گلبانگ اذان، از گلدسته‌های فیروزه‌ای مسجد بلند شد و شهرِ پرهیاهو را به خلوتی سحرآمیز فراخواند. مرد، نگاهی به دیوارهای سوخته و پنجره‌های شکسته انداخت. سیمان و آهن و شیشه در مقابل آتش ائتلاف کرده بودند تا آن سازه‌ی مقاوم سرپا بماند. دود سیاه، پیراهنی چرکین و بدقواره به تن ساختمان کرده بود. مرکز ارتباط آسیب دیده و خبرش دنیا را گرفته بود. مرد از جهت آفتاب، قبله را پیدا کرد و با دستانش قلوه‌سنگ‌ها و خرده‌شیشه‌ها را کنار زد و تکه کارتنی روی زمین صاف انداخت. سکوت، در سرسرای خالی واحد خبر می‌پیچید. اذان به الله اکبر آخر رسیده بود. آسمان، نقره‌فام شده بود و خورشید داشت گرد الماس به آفاق می‌پاشید. مؤذن، حفره‌ی خالی زمان را پر کرده و نوبت مرد بود که قیام کند. مرد، سرش را بلند کرد تا از لابلای شاخ و برگ چنارها، قامت افراشته‌ی ساختمان را یک‌بار دیگر ببیند. بعد شعاع نگاهش را تا آسمان خدا امتداد داد. دست‌ها را بالا آورد و چشم‌ها را بست و الله اکبر گفت. دیگر نه آهن می‌دید و نه سیمان و نه شیشه. مرد، با خدا کار داشت و داشت با او حرف می‌زد. ✍🏼#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

کوچک‌انگاری صغیره، گناه کبیره است. آمریکا تابوی عملیات نظامی در ایران اسلامی را شکست. میز دیپلماسی را خُرد کرد. مهم نیست فردو چه آسیبی دیده. اهمیتی ندارد که نطنز حالش چه‌طور است. چه می‌پرسی که اصفهان دردش گرفته یا نه؟ یا دانش هسته‌ای نابودشدنی نیست. سبویی بشکست و پیمانه‌ای ریخت. این تله‌ی جنگ نیست؛ خود جنگ است. مهم نیست که ترامپ بزدلی کرده و کوچک زده. مهم نیست که خواسته قلدری کند و بزند. تیری از چله کمان رفته که باز نمی‌گردد. آبی از جوی رفته که برنمی‌گردد. اینجا باید گردونه زمان را نگه داشت و تقویم را از نو نوشت. تاریخ باید از سحرگاه نخستین روز تابستان ۱۴۰۴ دو شقّه شود. جدال آخرالزمانی ما با شیطان بزرگ درست در همین لحظه، دقیقا در همین ساعت، شروع می‌شود. ✍🏼#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

عین‌الاسد یک سیلی بود و العدید یک تنظیم باد. مخاطبِ موشک‌های تیز ایرانی همان بادکنک پرباد زردی است که در نقش ابرقهرمان‌های هالیوودی فرو رفته. بالستیک‌های ایرانی امشب، بجای خراب کردن، ساختند. یک روایت مهم در ذهن مردم دنیا. اگر آمریکا لات کوچه‌خلوت است، ایران روی صورتش تیزی می‌کشد. این روایتِ فتحِ «بشارت فتح» است. کوتوله‌های حاشیه‌نشین هم ماست‌ها را کیسه کنند و آب قند بخورند تا شیرشان خشک نشود. ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

آتش، بس! خون، بس! جنگ، بس! انگار کن نه خانی رفته، نه خانی آمده خدا را شکر، خونی از دماغت نیامده خدا را شکر مادرت هست چراغ خانه‌ات هست این روزها که بگذرد مشغول می‌شوی مشغول بازی دنیا کلاغ، پر گنجشک، پر بابا ... بابا که پر نداره، خودش خبر نداره اما، بابای تو پر داشت، خودش هم خبر داشت قاب عکسش آنجاست برو پیشش و بپرس [تو چرا جنگیدی؟! او، تفنگش در مشت، کوله‌بارش بر پشت، بند پوتینش را محکم بست آب و آیینه و قرآن در دست روشنی در دل او می‌بارید پدرت گفت به تو که چرا می‌جنگد: «تا چراغ از تو نگیرد دشمن ...»] ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

