پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (1) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ آیا امام حسین(ع) با معاویه بیعت کرده بود؟ در صورت منفی بودن پاسخ، علت عدم قیام آن حضرت بر علیه معاويه چه بود؟ و در صورت پاسخ مثبت، پس چرا با یزید هم بیعت نکرد؟ 🔶 امام حسین(ع) پیمان صلح برادرش امام حسن(ع) با معاویه را امضا کرده بود و به آن پیمان پایبند بود. یکی از مواد اصلی پیمان این بود که حسن بن علی(ع)خلافت را به معاویه واگذار می‌کند و او تا زنده است خلافت می‌کند، اما حق واگذاری خلافت را بعد از خود به هیچ‌کس ندارد و بعد از او خلافت به حسن بن علی(ع)و بعد از او به حسین بن علی(ع)می‌رسد. بنابراین یزید و خلافت او اصلاً مطرح نبود و معاویه بعدها به فکر وليعهدی یزید افتاد، و چون این امر با وجود امام حسن(ع) و با توجه به مفاد پیمان‌نامه صلح ـ که گفته شد ـ عملی نبود، معاویه اقدام به مسموم کردن امام مجتبی(ع) و شهادت او کرد و سپس کم کم وليعهدی یزید را مطرح نمود که ماجرای دیگری دارد. نتیجه اینکه بعد از مرگ معاویه، مدت صلح نامه تمام شده بود و امام حسین(ع) هیچ تعهدی در برابر یزید نداشت.البته باید توجه داشت که طرح وليعهدی یزید در زمان امامت امام حسین(ع) ـ بین سال‌های 50-60 هجری ـ بود و یزید نه تنها شخصاً صلاحیت اخلاقی و عملی برای خلافت نداشت، بلکه مسئله ولیعهدی مربوط به حکومت کسری و قیصر بود. در اسلام سابقه نداشت و یک بدعت آشکار بود، از این رو امام حسین(ع) سال‌ها پیش از آغاز حکومت یزید و در زمان خلافت معاویه، ولیعهدی او را نپذیرفت و به این عنوان با او بیعت نکرد. بنابراین به رسمیت نشناختن حكومت یزید توسط امام حسین(ع)، بعد از مرگ معاویه صورت نگرفت، بلکه از سال‌ها پیش صورت گرفته بود. #عاشوراپژوهی

✅ پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (2) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ چه ضرورتی داشت که امام حسین(ع)در ظهر روز عاشورا و در وسط ميدان جنگ و در میان انبوه سپاه دشمن، نماز ظهر بخواند تا به این خاطر عده‌ای از یارانش شهید شوند؟! 🚩 اصولاً اختلاف امام حسین(ع) با حکومت بنی‌امیه بر سر دین بود، آنها در دین بدعت‌ها گذاشته و تحریف‌ها به وجود آورده بودند. آنها پایبند به نماز و روزه و سایر آموزه‌های اسلام نبودند. این امر در صحنه کربلا نیز تبلور یافت. صحنة کربلا در روز عاشورا صحنة رویارویی کفر و ایمان بود در حالی که سپاه یزید به دنبال غنایم جنگی و دریافت انعام و جایزه از یزید بودند، یار وفادار امام، ابوثمامه فرا رسیدن ظهر را اعلام کرد و امام نماز خوف را در صحنه جنگ به جا آورد، نمازی که ستون دین است و از ارکان عملی اسلام به شمار می‌رود: «بُنِيَ الْإِسْلَامُ عَلَى خَمْسَةِ أَشْيَاءَ عَلَى الصَّلَاةِ وَ الزَّكَاةِ وَ الْحَجِّ وَ الصَّوْمِ وَ الْوَلَايَةِ» . آیا امام حسین(ع) می‌توانست نماز را تعطیل کند؟ چه سندی برای قداست قیام امام حسین(ع) از این بالاتر که او به نماز، این قدر اهمیت داد؟ البته امام حسین(ع) طبق آیه 102 سوره نساء که دستور اقامه نماز خوف در صحنه جنگ را بیان می‌کند: « وَ إِذا كُنْتَ فيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَكَ وَ لْيَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذا سَجَدُوا فَلْيَكُونُوا مِنْ وَرائِكُمْ وَ لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى لَمْ يُصَلُّوا فَلْيُصَلُّوا مَعَكَ وَ لْيَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَ أَسْلِحَتَهُمْ وَدَّ الَّذينَ كَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِكُمْ وَ أَمْتِعَتِكُمْ فَيَميلُونَ عَلَيْكُمْ مَيْلَةً واحِدَةً » نماز به جای آورد. طبق روایتی از امام صادق(ع)، رسول خدا(ص) نیز در غزوه «ذات الرقاع»، نماز را به همان کیفیتی که قرآن مجید بیان فرموده است، با رزمندگان اسلام به جای آورد. پس نماز امام حسین(ع) به حکم قرآن مجید و طبق سیرة جدش پیامبر(ص) بود. البته طبق تحقیق تا پایان نماز امام و یارانش (بنا به نقل سيد ابن طاووس) تنها یک نفر به نام «سعید بن عبدالله حنفی و بنا به نقل طبري شخص حنفی دیگری به شهادت رسید. #عاشوراپژوهی

✅ پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (3) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓❓ امام حسین(ع) با چه سرعتی حرکت می‌کرد که در عرض سه هفته خود را به کوفه رساند؟! چرا كه از هشتم ذیحجه تا اول محرم 22 روز است؛ در ضمن، فاصله بین مدینه تا مکه 470 کیلومتر مي‌باشد و از مکه تا کربلا نزدیک 2500 کیلومتر! آيا اين داستان نمي‌تواند ساختگي و مصنوعي باشد؟! 🖌 با ذهنیت نادرستی که سؤال کننده داشته قضایا و مسافت‌ها با هم خلط شده و تصویر آشفته‌ای ارائه شده؛ از این رو سؤال‌ها و ابهام‌ها به وجود آمده است. باید توجه داشت که امام حسین(ع) به قصد عراق از مکه حرکت کرد نه از مدینه زیرا امام(ع) در 28 رجب سال 60 هجرت ، به قصد مکه حرکت کرد و سوم شعبان به مکه رسید و از آن زمان تا هشتم ذیحجه در مکه اقامت داشت و به دنبال نامه‌های دعوت زیادی که از کوفیان رسید، امام 8 ذیحجه از مکه حرکت فرمود. پس مسافت بین مکه و مدینه از این محاسبات ، در سؤال حذف می‌شود. حال ببینیم مسافت بین مکه تا کربلا چقدر است. اینکه در سؤال آمده است كه این فاصله 2500 کیلومتر بوده، معلوم نیست مأخذش چیست، فاصله بسیار کمتر از این است. بر اساس مطالعات و بررسی‌های جغرافیایی جدید با ابزارهای امروزی، فاصله بین مکه تا کربلا حدود 1400 کیلومتر است نه 2500کیلو متر! از طرف دیگر ورود امام و همراهان به کربلا ـ بنابر مشهور ـ دوم محرم بوده است، پس 24 روز در راه بودند. حال اگر مسافت 1400 کیلومتر را به 24 تقسیم کنیم در هر شبانه روز چیزی حدود 60 کیلومتر به دست می‌آید. آیا قافلة حسینی در هر شبانه روز، حتی با احتساب استراحت و نماز و امثال آن نمی‌توانستند 50-60 کیلومتر راه را طی کنند؟ به ویژه آنکه امام نسبتاً سریع حرکت می‌کرد و از پیگیری مسیر حرکت امام بر می‌آید که آن حضرت در بعضی از منازل بین راه، یک شبانه‌روز و در برخی دیگر تنها یک روز و در بعضی جاها چند ساعت توقف می‌کرد و در بعضی از آنها تنها برای اقامه نماز توقف می‌نمود و در بعضی از منازل اصلاً توقفی نداشته است. #عاشوراپژوهی

