خبر دارید... هنوز که هنوز است #حمید_باکری از #عملیات فاتحانه خیبر بر نگشته... خبر دارید که #غلامحسین_توسلی آن دلیرمرد خطه #جنوب مهمان نهنگ های خلیج فارس شد و برنگشت... از #ابراهیم_هادی خبری دارید... بعد از اینکه یارانش را از #کانال_کمیل به عقب بازگرداند دیگر کسی او را ندید... از جوانانی که خوراک کوسه های #اروند شدند خبری دارید... هنوز از #شلمچه صدای #اذان بچه ها می آید... . هنوز صدای مناجات #رزمندگان از #حسینیه #حاج_همت به گوش می رسد... هنوز وصیت نامه شهدا خشک نشده؛ #خواهرم #حجاب... #برادرم #نگاه ... هنوز که هنوز است #شهدا می ترسند از اینکه #رهبر رو تنها بگذاریم... . .. و هنوز که هنوز است شهدا بند پوتینهایشان را باز نکرده اند و منتظر منتقم #حسین علیه السلام هستند تا دوباره در رکابش شهید شوند ...

⇜خبر دارید که #غلامحسین_توسلی آن دلیرمرد خطه جنوب مهمان نهنگ های خلیج فارس شد😔 و برنگشت. 👇👇👇👇 آخرین شب حضور در منزل از مهم‌ترين خاطراتي كه از فرزند شهيدم در ذهنم مانده و همواره آن را در ذهنم زنده نگه‌خواهم داشت، مربوط است به آخرين شب حضورش در منزل. در آن شب، كه فرداي آن به نبرد با آمريكايي‌ها رفت و بعد از آن ديگر هرگز به خانه بازنگشت، همراه با يكي از دوستانش به منزل آمد. من در آن شب، برنج و ماهي سرخ‌شده را براي شام، آماده كرده بودم. سفره را چـيدم و آن دو سر سفره نشستند. هنگامي‌كه غلامحسين نگاهش به ماهي‌ها افتاد، انگار كه دلش از فردايي پرحادثه خبردار شده باشد، با حالتي خاص و به لهجة شيرين محلي، خطاب به ماهي‌ها گفت: «اي ماهي‌ها! امشب ما شما را مي‌خوريم و چه بسا فردا، شما ما را بخوريد!» راوي هر دو خاطره: مادر شهيد