیست. تو به کسی کاری نداری، حق کسی رو مثل خیلیها نمیخوای زیر پات بزاری، اون عشقته، بهش علاقه داری، دیگران مال مردم رو می‌خورن ککشونم نمیگزه، اونوقت تو واسه یه کاری که همه‌ی دخترهای عاشق انجام میدن اینقدر دست دست می‌کنی؟ در عین حال که آن موجود این حرفها را در ذهن دختر تبدیل به کلمه می‌کرد مدام برمی‌گشت و به دوستانش نگاه می‌گرد. انگار از آنها انرژی می‌گرفت. شاید هم بچه‌شیطانی بود که در مرحله‌ی کار آموزی بود. بوی تعفن خیلی آزار دهنده‌تر شده بود. آن شیاطین وحشتناک که بیرون ماشین بودند بالا و پایین می‌پریدند و می‌خندیدند و سعی می‌کردند رامین و آن دختر را برای کار مورد نظرشان تشویق کنند. و بالاخره موفق هم شدند. وقتی دختر قبول کرد آنها وحشتناک‌تر و با سر و صدای بیشتری جست و خیزشان را ادامه دادند. رامین ماشین را روشن کرد و با خوشحالی راه افتاد. من ناراحت از ماشین به بیرون سُر خوردم. دیگر نمی‌توانستم آن اتفاقها را ببینم. در لحظه‌ی آخر آن شیاطین را دیدم که روی سقف ماشین حرکات موزون انجام می‌دهند و قهقهه سر می‌دهند. آن لحظه یاد حرف مادرم افتادم که همیشه به من و امینه می‌گفت در خیابان با صدای بلند نخندید. آنها از ما دور شدند، هاله‌ایی دور آن پسر و دختر را گرفت، هاله‌ایی از سیاهی که باعث ترس من شد. #ادامه‌دارد... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🌱🌱 🔹امام جواد(ع): آن كه به غير خداوند روى آورد، خداوند به همان واگذارش می‌كند .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....