🌙 فـرارسـیـدن حـلـول #مـاه_مـبـارک_رمـضـان، مـاه صـیام و قـیام بر شـما و همـه ے مـسلـمانـان جـهان مبـارک باشـد...🌱 یک سال دیگر گذشت و ماه رمضان از راه رسید... یک سال گناه.... یک سال نافرمانی... یک سال پشت کردن به امر خالق... اما خدای متعال #فرصت داد تا با ماه مبارک رمضان، گناهانمان را پاک کنیم... رخصت داد تا #توبه کنیم و رحم کرد دوباره تا آشتی کنیم... خدایا ! ما را ببخش و لطفت را از بندگان ناتوانت نگیر.. این روزها هميشه سخت به تو محتاجیم... ما را در این ماه دریاب و بیامرز...... آمین یا رب🤲 ╭─── │ 📖 @feqh_ahkam ╰──────────

#نهج_البلاغه | #حکمت ۳۶۷ 🏷️ دل نبستن به دنیا ┄┅═✧ا﷽ا✧═┅┄ ❁• وَ قَالَ عليه‌السلام يَا أَيُّهَا اَلنَّاسُ مَتَاعُ اَلدُّنْيَا حُطَامٌ مُوبِىءٌ فَتَجَنَّبُوا مَرْعَاهُ قُلْعَتُهَا أَحْظَى مِنْ طُمَأْنِينَتِهَا وَ بُلْغَتُهَا أَزْكَى مِنْ ثَرْوَتِهَا و درود خدا بر او، فرمود: اى مردم، كالاى دنياىِ حرام چون برگ‌هاى خشكيدۀ وبا خيز است؛ پس از چراگاه آن دورى كنيد، كه دل كندن از آن لذّت بخش‌تر از اطمينان داشتن به آن است و به قدر ضرورت از دنيا برداشتن بهتر از جمع آورى سرمايۀ فراوان است. [ ادامه دارد ... 🇯‌ 🇴‌ 🇮‌ 🇳

[ ادامه حکمت ۳۶۷ ] حُكِمَ عَلَى مُكْثِرٍ مِنْهَا بِالْفَاقَةِ وَ أُعِينَ مَنْ غَنِيَ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ آن كَس كه از دنيا زياد برداشت به فقر محكوم است، و آن كَس كه خود را از آن بى‌نياز انگاشت در آسايش است. مَنْ رَاقَهُ زِبْرِجُهَا أَعْقَبَتْ نَاظِرَيْهِ كَمَهاً و آن كَس كه زيور دنيا ديدگانش را خيره سازد دچار كور دلى گردد وَ مَنِ اِسْتَشْعَرَ اَلشَّغَفَ بِهَا مَلَأَتْ ضَمِيرَهُ أَشْجَاناً لَهُنَّ رَقْصٌ عَلَى سُوَيْدَاءِ قَلْبِهِ هَمٌّ يَشْغَلُهُ وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ كَذَلِكَ حَتَّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقَى بِالْفَضَاءِ مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ هَيِّناً عَلَى اَللَّهِ فَنَاؤُهُ وَ عَلَى اَلْإِخْوَانِ إِلْقَاؤُهُ و آن كَس كه به دنياى حرام عشق ورزيد، درونش پر از اندوه شد، و غم و اندوه‌ها در خانه دلش رقصان گشت، كه از سويى سرگرمش سازند، و از سويى ديگر رهايش نمايند، تا آنجا كه گلويش را گرفته در گوشه‌اى بميرد، رگ‌هاى حيات او قطع شده، و نابود ساختن او بر خدا آسان، و به گور انداختن او به دست دوستان است. وَ إِنَّمَا يَنْظُرُ اَلْمُؤْمِنُ إِلَى اَلدُّنْيَا بِعَيْنِ اَلاِعْتِبَارِ وَ يَقْتَاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ اَلاِضْطِرَارِ وَ يَسْمَعُ فِيهَا بِأُذُنِ اَلْمَقْتِ وَ اَلْإِبْغَاضِ امّا مؤمن با چشم #عبرت به دنيا مى‌نگرد، و از دنيا به اندازۀ ضرورت برمى‌دارد، و سخن دنيا را از روى دشمنى مى‌شنود. إِنْ قِيلَ أَثْرَى قِيلَ أَكْدَى وَ إِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقَاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَنَاءِ هَذَا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ يَوْمٌ فِيهِ يُبْلِسُونَ چرا كه تا گويند سرمايه دار شد، گويند تهيدست گرديد، و تا در زندگى شاد مى‌شوند، با فرا رسيدن مرگ غمگين مى‌گردند، و اين اندوه چيزى نيست كه روز پريشانى و نوميدى هنوز نيامده است. #نهج_البلاغه_بخوانیم #کلام_امیر علیه السلام ╭─── │ 🌐 @Mabaheeth ╰──────────