وقف إطلاق‌ النار، سیس‌ فایر، آتش‌بس؛ این ترکیب‌های اسمی را با هر زبانی که بخوانی انگار یک چیزی آن وسط کم دارد؛ چیزی از جنس زمان. ترکیب فارسی‌اش باید حداقل سه‌جزئی می‌بود تا فریبنده نباشد. مثلاً درستش می‌توانست این باشد: آتش (فعلاً) بس، آتش (موقتاً) بس، آتش (عجالتاً) بس. آتش‌بس، توافقِ توقفِ آتش برای مدت محدود است، نه مدت معلوم و همین تفاوت محدود و معلوم، آتش‌بس را شکننده و پرفریب می‌کند. زمان را که از ترکیب حذف کنی، تعلیق به وجود می‌آید و در تعلیق، غافلگیری حادث می‌شود. در خبرها صلح را با شاخهٔ سبز زیتون در منقار کبوتری سفید نشان می‌دهند و آتش‌بس را با نوار ضربدری زرد روی آتشی سرخ. دیر یا زود، یک طرف ماجرا نوار زرد را قیچی می‌کند. اما طرفی برندهٔ جنگ است که آرایش جنگی را حفظ کند تا رکب نخورد. آتش‌بس، گرگی است کریه در پوستین سپید گوسفند صلح. آتشفشانی نیم‌خفته در نزدیکی ماست. به بشکنی فوران می‌کند و زبانه می‌کشد. بله ما در دوران آتشِ فعلاً بس و بعداً هست، هستیم. پرچم‌های سرخ انتقام ما افراشته می‌ماند تا وقتی که دشمن، پرچم سفید تسلیم را بلند کند. ✍🏼#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

🔴جنگ کریدورها و نوار بی‌نوای غزّه کریدور داوود، جاده‌صاف‌کن پیمان ابراهیم است. بله لشکرکشی‌های بی‌سابقه، برای عادی‌سازی‌های رابطه است. پس بنویسید صلح از طریق قدرت و بخوانید زندگی زیر یوغ ذلّت. می‌دانید جهانخواران چه آشی برای شام پخته‌اند؟ ای عزیزانِ مصر و شامات و عراق، بنی‌اسرائیل نیل تا فرات را جگر زلیخا می‌خواهند. بفهمید که جَوَلان باطل برای قطع شریان حق است. دروزی‌دوستی متجاوزان، برای دریوزه‌سازی همهٔ قبایل و مذاهب و طوایف است. با کشتی سوراخ، احدی به ساحل نمی‌رسد. های ای پیروان پیامبر! اگر از امّت، ایالات متّحده نسازید، آمریکا با نکبت کارتان را خواهد ساخت. اگر متّحد نشوید، لاجرم مضمحل می‌شوید. لیبی‌سازی، سرنوشت محتوم آنهاست که با شیطان لابی می‌کنند. تجزیه، عاقبت ساده‌اندیشانی است که از تجربه درس نمی‌گیرند. امّ‌القرای شیعه هم که باشیم، از هجوم قشون قهریه در امان نیستیم. ایران، در موقعیت سگک کمربندها و همسایگی کریدورهای مهم جهان است. آنکه در سودای فتح سویداست، به زور هم که شده زنگزور می‌سازد. از دالانِ جنایتِ عریان نشود، از کانالِ تجارتِ پنهان وارد می‌شود؛ این قلق‌گیری‌ها، برای زدن در خال تهران است. و اُف بر پنهانکاری علی‌اف‌ها و درب و داغان باد نفاق اردوغان‌ها که حُسن همجواری و حرمت همسایگی نگه نمی‌دارند. عوض قدردانی از خویشتنداری ایران، مزوّرانه پولتیک می‌زنند تا ژئوپلیتیک منطقه را عوض کنند و خائنانه زیر پای صهیون، فرش خون بکشند. بله، هدفِ دشمنِ سنگ‌انداز، پیشانی ماست. پریشانِ اختلافات داخلی شویم، حتماً پشیمان می‌شویم. جبههٔ فرامرزی نسازیم، در جبههٔ درون‌سرزمینی باید بجنگیم. از حمایت مظلوم دست بکشیم، از حمایت خدا محروم می‌شویم. از تنگه‌ها غفلت کنیم، به تنگنا می‌افتیم. و آه و آه از غزّه؛ غزّه‌ای که غذا ندارد. آن نوار بی‌نوا بیش از آنکه مرکز ابتلای مردمش باشد، محل امتحان ماست. فاجعهٔ غزّه، تسویه حساب دشمن با آوارگانِ داغدیده نیست؛ اتمام حجّت خدا با وجدان‌های خفته است. قاعدهٔ هِرم مازلو، دارد در باریکه‌ای محصور پی زده می‌شود. مردمانی بی آب و تشنه، با خاکی بر باد رفته و زخمیِ آتش و گلوله، برای یک تکّه نان باید با عناصر اربعه بجنگند. غزّه، شعب ابی‌طالب گرسنگی و دامنهٔ اُحد خونریزی است. اهل انتفاضه، امروز چون اصحاب صُفّه سنگ به شکم بسته‌اند و چونان رمه‌گان گرسنه، به دنبال علف می‌گردند. سینهٔ مادران، خشکیده و از شیرخشک نوزادان خبری نیست. و اُف بر شکمبارگان به ظاهر مسلمان که چون خوکان فربه، از خویش خیک ساخته و پوست‌به‌استخوان‌چسبیدگان مسلمان را از یاد برده‌اند. وای بر ما که کودکان غزّه برای جرعه‌ای آب و لقمه‌ای خوردنی مغذّی، تلظّی می‌کنند. وای بر ما که مسلمان برای نان، جان می‌دهد. کو فائو و کجاست دبلیو اچ او؟ در قحطی وجدان و کم‌یابی شرف، یونیسف با قحطی ارزاق چه می‌کند؟ از رحمت خدا به دور باد قومی که بندگان را چون بردگان از نعمت‌های خدا محروم می‌کنند. منتشر شده در روزنامه وطن امروز/ ۱ مرداد ۰۴ vtn.ir/001iPa ✍🏼#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