✅ پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (4) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ بعضي معتقدند حضرت امام رضا(ع) حادثة عاشورا را نسخ فرموده و به شیعیان تا روز ظهور امام زمان(ع) اجازة حرکت انقلابی علیه ظلم را نداده‌اند! در اين باره چه مي‌فرماييد؟ چنین حدیثی با این مضمون از امام رضا(ع) نقل نشده است، خوب بود در سؤال، متن حدیث و مأخذ آن ذکر می‌شد تا بتوان از نظر سندی و دلالی بررسی کرد. این گونه سؤالی که هیچ مستندي ندارد و فقط به اعتقاد بعضی، به یک امام معصوم نسبت داده شده، ارزش پاسخ‌گویی ندارد. اما در هر حال حادثه عاشورا نه نسخ شده و نه نسخ‌شدنی است، راه امام حسین(ع) و مکتب انسان ساز و آزادی‌بخش او جاوید است و امروز هم پیام عاشورا و قیام حضرت سیدالشهداء(ع) زنده است. مگر امام حسین(ع) برای چه قیام کرده بود و هدف او چه بود که نسخ شود؟ همان گونه که مقاتل و تواریخ نوشته‌اند امام حسین(ع) پیش از حرکت از مدینه به مکه، طی وصیت‌نامه ای که خطاب به برادرش محمدبن حنفیه نوشت ـ و در واقع منشور قیام او بودـ هدف خود را از قیام، امر به معروف و نهی از منکر، زنده کردن سیره جدش پیامبر و پدرش امیرمؤمنان(ع) و اصلاح امر امت اسلامی معرفی کرد. آیا این اهداف قابل نسخ است؟ 🔶 امام حسین(ع) در مسیر کوفه در یکی از منازل به نام «بیضه» طی سخنانی در جمع سپاه خود و سپاه حر چنین فرمود: أیُّها النّاس! أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ(ص) قَدْ قَالَ فِي حَيَاتِهِ مَنْ رَأَى سُلْطَاناً جَائِراً مُسْتَحِلًّا لِحُرُمِ اللَّهِ نَاكِثاً لِعَهْدِ اللَّهِ مُخَالِفاً لِسُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ يَعْمَلُ فِي عِبَادِ اللَّهِ بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوَانِ ثُمَّ لَمْ يُغَيِّرْ بِقَوْلٍ وَ لَا فِعْلٍ كَانَ حَقِيقاً عَلَى اللَّهِ أَنْ يُدْخِلَهُ مَدْخَلَهُ ... : ای مردم! پیامبر(ص) فرمود: هر مسلمانی با سلطان ستمگری مواجه گردد که حرام خدا را حلال نموده و پیمان الهی را در هم می‌شکند و با سنت [و قانون] پیامبر به مخالفت برخاسته و در میان بندگان خدا راه گناه و دشمنی در پیش می‌گیرد ولی در مقابل چنین حاکمی با عمل و یا گفتار اظهار مخالفت نکند. بر خداوند است که این فرد (ساکت) را به جایگاه همان طغیان‌گر [در آتش جهنم] داخل کند... 🔶 البته در فقه شیعه تقیه هست، اما موارد استثنایی نیز دارد که در آنها تقیه جایز نیست. یکی از آن موارد جایی است که اساس دین به خطر بیفتد. علمای امت مسئولند هر وقت بدعت صورت گرفت با آن مبارزه کنند. اینها قابل نسخ شدن نیستند. دانشمندان ما معمولا این مباحث را در وظایف منتظران در دورة غیبت کبری مطرح می‌کنند و تاکید دارند که منتظران واقعی باید در این دوره نیز به وظایف و تکالیف فردی و اجتماعی خود عمل کنند و هیچ وقت این وظایف و تکالیف تعطیل بردار نیستند. در واقع همچنان که قرآن مجید محکماتی دارد و متشابهاتی و باید متشابهات را به کمک مُحکمات فهمید احادیث و تاریخ نیز محکمات و متشابهات دارند. وجوب عمل به وظایف و تکالیف دینی فردی و اجتماعی از محکمات تعالیم اسلام است و آنچه خلاف این را نشان بدهد باید آن را به درستی تحلیل و توجیه کرد.