🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸 🍃🌸 🌸 #سوگلی_خان #p623 دستش روی روسری اش نشست و گره آن را باز کرد. گرمش می شد و بدنش ورم کرده بود. خواست بلند شود که دستگیره ی در پایین کشیده شد. به هوای فراموشی آرش، با لبخند به سمت در نگاه دوخت اما آن چه می دید؛ در مخیله اش نمی گنجید. _جا خوردی روله جان؟ چشمت به در مانده بود که شوهر بی شرفت رو ببینی؟ دلارای به سختی بلند شد. قلب کودکش هم در دهان و گلوی مادرش می زد. -این جا چه غلطی می کنی؟ هاکان در را رها کرد و پیش آمد. تلخی نگاهش، جام زهر بود به دل دلارای و هر قدمش؛ دلارای را به عقب می راند: _کجا می ری؟ امروز باید تلافی این چند ماه زندان رفتنم رو پس بدی. دلارای نمایشی آب دهان پرت کرد روی زمین و گفت: -حقت بود که تا زنده ای، اون جا بپوسی. هاکان خیز برداشت و دلارای به طرف اتاقش دوید. به کودکش فشار می آمد اما چاره ای نداشت. با هول و ولا خواست کلید را در قفل بچرخاند که دست هاکان روی در نشست و آن را به عقب هل داد. دلارای برای نیفتادن اتفاقی برای دلبندش، عقب رفت و دستش از کلید دور شد. هاکان وارد شد و زهرخندی زد: -تمام شد، نه صدات به گوش کسی می رسه و نه کسی پیدا می شه از زیر دستم نجاتت بده. دلارای به دیوار چسبید و گفت: _برو تا دوباره راهت به زندون نیفتاده. هاکان روبروی دلارای ایستاده و با نفرت به شکم برآمده اش خیره بود. دلارای خود را به دیوار چسباند و دستش را حایلی میان تن آن مرد و خودش کرد. -بچه اون رو داری راحت و بی دردسر بزرگ می کنی؟ خیالت اومده ولت می کنم روله جان؟! به من هاكان می گن، نه برگ چغندر که دست از حقش بکشه. دلارای در خود مرد، این نگاه تیز و پر نفرت روی قلبش؛ خط می انداخت. بیم جان فرزندی را داشت که چیزی تا آمدنش نمانده بود. _حقت تو شهرت منتظرته، من زن یکی دیگه م و قسمت اون. هاکان به او چسبید و دلارای دست و پایی زد برای نجات جان ماهی کوچکی که در دلش شناور بود. نفس هایش به صورت دلارای می خورد و کاش می توانست تمام نفرتش از این مرد و خاطراتش را روی خودش بالا بیاورد. _از این خونه برو، شوهرم سایه ی سر من و بچه ش هست. می دونی که اون مرد از زندگیش نمی گذره. هاکان غرید: -منم نمی گذرم، ولی دیگه به درد من نمی خوری اما داغ بچه ش رو که می تونم به دل جفت تون بذارم. 🌸 🍃🌸 🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