هرگز گمان نمی‌کردم که روزی بشقاب غذا، چشمانم را خیس کند. این روزها، حال غریبی دارم؛ آشپزخانه‌ام انگار هیأت عزاداری است. قابلمه‌ها برایم روضه می‌خوانند. بغضم را مثل زودپز فرومی‌خورم تا از درون بسوزم. اشکم را پای پاک کردن پیاز می‌ریزم تا کسی نفهمد. اگر به خاطر بچه‌ها نبود، اصلاً دست و دلم به پخت و پز نمی‌رفت. امان از عکس‌هایی که روحم را خراش می‌دهد. امان از چشم‌های بی‌رمقی که جانم را می‌تراشد. امان از صداهای الجوع و العطشی که رهایم نمی‌کنند. قاشق‌های غذا را که در دهان بچه‌ها می‌گذارم، قلبم فشرده می‌شود. سر سفره، به چه زحمتی اشک‌هایم را پنهان می‌کنم. به چه حالتی لرزش صدایم را می‌گیرم. این اندوه سنگین را پیش که برم؟ قصهٔ پرغصهٔ کودکان غزّه دلم را کباب کرده. این روزها اندوهم را دعا می‌کنم: خدایا! فرزندانم را به امید یاری بندگان مظلوم تو سیر می‌کنم. با هر جرعه آبی که از دستان من می‌نوشند، نفرت از دشمنانت و عشق به شهادت در مسیر خدمت به دوستانت را در وجودشان جاری کن. ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

