#خاطرات_امیر_عبداللهیان #پارت_بیست_و_دوم در سال 1391 رییس جمهور سوریه نیز ابتکار عمل سیاسی جدیدی ارائه داد. طرح بشار اسد برای پایان دادن به بحران دربردارنده نفی خشونت و تروریسم، رد هرگونه مداخله خارجی، ترسیم آینده کشور براساس تکثر و تعدادگرایی سیاسی، و تکمیل فرآیند سیاسی بر اساس منشور ملی و سپس تدوین قانون اساسی جدید و انجام انتخابات پارلمانی و شکل گیری دولت جدید بود. دکتر صالحی وزیر وقت خارجه ایران، حمایت جمهوری اسلامی از این ابتکار را در یک مصاحبه رسانه ای اعلام کرد. اما کشورهای شرکت کننده در احلاس تونس از جمله امریکا، سعودی، قطر، ترکیه، فرانسه، انگلیس و...، اعتنایی به ابتکار سیاسی آقای اسد نکردند و به حمایت از معارضین و مسلحین ادامه دادند. در عین حال بشار اسد، با نگاهی دقیق اصلاحات لازم در قانون اساسی جدید را به همه پرسی گذاشت. علاوه بر موانع آماده کردن بستری مناسب برای مذاکره بین طرف های درگیر در بحران، مسئله دیگری هم وجود داشت؛ گفتگوی سیاسی بین چه کسانی باید انجام میشد؟ یک طرف گفتگوی سیاسی طبعا حکومت است؛ اما طرف دوم چه کسی باید باشد؟ کشورهای تروریستها، در زمان گفتگو، به رهبران گروه های تروریستی و مسلح میگفتند ریش هایتان را کوتاه کنید، کت و شلوار بپوشید، و جای اسلحه خودکار به دست بگیرید و بروید در ژنو پشت میز مذاکره بنشینید. اسم این گروه ها را هم هنگام مذاکره تغییر میدادند. مثلا در یک مرحله، نام گروه تروریستی جبهه النصره را فتح الشام کردند. در سوی مقابل، نمایندگان دولت سوریه میگفتند ما حاضر نیستیم با تروریست ها مذاکره کنیم. اصلا به رسمیت شناختن این گروه تروریستی که 30 درصد جنگجویانش غیر سوری و خارجی هستند برای حکومت سوریه ممکن نیست. سوال دیگری که در این زمینه مطرح بود آیا معقول است گروه های مسلحی که مردن را کشته و اسلحه را زمین نگذاشته اند، با وساطت سازمان ملل سرمیز مذاکره بنشینند؟ این از بحث های داغ من با مقامات سازمان ملل بود. تاکید دولت سوریه این بود که باید معارضین سیاسی به معنای واقعی دور میز مذاکره حاضر باشند. علاوه بر آن باید کسانی باشند که در درون جامعه سوریه پایگاه دارند. برخی از این افراد ممکن بود سوری باشند؛ اما سالها در غرب زندگی کرده بودند. دولت سوریه میگفت به ما بگویید وزن سیاسی اینها چقدر است؟ وقتی بررسی میشد واقعا بسیاری از اینها هیچ تاثیری برجامعه سوریه نداشتند. قرار بود پس از مذاکره توافق کنند، مثلا اسلحه را بر زمین بگذارند؛ اما اصلا در معادلات میدانی جایی نداشتند که کسی از آنها حرفی بشنود. این افراد نوعا در اروپا مقیم بودند. من همکارانم را فرستادم، با بسیار از اینها در غرب گفتگو کردند. جمع بندی ما این شد که بسیار از معارضین خارج نشین هیچ توان و قدرتی ندارند و مذاکره با آنها نتیجه عملی ندارد. آمریکایی ها به بعضی از اینها از محل فروش و قاچاق نفت سوریه، کمک مالی میکردند. تصور میکردند با این پولها، گروهها و تشکیلات ضد بشاراسد راه می افتد. یادم هست یک مقام ارشد آمریکایی و کارمند سازمان ملل میگفت بعد از مدتی دیدیم اینها «معارضین مورد حمایت غرب» در اروپا بهترین ویلا و گران تیرین اتوموبیل را برای خود خریده اند. البته چندجلسه سخنرانی هم علیه بشار اسد میگذارند. به نظرم این هم یکی از شانس های آقای بشار اسد و مردم سوریه بود که مخالفین و معارضین هیچ برنامه و وحدتی نداشتند و علیرغم تلاش 81 کشورجهان که با فشار آمریکا از اینها حمایت میکردند، این افراد قابلیت استفاده از این حمایت را نداشتند. ⛔️ #کپی و هرگونه استفاده از این مطلب فقط باذکر منبع و لینک کانال‌های «#خیمه_گاه_ولایت» که در پایین درج شده است #مجاز می باشد.⛔️ ♻️ تلگرام 🔰 https://t.me/+TTDEwsMDDrWGaJdJ ♻️ ایتا 🔰 https://eitaa.com/joinchat/2868117506C71fc999fff ♻️ سروش 🔰 http://sapp.ir/kheymegahevelayat ♻️ توییتر 🔰 https://twitter.com/kh_Velayat