اگر در برخی روایات از قیام و انقلاب پیش از ظهور حضرت مهدی(عج) نهی شده است (مانند روایتی از امام صادق(ع) که فرمود: «كُلُّ رَايَةٍ تُرْفَعُ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِمِ(عج)فَصَاحِبُهَا طَاغُوتٌ يُعْبَدُ مَنْ دُونِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ» ناظر به قیام به عنوان مهدویت است یا ناظر به برخی قیام‌های علویان در عصر امام صادق(ع) است که بدون نظر خواهی از امام معصوم قیام انتحاری بی‌حاصل می‌کردند چنانکه روایات دیگر این باب این معنا را تأیید می‌کند نظیر روایت صحیحه از امام صادق(ع) که در آن، امام قیام‌های علویان ـ غیر از قیام زید بن علی بن الحسین(ع) ـ را نکوهش کرده است. امام ضمن این حدیث می‌فرماید: «إِنْ أَتَاكُمْ آتٍ مِنَّا فَانْظُرُوا عَلَى أَيِّ شَيْءٍ تَخْرُجُونَ» خوب است در این باره به کتاب ولایة الله والحکومة الاسلامیه تالیف استاد سید کاظم حائری مراجعه شود. #عاشوراپژوهی

✅ پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (5) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ امام حسین(ع) كه عازم کوفه بود، پس چگونه به کربلا رسید؟! در صورتی که کربلا تا کوفه حدود 200 کیلومتر فاصله دارد؟! ✅ کربلا در کنار و امتداد فرات در هشتاد كيلومتري شمال غربی کوفه قرار دارد، نه 200 کیلومتری آن! چنانکه در نقشه جغرافیایی به خوبی مشاهده می‌شود، امام از جنوب به سمت شمال حرکت می‌کرد. در تاریخ و مقتل آمده است که در مسیر کوفه، سپاه حرّ از طرف عبیدالله بن زیاد در منزلي به نام «ذوحُسَم» به اردوی حسینی رسید و اعلام کرد که مأموریت دارد مانع حرکت او به سوی کوفه شود. امام به تهدید او ترتیب اثر نداد و عازم پیشروی شد، حرّ گفت پس به سمتی برو تا تو را به کوفه نرساند، تا دستور بعدی به من برسد، چرا که من مأمور جنگ با تو نیستم، بلکه مامور جلوگیری از ورود شما به کوفه هستم، به این ترتیب به پیشنهاد حر، امام و سپاه حر رو به شمال از ذوحُسَم به بعد به سمت چپ روانه شدند و پس از طی چند منزل به کربلا رسیدند و امام در آنجا اردو زد. حر نیز روبروی قافله حسینی اردو زد. موقعیت انشعاب مسیر امام از ذو حُسَم به بعد تا کربلا از مسیر مستقیم کوفه، در نقشه جغرافیایی، کاملاً روشن است به اين گونه امام، بدون ورود به کوفه با انتخاب اضطراری راهی نیم دایره‌ای، از حدود 50 کیلومتري کوفه عبور کرده در 80 کیلومتری شمال غربی این شهر اردو زد. #عاشوراپژوهی