امام عليه السّلام (در دورى نمودن از دنيا) فرموده است: (۱) اى مردم كالاى دنيا گياه خشكِ خورد شدۀ وباء آورنده تباه كننده است؛ پس دورى كنيد از چراگاهى كه كوچ كردن و نماندن در آن از آرام گرفتن در آن سودمندتر است (چون ماندن و دل بستن بآن سبب بدبختى است) و اندك روزى و خوراك آن (به اندازه‌اى كه اين راه سر رسد) پاكيزه‌تر است از دارائى در آن (چون رنج دنيا و حساب آخرتش كمتر است) (۲) مقرّر شده است براى كسيكه (بر اثر حرص و آز) بسيار در آن دارائى گِرد آورد فقر و بى‌چيزى (آخرت چون در دنيا گرفتار بوده و نتوانسته توشه‌اى بردارد) و يارى شده است كسيكه (با قناعت) از آن بى‌نياز مانده (جمع آورى نكرده) به آسودگى (در روز رستخيز) (۳) و كسيرا كه زينت و آرايش آن به شگفت آورده هر دو چشمش را كور مادر زاد گردانده (مانند آنكه نشان بينائى در او نيست) (۴) و كسيكه دوستى آنرا روش خود نمايد خاطرش را پر از اندوهها كُند كه آن اندوهها را بر دانۀ دل او نگرانى است، اراده و قصدى (براى بدست آوردن كالاى آن) او را مشغول و گرفتار مى‌سازد، و اراده و قصدى او را اندوهگين، و همچنين پيوسته در كشاكش اندوهها و گرفتاريها است تا آنكه راه نفَس او (گلويش) گرفته شود (بميرد) پس او را بصحراء اندازند (در گورستان بخاك سپارند) در حاليكه دو رگ دل او قطع شده است (هلاك گشته) و بر خدا نابود شدنش و بر برادران و ياران انداختنش (به گورستان) سهل و آسان مى‌باشد. (۵) و مؤمن بچشم عبرت و آگاهى بدنيا مى‌نگرد، و باندازۀ نيازمندى شكم از روى اضطرار و ناچارى قوت و روزى بدست مى‌آورد، و به گوش خشم و دشمنى (گفتار دربارۀ دنيا را) مى‌شنود. (و امّا حال انسان در دنيا) (۶) اگر گفته شود فلانى توانگر و بى‌نياز شد (پس از چندى) گفته ميشود فقير و بى‌چيز گرديد، و اگر ببقاء و هستيش شاد شوند (روز ديگر) بفناء و نيستيش اندوهگين گردند، اينست حال انسان در دنيا و حال آنكه نيامده است روزى (قيامت) كه در آن (دنيا دوستان بر اثر سختى عذاب و گرفتارى جاويد از رحمت خدا و آسودگى) نوميد ميشوند. #نهج_البلاغه_بخوانیم #کلام_امیر علیه السلام ╭─── │ 🌐 @Mabaheeth ╰──────────

📖 امام عليه السلام در اين كلام نورانى در دو بخش كه هركدام ديگرى را تكميل مى‌كند سخن مى‌گويد. در بخش نخست، بى‌ارزش بودن دنيا را با تعبيرات قاطع و كوبنده بيان كرده و داد سخن را در اين قسمت داده و براى دنيا به هفت عيب بزرگ اشاره مى‌كند. نخست مى‌فرمايد: «اى مردم! متاع دنيا همچون گياهان خشكيدۀ🍂 وباخيز است؛ بنابراين از چنين چراگاهى دورى كنيد»؛ (يَا أَيُّهَا النَّاسُ‌، مَتَاعُ‌ الدُّنْيَا حُطَامٌ‌ مُوبِىءٌ‌ فَتَجَنَّبُوا مَرْعَاهُ‌!) چه تعبير جالب و گويايى! زيرا «حطام» در اصل از مادۀ «حطم» (بر وزن ختم) به معناى شكستن و خرد كردن چيزى گرفته شده است و غالباً به شكستن اشياء خشك مانند ساقه‌هاى خشك گياهان اطلاق مى‌شود و به همين دليل گاهى به كاه، «حطام» اطلاق مى‌گردد. امام عليه السلام متاع دنيا را در اين‌جا تشبيه به همان گياهان خشكيده و خردشده‌اى كه آذوقۀ حيوانات است نموده؛ اما گياهى كه با ميكروب وبا آغشته شده و حتى سبب مرگ حيوان مى‌شود، و به‌دنبال آن #هشدار مى‌دهد كه از اين چراگاه بى‌ارزشِ خطرناك دورى كنيد. اين سخن در واقع برگرفته از تعبيرات قرآن مجيد است آن‌جا كه دربارۀ زندگى دنيا مى‌فرمايد: « اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَياةُ‌ الدُّنْيا لَعِبٌ‌ وَ لَهْوٌ وَ زينَةٌ‌ وَ تَفاخُرٌ بَينَكُمْ‌ وَ تَكاثُرٌ فِى الْأَمْوالِ‌ وَ الْأَوْلادِ كَمَثَلِ‌ غَيثٍ‌ أَعْجَبَ‌ الْكُفَّارَ نَباتُهُ‌ ثُمَّ‌ يهيجُ‌ فَتَراهُ‌ مُصْفَرًّا ثُمَّ‌ يكُونُ‌ حُطاماً »؛ #بدانيد زندگى دنيا تنها بازى و سرگرمى و تجمّل‌پرستى و فخرفروشى در ميان شما و افزون‌طلبى در اموال و فرزندان است، همانند بارانى 🌧️ كه محصولش كشاورزان را در شگفتى فرو مى‌برد، سپس خشك مى‌شود به‌گونه‌اى كه آن را زردرنگ مى‌بينى؛ سپس تبديل به كاه مى‌شود!». ولى امام عليه السلام تصريح مى‌فرمايد كه اين گياه خشكيدۀ خرد شدۀ كم‌ارزش، آلوده به وبا نيز مى‌باشد كه آن را مبدّل به شىء خطرناكى مى‌كند. سپس در ادامۀ اين سخن به دو عيب ديگر از عيوب دنيا اشاره كرده، مى‌فرمايد: «دل كندن از آن لذت‌بخش‌تر است از دل بستن و اعتماد به آن و استفادۀ از آن به‌مقدار نياز بهتر است از جمع كردن و انباشتن ثروت آن»؛ (قُلْعَتُهَا أَحْظَى مِنْ‌ طُمَأْنِينَتِهَا وَ بُلْغَتُهَا أَزْكَى مِنْ‌ ثَرْوَتِهَا)

