#خاطرات_امیر_عبداللهیان #پارت_بیست_و_یکم طرح چهارماده ای ایران؛ راه حل سیاسی بحران در دی ماه سال 1391 جمهوری اسلامی ایران یک طرح سیاسی به دبیرکل سازمان ملل متحد ارائه داد. آن زمان آقای دکتر صالحی وزیرامورخارجه بود و این تنها طرح سیاسی روی میز مذاکرات دیپلماتیک بود؛ آن هم در شرایطی که دیگر بازیگران منطقه ای و جهانی از روش نظامی جانبداری میکردند. بعدها وقتی آقای دکتر ظریف وزیرامورخارجه شد و من همچنان معاون این حوزه بودم، طرح پیشنهادی را به روز رسانی کردیم و یک بار دیگر آن را به سازمان ملل ارائه دادیم. روی این طرح قبلا ده ها ساعت کار و مطالعه و رایزنی شده بود. اینجانب و برخی از مسئولین نظام سفرهای مختلفی انجام دادند و طرح سیاسی با آقای بشار اسد چندبار بررسی شد تا رهبران سوریه هم در آن مشارکت داشته باشند. مشورت مستمر با رییس جمهور سوریه، بشار اسد، توصیه ای بود که همواره مقام معظم رهبری در سطح عالی و «سردار سلیمانی» به دستگاه های ذیربط داشتند. با ده ها گروه معارض سوری هم در تهران و شهرهای مختلف منطقه ملاقات و گفتگو صورت گرفت. این طرح چهار ماده ای با درک شرایط سوریه به عنوان راه حل سیاسی بحران ارائه شد. تاکید جمهوری اسلامی بر این بود که توقف کشتار و خونریزی و متوقف کردن تروریستها در سوریه یک ضرورت فوری است. بر این مبنا پیشنهاد تهران در بند اولِ طرح 4 ماده ای آتش بس بود. لازم بود این آتش بس از سوی همه ی طرف های درگیر از جیش الحر گرفته تا جبهه النصره که منشعب از القاعده بود، تا جریانات داعش که کم کم داشتند در سوریه شکل میگرفتند و همچنین ارتش سوریه رعایت شود. دومین بند از طرح 4 ماده ای سیاسی جمهوری اسلامی ایران ارسال فوری کمک های انسان دوستانه به مناطق درگیری بود. در این مناطق مردم سوریه تحت محاصره سخت تروریستها قرار داشتند. سومین بند، بازنگری در قانون اساسی سوریه و به تبع آن برگزاری رفراندوم برای تایید قانون اساسی جدید بود. چهارمین بند هم به برگزاری انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری و تشکیل دولت وحدت ملی در سوریه با مشارکت همه طرف ها تاکید میکرد. اما در طرح کلیدی جمهوری اسلامی یک نکته کلیدی وجود داشت. بر اساس آن، در تشکیل دولت وحدت ملی، تنها مشارکت طرفهایی که به راه حل سیاسی در سوریه اعتقاد داشتند به رسمیت شناخته میشد. روشن است که در این چهارچوب کسانی که سلاح به دست گرفته بودند، یعنی تروریست های خارجی و افرادی که با گروه ها و تفکرات تروریستی ارتباط داشتند، قرار نمیگرفتند. همچنان در صحنه سیاسی تلاش های منطقه ای و بین المللی و طرح 4 ماده ای جمهوری اسلامی روی میز مذاکرات قرار داشت. ایران آن زمان تلاش کرد تا این طرح را در دستور کار دبیرکل سازمان ملل متحد و #شورای_امنیت قرار بدهد. برای این منظور، با اروپایی ها مانند فرانسه، آلمان، اتریش، سوییس، ایتالیا، انگلیس، و برخی کشورهای منطقه مثل عمان، قطر، کویت، لبنان، پاکستان، و همچنین روسیه، چین، مصر، استرالیا، نروژ، و... و سازمان ملل متحد، سازمان همکاری اسلامی، و اتحادیه عرب رایزنی و گفتگوهای بسیاری صورت گرفت. برخی کشورهای منطقه مثل الجزایر، لبنان، عراق و کویت هم برای اجرای طرح چهارماده ای جمهوری اسلامی ایران نقش سازنده ای ایفا کردند.