🔴غزه، آزمون امروز اربعینی‌ها ۶۶۶ روز پیش، شیطان‌توله‌ها صدای شیپور جنگ را در غزه نواختند. از آن روز انگار «نفخ صور» از آن باریکهٔ مهجور به سرسرای عالم پژواک می‌شود. سوت بمب‌های سنگرشکن، حدیث هول قیامت در عالم ناسوت شده. صفیر گلوله‌های سرگردان، سفیر مرگ برای کودکان آواره شده. زوزهٔ خمپاره‌‌های پرسه‌زن، بیخ گوش اهل غزه الرّحیل می‌خواند. گهوارهٔ اطفال زبان‌بسته، ارابهٔ مرگ‌های بی سر و صدا شده. جنگنده‌بمب‌افکن‌های اسرائیل، دیوار خانه‌های فلسطین را همچون دیوار صوتی درهم شکسته. الجوع و العطش، تکیه‌کلام خرد و کلان مردمان آن نوار بی‌نوا شده. با این همه ضرباهنگ و طنین و آوای مظلومیت که در غزه می‌پیچد، دنیا سمفونی خاموشی می‌نوازد و در برابر گرسنگی کودکان، روزهٔ سکوت می‌گیرد. بله غزه شاهد آخرالزمان است و دنیا تماشاچی محشر غزه‌نشینان. و هنگامهٔ تماشایی حق و باطل را بی‌طرفی، بی‌شرفی است. هلا که آهِ مظلوم فقط دامنگیر ظالم نیست؛ گریبانگیر بی‌موضعان و بی‌حرکتان عالم هم می‌شود. هان که نمی‌توان صمٌ بکم گرسنگی و نسل‌کشی مسلمانان را دید و لام تا کام چیزی نگفت. نسبت ما با شعب ابی‌طالب غزه، نسبت عاشورا و اربعین است. نمی‌توان امروز در طریق‌الحسین قدم گذاشت، اما راه و رسم ستمگرسوز سیدالشهدا (ع) را پاس نداشت. نمی‌توان از چرب و شیرین سفر مشایه خورد و از سفرهٔ خشک و خالی غزه نگفت. در منطق محمدی امّت، نمی‌توان وفور نعمت حسینی را در عراق دید و برای وفور نقمت اهل غزه کاری نکرد. اربعین، نمایش قدرت نرم اسلام در به صف کردن مسلمانان به سوی آرمان‌های امّت واحده است. اگر فرصت اربعین برای مهمات جهان اسلام خرج نشود، این آیین باشکوه مذهبی از جنس «مناسک میان‌تهی» خواهد شد. اگر محشر مشایه، میلیون‌ها دلدادهٔ حسین (ع) را برانگیخته نکند و یوم‌النشور اربعین، پیادگان را علیه ظلم نشوراند، پوستین مسلمانی به چه کارمان می‌آید؟ مگر نه این است که روح اربعین، همان روح قیام حسینی است؟ مگر نه اربعین، پیوست رسانه‌ای عاشوراست؟ و مگر نه جهاد تبیین زینب (س) مکمل جهاد شمشیر حسین (ع) بود؟ اما چه باید کرد؟ چگونه می‌توان از راهپیمایی اربعین، یک امتداد اجتماعی برای مسألهٔ اول جهان اسلام ساخت؟ وقتی مناسک حج ابراهیمی برای مقابله با پیمان ابراهیم ناتوان است، چگونه می‌توان از آئین اربعین حسینی برای یکپارچگی امت محمدی بهره جست؟ باید در فرم و محتوا، در متن و حاشیه و در نماد و نمود اربعین، فلسطین دیده شود. باید نمادهای ضدصهیونیستی در این پیاده‌روی آئینی نمودی برجسته داشته باشد. پرچم فلسطین باید در کنار پرچم عزای حسین (ع) به اهتزاز درآید و بر دوش امواج زائران دیده شود. باید تصویر کودکان مظلوم غزه پشت انبوه کوله‌ها نصب شود. باید تصویر قدس شریف جزء لاینفکی از نمادهای بصری مسیر پیاده‌روی باشد. سخنرانان مواکب و حسینیه‌ها باید بر بیداری زائران هزار ملیت اربعین برای مبارزه با اسرائیل متمرکز شوند. مداحی‌ها باید رنگ و بوی حماسهٔ آزادی قبلهٔ اول را به خود بگیرند. تصویر شهدای شاخص مقاومت باید در مقابل چشم جهانیان قرار گیرد. مطالبه‌ی اتحاد جهان اسلام برای انتقام از صهیونیست‌ها و بیرون راندن‌شان از اراضی اشغالی باید سرخط شعارهای اربعینی‌ها باشد. همسایگان مسلمان غزه برای شکست حصر غذایی و قحطی مصنوعی باید تحریک و تشجیع شوند. فعالان مجازی باید فضای رسانه‌ای را در تولید محتوا برای روشنگری جنایات اسرائیل و مظلومیت فلسطینیان اشباع کنند. القصه باید نهضت اربعین در حمایت از مردم غزه بپا خیزد و روشنگری و جریان‌سازی کند. 📌منتشر شده در روزنامه وطن امروز/ ۱۳ مرداد ۰۴ vtn.ir/001iXv ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

محتشم به ترکیب‌بندی محترم شد و شهریار به غزلی، ماندگار. از هزاردستانِ پرچهچهه گاهی یک «ربّنا» می‌مانَد به یادگار. بله استعداد هنرمند به مفهوم، ماندگاری می‌دهد و استمداد او از حق به هنر، جاودانگی. فرشچیان به ما آموخت که خلق شاهکار هنری به احساس نیست، به اخلاص است. آموخت که رنگ و بوم نقاشی، جماد و نبات است و توسل و عنایت نقاش‌باشی، آب حیات. فرشچیان آن عصر عاشورا به تنهایی گریست و همه را با «عصر عاشورا» گریاند. دل در گرو ضامن آهو داشت و دل‌ها را با «ضامن آهو» شکار کرد. با «پناه» علی (ع)، عاشقان را در پناه ولی جا داد. فرشچیان نشان داد که اخلاص، امضای خدا را پای اثر هنری می‌نشاند. خدایش رحمت کند. ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