در چهارمين و پنجمين وصف دنيا مى‌فرمايد: «كسى كه از آن بسيار گردآورى كند محكوم به فقر و نيازمندى است و هر آنكس از آن بى‌نيازى جويد به آسايش و آرامش او كمك شده است»؛ (حُكِمَ‌ عَلَى مُكْثِرٍ بِالْفَاقَةِ‌، وَ أُعِينَ‌ مَنْ‌ غَنِيَ‌ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ‌) . دليل آن روشن است، دنياپرستانى كه درپى جمع اموال‌اند غالباً بخيل‌اند حتى دربارۀ خويشتن، و بسيارى از آن‌ها زندگانى فقيرانه‌اى دارند. ازاين‌رو بسيارى معتقدند كه نيازمندترين افراد در دنيا سلاطين و پادشاهان‌اند. اضافه بر اين، اين‌گونه افراد حريص‌اند و حرصى كه در جمع كردن مال دنيا دارند از تلاشى كه فقير براى به‌دست آوردن نيازهاى خود مى‌كند بيشتر است. آن‌ها هرگز سير نمى‌شوند و به همين دليل فقير واقعى هستند. معروف است كه روزى بهلول بر هارون‌الرشيد، خليفۀ عباسى وارد شد و سكۀ بى‌ارزشى در دست او گذاشت. هارون بسيار تعجب كرد و با عصبانيت سؤال كرد: اين چيست‌؟ گفت: من نذر كرده بودم سكه‌اى به فقيرترين مردم بدهم و كسى را از تو فقيرتر نمى‌شناسم. امام صادق عليه السلام در تأكيد بر گفتار جدش امير مؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد: «مَنْ‌ أَصْبَحَ‌ وَ أَمْسَى وَ الدُّنْيا أَكْبَرُ هَمِّهِ‌ جَعَلَ‌ اللَّهُ‌ تَعَالَى الْفَقْرَ بَينَ‌ عَينَيهِ‌ وَ شَتَّتَ‌ أَمْرَهُ‌ وَ لَمْ‌ ينَلْ‌ مِنَ‌ الدُّنْيا إِلَّا مَا قَسَمَ‌ اللَّهُ‌ لَهُ‌ وَ مَنْ‌ أَصْبَحَ‌ وَ أَمْسَى وَ الْآخِرَةُ‌ أَكْبَرُ هَمِّهِ‌ جَعَلَ‌ اللَّهُ‌ الْغِنَى فِى قَلْبِهِ‌ وَ جَمَعَ‌ لَهُ‌ أَمْرَهُ‌؛ كسى كه صبح و شام كند در حالى كه بيشترين فكر او متوجه دنيا باشد خداوند فقر را پيش روى او قرار مى‌دهد و امور او را متشتت مى‌سازد و از دنيا چيزى بيش از آنچه براى او مقدر شده پيدا نمى‌كند اما كسى كه صبح و شام كند در حالى كه بيشترين فكر او متوجه آخرت باشد خداوند غنا و بى‌نيازى را در قلب او قرار مى‌دهد و كار او را سامان مى‌بخشد»