تمثال مبارک عالم ربّانی آقا سید احمد قاضی(ره) :
ایشان برادر عارف عظیم سید علی قاضی و مانند پدر و برادرش در زمره علمای ربانی و عرفای صمدانی است.
به صدق و صفا مشهور و به زهد و عزلت از دنیا معروف بود.
از هیاهو کناره گزیده در منزل خود به تزکیه نفس و تهذیب روح مشغول بود.
استاد سید محمد حسن قاضی در کتاب آیت الحق می نویسد:
من مدتی که در تبریز بودم ندیدم بستر خوابی برای ایشان بگسترانند.
او در فهم و تفسیر قرآن دارای برجستگی خاصی بود.
@lahootiyan_ir
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
عالم ربّانی آیت الله ناصری حفظه الله :
خدا میداند ایشان موید من عند الله است...
@Lahootiyan_ir
حضرت علامه حسن زاده روحی له الفداء در کتاب شریف دروس معرفت النفس می‌فرمایند :
این بحث که تجرد نفس انسانی از طبیعت و اعراض و احوال آن است از بزرگ ترین مباحث بشری است
اوهام متعارض در آن بسیار است و حل آن برای اذهان مادی که از وسوسه ی واهمه ایمن نیستند دشوار است.
انکار آن، الحاد و موجب انکار هر دین، شریعت، اخلاق و ترک همه ی آداب و فضایل انسانی است، و اقرار به آن، سبب همه ی خیرات، مکارم و فضایل است، و هر چه در این باب توضيح بیش تر داده شود سزاوار است.
مادی زندگی، تمدن و آیین بشری را بدان حد می خواهد که فقط به خوراک، خواب و پرورش بدنش برسد و تکلیف جاودانی و آداب روحانی را مطلقا بی اساس، حشو و زاید می داند؛
زیرا که به عقیده ی وی ماشین بدن که فرسوده و متلاشی شد دیگر چیزی را باقی و برقرار نمی داند تا به فکر او باشد. همان طور که یک باغبان در برنامه ی پرورش درخت فقط درباره ی کود، خاک، آب، پیراستن و امثال این گونه امور مادی درخت می اندیشد، طبیعيون که همان حسیون و ماتریالیست ها هستند در همین حدود راجع به انسان عقیده دارند
ادامه دارد...
@lahootiyan_ir
و در ادامه می‌فرمایند :
اما انسان روحانی أعنی انسانی که فهمیده است حقیقت او غیر از این هیکل محسوس است، گوهری است که به ویرانی بدن تباه نمی شود و بدن را وسیله ی تکامل آن می یابد، در پی تربیت و پرورش او نیز خواهد بود و برای آن، غذایی می طلبد و برای این، غذایی؛ چه، غذای هر مغتذی مسانخ با خود آن مغتذی خواهد بود؛ و این معرفت، او را به فکر می کشاند تا درباره ی خود بنگرد که کیست، از کجا آمده است، به کجا خواهد رفت، آن گوهر که جاودانی است سر گذشت او چیست، با موجود جاودانی که حقیقت اوست چگونه باید رفتار کند و سرانجام او به کجا خواهد کشید.
خلاصه، رسیدن به این معنی، سبب وصول به باب همه ی سعادت هاست که بیچاره مادی از آن محروم است، و چون به پندار خود می خواهد اسوده و بی قید و بند روزگار بگذراند از علم و اهل آن وحشت دارد و در راه خودشناسی گامی برنمی دارد؛ و اگر بردارد بیراهه می رود. بگذار تا بیفتد و بیند سزای خویش.
@lahootiyan_ir