میگفت .. حُبِ دنیا و حُبِ خدا در یک دل جای نمی‎گیرد ؛ باید از یکی از آنها گذشت ..

بسوی تو می آیم ؛ اصلا آمده ام که به تو برسم ! و در این راه دشمن مرا بسیار است .. نَفس ، شیطان .. هر کدام هربار مرا زمین میزنند ، می‌لغزم ؛ مسیر را گم میکنم و در بیراهه ها سرگردان و آشفته حال می‌شوم .. و هربار تو به من اجازه می‌دهی برگردم ؛ تو مرا رخصتِ توبه می‌دهی .. و دستم را می‌گیری .. و من بازهم عصیان و سرپیچی میکنم و چه بنده‌یِ طغیانگر و ناسپاسی‌ام من‌ ؛ از خودم به درگاهِ تو شکایت میکنم و از خشم و عذابت به خودت پناه می‌برم چرا که جز تو کسی را ندارم :)! هر چند بد اما بنده‌یِ خودت هستم ؛ مگر می شود رها و ناامیدم کنی ؟!

-

در لیلة‌الرغائب چشمم به گریه گوید ؛ من آرزو ندارم جز کربلایِ ارباب :)

سنجیده اند ارزشِ دل را به آرزو ؛ خوش آن دلی که وصلِ تو را آرزو کند ..

هیچ‌ پزشکی .. تجویزی‌ برایِ قلب‌ِ شکسته‌ نداشت خوب‌ می‌دانند درمان فقط تویی ؛ آقای‌ِ امام‌‌ رضا :)!

ولی من دلم میخواد .. برایِ تک تک بغض‌هام پاشم برم حرم ؛ تو آغوشِ امام‌ رضا :))

هرکس پیِ درمانِ غمش راهی یافت ؛ من دل به شما بستم و آرام شدم :)

مرگ چیزی را از من نخواهد گرفت ؛ من ضریحِ تو را بوسیده‌ام :)!

‏اون گریه‌ای که .. تا واردِ حرمِ امام حسین میشی شروع میشه و باهاش تمامِ غم و دلتنگی و گله و محبتت رو میگی ؛ گریه‌ی وصالِ بعد از فراق .. نیاز به اون گریه دارم :)

میگفت‌ .. نزدیكترین حالتِ بنده به خدا وقتی است كه در حالِ سجده باشد و گریه كند ؛ انسان هرچه به خاک نزدیک شود به خدا نزدیكتر می‏ شود ..

‏‏رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً خدایا مرا تنها مگذار .. - سورهٔ انبیا ؛ آیهٔ ۸۹ -