#روایت_نویسی📝 🔖صبح تازه ای است. در دنیای بدون مادر معنای زندگی متفاوت است. کتری را روشن می کنم. نخود لوبیا ها را آب می کشم و داخل دیگ سنگی سرازیر می کنم. همزمان به محتوای لقمه ی دانش اموز نو مدرسه ام فکر می کنم. تدارک ناهار دیده ام. قوت غالبی که تا یادم می آید همیشه بعد صلاه صبح مهیا می کرد. دور نیست! همان سال‌ها که همگی صبح زود پی کاری روانه می شدیم و مادر می ماند و فکر های امروز من! اصل اول آشپزی تنوع است؛ نکند این اصل را زیر پا بگذارم؛ تره هایِ مش عباسِ میوه فروش درشت و بلا استفاده است باید از وانتی سبزی بهتری تهیه کنم؛ عطر قرمه سبزی به شنبلیله است؛ حواسم باشد که شنبلیله اش کم نشود. ... خدا می داند که فکر ناهار و شام بیش از طبخش یک خانم خانه دار را به زحمت می اندازد. عطر آبگوشت هایش هنوز در مشامم می پیچد. عطر قرمه سبزی ، که دم عصر مرا از دانشگاه به خانه می کشاند.‌ عطر پیراهن یادگارش که تمامی ندارد. فکر می کنم چطور می شود آدمی نباشد و عطرش بماند؟ چطور می شود این همه در همه چیز حل شد؟ صدای خرد کردن سبزی ، جاروی چوبی که روی قالیچه می رود و می آید، استکان هایی که به هم تنه می زنند. زندگی ام چقدر از او حرف برای گفتن دارد. حرفهایی که کهنه نمی شود. عطرهایی که از دهان نمی افتد. حنجره ای که هنوز مرا صدا می زند.‌ و مادرانی که به یک آن همه شبیه او می شوند. انگار پای همه چیز امضای مادرم افتاده است. این چرخه سلسله وار ادامه دارد. او در من آمیخته است و من روزی معنای عمیق زندگی فرزندانم خواهم شد. من یک مادرم ! به فرزندانم چشم انتظاری،مهر بی دریغ، خانه ی سبز، خنده های بدون انقضا ، امنیت، عاطفه، و حتی عطر آبگوشت و قرمه سبزی بدهکارم.‌... ✍بهار ایمانی راد #روز_مادری_که_تمام_نمیشود #مادری_بدون_فیلتر #خانه_سبز #خنده_های_بدون_انقضا