✅ پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (5) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ اگر امام حسین(ع)کوفیان را به خوبی مي‌شناخت و بی وفایی آنان را دیده بود، پس چرا مسلم بن عقيل، پسر عموی خویش را به کوفه فرستاد تا حرکت و واکنش اجتماع کوفی را از نزدیک ببیند؟! 🔶 چون هزاران نامه از طرف کوفیان به امام رسید که طی آنها اعلام آمادگی برای بیعت با امام کرده بودند، از طرف دیگر، امام با حکومت یزید مخالفت کرده وارد مکه شده بود، و در مکه نيز احساس نا امنی می‌کرد، با بررسی همه گزینه‌ها، کوفه به شرط وفاداری بهترین بود! از طرف دیگر ردّ دعوت آنها بدون هیچ گونه بررسی درست نبود زیرا امام به نوعی احساس وظیفه و تکلیف می‌کرد. در واقع، اجابت دعوت مردم کوفه از طرف امام حسین(ع) بی‌شباهت به قبول خلافت توسط علی(ع)، پس از قتل خلیفه سوم نبود. علی(ع) در آن شرایط مایل به قبول خلافت نبود، بلکه آن را نا موفق ارزیابی می‌کرد. اما چون با اصرار امت روبرو شد، پذیرفت. امام حسین(ع) نیز احساس وظیفه می‌کرد. به تعبیر شهید مطهری، قبول دعوت مردم کوفه از طرف امام حسین(ع) «همکاری و تعاون» بود، اما مخالفت با یزید و ایستادگی در برابر او، «تهاجم» به حساب مي آمد. البته باید توجه داشت که کوفه باید به عنوان محل قیام در نظر گرفته شود، اما قیام حضرت، ماه‌ها پیش از رسیدن نامه‌های کوفه در مکه، آغاز شده بود و در واقع کوفیان پس از آغاز قیام، به امام پیوستند امام در اصلِ قیام نقش نداشتند، اگر اهل کوفه هم وجود نداشتند، امام حسین(ع) با یزید بیعت نمی‌کرد، چنانکه سال‌ها پیش با ولیعهدی او بیعت نکرده بود و پیش از حرکت به مکه نیز در مدینه زیر بار بیعت او نرفته بود. #عاشوراپژوهی

✅ پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (6) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓چرا کسانی چون جابر بن عبدالله انصاری، محمد بن حنفیه، عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر (همسر حضرت زینب) در کربلا و همراه امام حسین(ع) حضور نداشتند؟ جابر بن عبدالله و عبدالله بن عباس در آن زمان نابینا بودند. اما موضع گیری محمد بن حنفیه و عبدالله بن جعفر جای بحث و بررسی دارد. به نظر می‌رسد این دو نفر مخالف بیعت امام حسین(ع) با یزید بودند و راه آن حضرت را راه حق می‌دانستند و هرگز طرفدار بنی امیه نبوده‌اند اما تفکر انقلابی نداشتند و ریسک پذیر نبودند. و شاید در عین طرفداری از امام، روش مخالفت او را قبول نداشتند. #عاشوراپژوهی

پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (7) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ چرا امام حسین(ع)با اینکه می‌دانست دشمن به سخنانش بی‌اعتناست، تا لحظه آخر آنان را نصیحت می‌کرد و برای آنها دل می‌سوزاند؟! ✅ امام حسین(ع) در واقع از سیرة جدش رسول الله(ص) و پدرش امیرمؤمنان علي(ع) پیروی مي‌کرد بررسی غزوات رسول خدا(ص) و سه جنگی که برای امیرمؤمنان علي (ع)پیش آمد نشان می‌دهد که آن دو بزرگوار نهایت خویشتن‌داری را می‌کردند تا دشمن، ارشاد و هدایت شود و کار به قتال و خونریزی نرسد. امام حسین(ع) بر این اساس می‌خواست احتجاج و اتمام حجت کند و راه هیچگونه عذر و بهانه‌ای برای آنها باقی نگذارد، هرچند یکنفر مانند حر بن یزید ریاحی هدایت یابد و حداقل شاهدان، سخنان او را برای غائبان نقل کنند و در مورد ستمگری امویان روشنگری شود و افکار عمومی داوری کند. چنانکه همین گونه شد، و مظلومیت آن حضرت آشکار گردید. #عاشوراپژوهی

پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (8) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ چرا براى بزرگداشت عاشورا به روش‌هاي علمي مانند مباحث نوشتاري و گفتاري اكتفا نمىشود؟ آيا زنده نگه داشتن ياد عاشورا فقط منحصر به سينهزنى و گريه و سياه پوش كردن شهر و يا تعطيلي كار و زندگى بعضي از روزها است؟! آیا دلیل مستندی برای مشروعیت عزاداری امام حسین(ع)داریم؟ لطفاً چند کتاب در این باره معرفی کنید. روایات فراوانی از پیامبر و امامان معصوم^دربارة ثواب عزاداری و گریستن بر مصائب امام حسین(ع) نقل شده که در آنها شیعیان به این امر تشویق و ترغیب شده‌اند. این احادیث در کتب حدیثی مهم شیعه نقل شده است. در میان این روایات از نظر سند هم روایت صحیحه هست و هم موثقه و هم روایاتی که سند آنها خدشه‌ای ندارد در کتاب «تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهداء(ع)» که قبلاً از آن یاد شده فصلي به این موضوع اختصاص داده شده و نمونه‌هایی از این روایات با تبیین وضع سندی آنها نقل شده است. #عاشوراپژوهی

پرسش‌ها و پاسخ‌هاي عاشورا پژوهانه (9) 👈 در گفتگوي مكتوب نشریه معارف با استاد حجت الاسلام و المسلمين مهدي پيشوايي ❓ در گزارش‌های تاریخی می‌بینیم که بحران آب حداقل تا صبح روز عاشورا وجود نداشته است؛ بلكه سپاه امام(ع) از ذخیره کافی آب برخوردار بوده‌اند؛ چنانكه در آن روز حضرت(ع) و حداقل دو تن از اصحاب، به استحمام و تنظيف پرداخته‌اند! مسلماً اگر وضعيت به گونه‌اي بود که احتمال مي‌دادند با معضل بي آبي، آن چنان که در مجالس عزاداري مي‌شنويم، روبرو خواهند شد، آب را ذخيره مي‌کردند تا کودکان از تشنگي بي تاب نشوند؛ اما آنچه گفته مي‌شود و معروف است به گونه‌اي ديگر است! اين تناقض را چگونه توضيح مي‌دهيد؟ 🔶 بخش اول سؤال یعنی برخوردار بودن از ذخیره کافی آب، صحت ندارد. از روز هفتم محرم که آب فرات را به روی اردوی حسینی بستند، محدودیت آب وجود داشت و در این سه شبانه روز یک بار عباس بن علی(ع) به دستور امام همراه سی سواره و بیست پیاده توانستند بيست مشک آب به خیمه‌ها برسانند. كه طبعاً نمی‌توانست جوابگوی نياز ـ حد اقل ـ هفتاد و دو نفر مرد، و تعدادی زنان و اطفال و مرکب‌ها باشد. اما اینکه با وجود کمی آب چگونه قابل قبول است که امام و یارانش به نظافت بدن خود پرداخته باشند که لازمه‌اش وجود آب ـ مازاد بر نیاز‌های ضروری ـ است؟ پاسخ این است که اصل قضیه، نظافت كامل و كافي نبوده است بلکه نص تاریخی می‌گوید: امام دستور داد مشکی «توره» (که به معنای بادیه یا کاسه‌ای بزرگ است) آماده کردند و آن را در آن ظرف به هم زدند و امام و همراهان، خود را با آن مشک خوشبو کرده برای شهادت آماده شدند. اما در برخی از منابع تاریخی قدیم، گویا ـ هنگام استنساخ توسط نسخه نگاران آن روز که گاهی دچار اشتباه در نسخه برداری می‌شدند یا هنگام حروف چینی و چاپ در ادوار بعدی ـ کلمه «توره» به «نوره» تصحیف شده و تصور شده که در آن ظرف، نوره آماده کردند. پس اصلاً نظافت به آن صورت نبوده. این، حاصل بررسی‌های جدید علمی ـ تاریخی است که در کتاب «تاریخ قیام و مقتل جامع سید الشهداء(ع)» به قلم گروهی از تاریخ پژوهان زیر نظر اینجانب آمده است که متن آن در زیر ملاحظه می‌شود: ✅ غلام عبدالرحمن عبد ربه انصاری می‌گوید: هنگامی که لشكر عمر بن سعد گرد آمده و رو به سوی امام حسین(ع) آوردند، حضرت دستور داد خیمه برپاکردند و آنگاه به امر او در آن خیمه دربادیه‌ای بزرگ یا در کاسه‌ای، مُشک آماده کردند . آن حضرت وارد خیمه شد و مُشک بر بدن خود مالید و خود را خوشبو کرد. غلام می‌گوید: اربابِ من عبدالرحمان بن عبد ربه به همراه بریر بن خضیر همدانی بر در خیمه به نوبت ایستاده بودند. هرکدام می‌خواستند بعد از امام زودتر از دیگری وارد آن خیمه شوند. بریر با عبدالرحمان مزاح می‌کرد. عبدالرحمان گفت: دست بردار، حالا وقت مزاح نیست، بریر گفت: به خدا سوگند نزدیکان من می‌دانند که من نه در جوانی اهل شوخی بوده ام و نه در پیری ولی از آنچه در انتظار ماست خوشحالم و در پوست خود نمی‌گنجم. به خدا قسم میان ما و حوریان بهشتی فاصله‌ای نیست جز آنکه این گروه با شمشیر بر ما بتازند. غلام یاد شده اضافه می‌کند: چون امام حسین(ع) از خیمه بیرون آمد ما داخل شدیم و خود را خوشبو کردیم. آنگاه امام(ع) سوار بر مرکب شد و قرآنی خواست و آن را پیشاپیش خود قرار داد [و به میدان رفت]. #عاشوراپژوهی

📚 کتاب‌های اربعین تدوین: سیدمهدی میرمسیب از مهم‌ترین کتاب‌هایی که در بارة اربعین امام حسین(ع) به نگارش در آمده، می‌توان به این موارد اشاره کرد: 🔶 1. «تحقیق در باره اول اربعین حضرت سیدالشهداء(ع)»؛ تألیف شهید آیت‌الله سید محمدعلى قاضى طباطبایى. این اثر ارزشمند تحقیقی، دقیق و مفصل، پیرامون نخستین اربعین امام حسین(ع) و اثبات آن می‌باشد که کاروان عاشورا در بازگشت از سرزمین شام، در بیستم صفر سال 61 هجری قمری بر سر تربت مطهّر امام(ع) حاضر شده است. این كتاب با مراجعه و بررسى بیش از پانصد و هفتاد كتاب به نگارش درآمده است. 🔶 2. «تحلیل تاریخی اربعین حسینی»؛ تألیف آیت‌الله محمد فاضل. محور اصلی بحث در این کتاب، اثبات ورود اهل‌بیت(ع) به کربلا در بیستم صفر سال 61 هجری قمری است، که دفن سرهای به شام برده شده نیز در آن روز و توسط امام سجاد(ع) صورت گرفته است. نویسنده در ابتدا به مبنای تاریخی اربعین در آثار بزرگان می‌پردازد؛ آن‌گاه نظریه سید بن‌طاووس را نقد و بررسی می‌کند و در خاتمه به دیدگاه سید مقرّم اشاره می‌کند و یافته‌های خود را به رشته تحریر در می‌آورد. 🔶 3. اربعین حسینی، پژوهش در بازگشت اهل بیت(ع) از شام به کربلا؛ محمدامین پورامینی. نویسنده این کتاب ابتدا به زیارت قبر سالار شهیدان(ع) اشاره می‌کند و سپس به آمدن جابر انصاری و ورود اهل بیت(ع) به کربلا می‌پردازد، آن‌گاه نظریه‌های مختلف را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد. 🔶 4. «فاجعة الاربعین»؛ اثر شیخ حسن بلادى، 5. «با خاندان وحی، از عاشورا تا اربعین»؛ دکتر حشمت‌الله قنبری همدانی، 6. «دانستنی‌های اربعین حسینی»؛ سید رضا اکرمی، از دیگر کتاب‌هایی است که در این باره نگارش یافته است. منبع: نشریه معارف، شماره 100.📚 #اربعین #عاشوراپژوهی