🔴بوی دود هور می‌آید همی بوی دود اصولاً چیز بدی نیست، خاصه اگر از عود بلند شود. کافه‌دارها معتقدند استنشاق رایحهٔ خوش، دل و دماغ می‌آورد. دود اسپند که دیگر جای خود دارد. هوای خانه را پاکسازی می‌کند و چشم حسود را می‌ترکاند. هرکس اثرات متافیزیکی و بهداشتی اسپند را انکار کند، با مادربزرگ‌ها طرف است. اگر از دود و دم سیگار و قلیان و افیون به دلیل خطرات فضانوردی فاکتور بگیریم، بعضی بوها حتی نوستالژی هم می‌سازند. به قول شاعر، با بوی تند ماهی دودی می‌توان خستگی را در کرد و زمستان را سر کرد. یعنی بوی دود، هم تأثیر بیولوژیکی دارد و هم اثر اقلیمی. بوی دود حتی اگر ناخوشایند هم باشد، گاهی فایده دارد. در یک پیج عطاری می‌خواندم که عنبرنسا، بجز قطع عضو، هفتاد نوع بیماری را علاج می‌کند. اینها را گفتم که نشان دهم اصولاً کسی با بوی دود پدرکشتگی ندارد. اگر بو از عود و اسپند و ماهی دودی و عنبرنسا بلند شود، که درآمدزایی هم دارد. اما تصدیق بفرمایید که فی‌المثل هیچ شوفری با بوی دود اگزوز خاور نوستالژی ندارد. یا بوی دود زبالهٔ سوخته، هیچ شهری را گندزدایی نمی‌کند. یا همه می‌دانیم که بوی دود کُنده درخت، برای محیط‌بانانِ جنگل‌های هیرکانی، زنگ خطر است. پس تا اینجا فهمیدیم که بوی دودِ خوب داریم و بوی دودِ بد. حالا برویم سر اصل بحثمان. خوزستان واقعاً جای عجیبی است. چیزهایی در آن پیدا می‌شود که به عقل جن هم نمی‌رسد. مثلاً نصف سال هوای خوزستان را گرد و خاک گرفته و ملت با خاک‌شش نفس می‌کشند. بر همین اساس طبق نظریه داروین، گونه جدیدی از دوزیستان در خوزستان در حال تکوین است. حتماً چیزهایی درباره باران قورباغه در آمریکا شنیده‌اید. بهتر است بدانید که در خوزستان بجای قورباغه از آسمان خاکستر می‌بارد؛ خاکسترِ برخاسته از سوزاندن مزارع نیشکر. از آن طرف، چپق و دودکش کارخانه‌ها و صنایع، خوزستان را شبیه قهوه‌خانه‌ای پر از دود و دم کرده و کوچک و بزرگ خوزستانی‌ها را دودی. اصولاً در خوزستان مردم بخورات و بخاراتی استنشاق می‌کنند که در ویندوز دستگاه تنفس بشر تعریف نشده. پس هر نفسی که اینجا فرو می‌رود ممکن است مُمدّ حیات باشد، اما چون دل و روده را با سرفه برمی‌آورد، اصلاً مفرّح ذات نیست. نی، از منظر مولوی شاعر پرآوازه ایرانی، گیاهی خودرو، احساسی و حرّاف است که مرد و زن در نفیرش می‌نالند. اما نی در خوزستان یک گیاه خودبخودسوز است که با بشکن خورشید گُر می‌گیرد و دودش عمیقاً در نفیر زن و مرد فرو می‌رود؛ از آن دودهای اقلیمی آن هم از نوع بدش. در ادبیات فارسی، بوی هور یک ترکیب اضافی با حس‌آمیزی قوی است که مشابهش را رودکی برای بوی جوی مولیان سروده تا امیر سامانی را به بخارا مهاجرت معکوس دهد. اما بوی هور در خوزستان، یک ترکیب سمی منفور است که شبیه عامل شین میم ر، مردم این سامان را از دست بخارات نی به استان‌های مجاور فراری می‌هد. آن نصف سال بود که خوزستان درگیر گرد و خاک بود؛ آن یکی نصفه دیگر سال با بوی دود هور روزگار می‌گذراند. نیزارهای هورالعظیم شش ماه آزگار می‌سوزد و دودالعظیم می‌سازد. حالا اگر خاکستر نی‌شکر، دود دودکش کارخانه‌ها و نیروگاه‌ها، دود مراکز زباله‌سوزی و دود اگزوز خاورها را هم به آن اضافه کنید، خوزستان دودستان می‌شود. اینجا مه غلیظ همیشه‌گاهی داریم. گاهی گرد و خاک است و گاه شرجی و بعضی‌وقت‌ها دود هور. البته این هوای وهم‌آمیز و گُنگ و خیال‌انگیز، اغلب اوقات به صورت میکس و دوبل و ترکیبی استنشاق می‌شود. مشمول‌الذمه‌اید اگر فکر کنید که مسئولان برای علاج دردهای دودی خوزستان دست روی دست گذاشته و راحت سرشان را روی بالش می‌گذارند. اصلاً میزان ابتلای مردم خوزستان به آسم و تنگی نفس و بیماری‌های جانبی، یک غصه‌ای شده برای مسئولان که نمی‌گذارد شب‌ها پلک بزنند. نمی‌بینید که چه‌طور صبح تا شب در صدا و سیما و مطبوعات و رسانه‌ها درباره‌اش صحبت می‌کنند؟ حالا که بازار ناترازی‌ها گرم است، خوب است بدانید که خوزستان سالهاست ناترازی اکسیژن دارد و جدیداً با بمب دودزای هورالعظیم، به ناترازی دَم و بازدم هم رسیده. و همه‌اش تقصیر همین چند قلم دود بدذات و بدترکیب و غیرنوستالژیک است. بر اساس ترتیب حروف الفبا هم که نگاه کنیم، ناترازی دود بعد از ناترازی انرژی و آب و برق و بنزین و بادمجان قرار می‌گیرد. حتی استان خوزستان هم بعد از تهران و اصفهان و آذربایجان و خراسان می‌آید. پس اگر قائل به عدالت الفبایی باشیم و یک جو الفبای عدالت سرمان بشود، می‌پذیریم که بحران دودالعظیم خوزستان در آخرهای صف رسیدگی مسئولین قرار می‌گیرد. تا آن موقع، با دودهای خوب خستگی را در می‌کنیم و تابستان را سر می‌کنیم. 📌منتشر شده در روزنامه وطن امروز/ ۱۹ مرداد ۰۴ http://vtn.ir/001ibq ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

