📖
#برشی_از_کتاب
«تنهاراه، حسین است؛ با امام حسین به همه‌جا می‌توان رسید.
عاشورا را باید به‌عنوان «تنها راه» برای نجات بشر دانست و نه راهی از میان راه‌های دیگر. باید فهمید که تنها راه، حسین است. امام حسین را صرفاً به‌عنوان «یک راه» دانستن، شناختی نیست که به ظهور منجر شود؛ او «تنها راه»ی است که در آخرالزمان می‌توان یافت. این درک بزرگ را اصحاب امام حسین در سال 61 هجری تجربه کرده بودند. برای همین وقتی امام، رخصتِ رفتن‌شان داد و با این‌که استدلال بر رفتن‌شان هم درست می‌نمود، اما بی‌تابانه به پای حسین افتادند، زیرا راهی و جایی دیگر جز او نمی‌شناختند. راز عظمت شهدای کربلا را در فهم این مطلب دقیق و عمیق باید دانست.
انسان 250 ساله را باید در مدار و محوریت امام حسین دید، آن‌چنان که خود اهل بیت، ماجرای امام حسین را این‌گونه می‌دیدند. قرآن را نیز با این تقریر باید دید. قرآنی می‌تواند عامل نجات و سعادت باشد که در وادی عاشورای امام حسین تلاوت شود و الا در سال 60 هم قاریانی بودند که کرسی تدریس و تلاوت خود را بر همراهی با امام عاشورا ترجیح دادند و در مدینه ماندند؛ اما از میان همه قاریان آن دوران، امام حسین، حبیب و تلاوتش را ستود.
تنها با امام حسین می‌توان فتح‌الفتوح عالم را به دست گرفت؛ آن‌چنان‌که حتی امام عصر هم به این ابزار نیرومندِ عاشورا برای ظهورش محتاج است. راهی جز حضرت حسین نیست و چه خوب که راهی جز او نیست!
آن‌چه به زیارت نگاه‌تان خواهد آمد، مجموعه‌ای منظومه‌وار از «نگاهی دوباره» و «فهمی دیگرگونه» از کربلاست که در آثار عاشورایی «زیر خیمه حسین» به لطف حضرتش دریافته و منعکس شده و در این سطور در منظومه‌ای کامل‌تر و جامع‌تر، اجازه حضور و اذن بروز یافته است.»
@kimiayesaadat1
