چندین سال پیش، همچین شبی عرفه را دیدم. نمیتوانم واژه ی 《بودن》 را بکار ببرم بنابر احتیاط. چرا که خلافِ واقع ، زبان را آلوده گرداند... با اینکه بر فرض خودم، روز ها و ماه ها ، مهیا و آماده ی عرفات بودم، اما هنگام رسیدن به صحرای عجیب و اسرار آمیز عرفات، 《 خود 》را طوری گم کردم، که هنوزم که هنوز است بعد از ۶ سال دنبالش میگردم... عرفه را عارفان میشناسند. من که باشم؟! عرفه ای در کفه ی مقابل رمضان ایستاده و هنر نمایی میکند... میبخشد...عطا میکند...آزاد میکند...و... بارالها من در سرزمین مقدست پا گذاشتم که 《خود 》را همانند مولایم حسین، بشناسم، تا به 《خدایم》برسم... ولی من را چه شد که بار اندوهم بیش از گذشته بر پشتم سنگینی کرد و با قلبی تهی از 《خود》 از سرزمین عاشقانه هایت بازگشتم؟ شیطان نفسم را چطور میتوانستم رمی کنم در حالی که 《خودم》 از من گریخته بود؟ من سالهاست قربانیِ حیله های نفسی شدم که چاقوی مقدس ابراهیم را به خنجر زهرآگین گناه مبدل کرده، که قلب مالامال از دردم ، هنوز تیر می کشد... مهربانا بر اسیر و گرفتار و بیچاره و مجروح ، حرجی نیست. میدانم دیر است اما خسته ی در راه مانده را عذر پذیر... دستان کوتاهم را بعد از سالها دوری، در سیاهی های شب بگیر که خجالت، پرده ای باشد میان عبد ومعبود... خدایا 《خودم》 را به من باز ده تا 《خودت》 را پیدا کنم... من محتاج آغوش رحیمانه ات هستم تا طواف بندگی ات شروع کنم... #لبیک‌اللهم‌لبیک... #دلنوشته #زهره_قاسمی #وصال @khalvatevesal