سوگواره ملی «پایتخت موکب‌ها»، یک زیست‌بوم معنوی برای خلق و ترویج آثار فاخر هنری با محوریت نهضت اربعین و فرهنگ موکبداری است. خوزستان عزیز مفتخر است که به عنوان پایتخت موکب‌ها برای چهارمین سال متوالی میزبان این رویداد ملی باشد. در این دوره، مسئولیت دبیری بخش روایت و داستان به بنده واگذار شده. متواضعانه از تمامی صاحبان قلم و اندیشه و آنها که دستی بر آتش روایتگری و داستان‌نویسی دارند، دعوت می‌کنم که با به اشتراک‌گذاری تجربه‌های زیسته خود و دیگران در قالب آثار مکتوب پیرامون مفاهیم کلیدی «اربعین»، «موکبداری»، «خوزستان» و «مقاومت» بر غنای این سوگواره بیفزایند. جزئیات این رویداد رقابتی را در کانال سوگواره دنبال کنید. ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648

وقتی صحبت از خلع سلاح مقاومت می‌شود، باید خلق صدای مقاومت کرد. این، فلسفه سفر لاریجانی به عراق و لبنان بود. اسلحه، ناموس سرباز است و دشمن، دزد ناموس. در حضور اغیار، برادران غیور هرگز عروس خاورمیانه را تنها نمی‌گذارند. این پیام روشن تهران به بیروت است. رژیم صهیونیستی در وضعیت ارّه است و لبنان را در شرایط دوئل قرار داده و خلع سلاح حزب الله، فراتر از شوخی با امنیت ملی بلکه خودکشی لبنان است. اما اتحادیه عرب بدانند در قاموس ظلم‌ستیزی، سکوت نشانه رذالت است و توطئه‌چینی، نشان دنائت. نیاز نیست حتماً دیپلماسی بدانیم؛ چوپان‌ها هم می‌دانند جلوی پارس سگ نباید پالس ضعف نشان داد. این، الفبای مقاومت است. در دنیایی که قانون جنگل حاکم است، قدرتمندی راز بقاست. رجز نمی‌خوانی، صدای عجز هم نده. ✍#زهرا_محسنی_فر https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648