💗| #رمان_مسیحـا ✨| #پارت_چهارصد_هشتاد_چهار :+آخه اینجوری که... صدای مردانه ی عمووحید میان کلام زن عمو می دود:چی شده شراره خانم؟ بدون توجه به حرف هایشان دست روی خاک می کشم. بحث سر ماندن من است. سر اینکه زشت است و مهمان ها منتظر من هستند. سر اینکه باید الان بر خودم مسلط باشم... این ها چه می دانند بابا؟! چه می دانند حسرت های دخترانه ام روی دلم تلنبار شده... چه می دانند الان بیشتر از هرکسی من به تو نیاز دارم و تو به من... می شنوم عمووحید مرا به مسیح می سپارد و زن عمو را راضی می کند تا وظیفه ی سنگین مهمان داری را باهم به انجام برسانند.. مهم نیست. حرف های هیچ کدام شان... حتی پچ پچ های درگوشی مهمان ها...نگاه های از سر ترحم شان... مهم این است که حالا؛بیشتر از هرکسی من به بابا نیاز دارم و او به من... تنهایش نمی گذارم.. در سخت ترین ساعت ها رهایش نمی کنم.. دور و برم که خلوت می شود،آرام صدایش می زنم. بی هدف! تنها با این امید که شاید جواب دهد! :_بابا... چند کلاغ از روی یکی از درختان بهشت زهرا بلند می شوند. دوباره با بغض یتیمی صدایش می زنم. :_بابا..... صدای خش خش قدم هایی می آید. بلندتر و با استیصال می خوانمش :_بابا.... دیگر طاقت ندارم. صدایم را آزاد می کنم ، به اشک هایم رخصت سیل می دهم و خودم را روی بابا می اندازم. * نمی دانم چند ساعت و چند دقیقه گذشته. با صدای تلاوت قرآن به خودم می آیم. سرم را بلند می کنم. نگرانی و تنهایی به قلب بی پناهم هجوم می آورند. اضطراب وجودم را می گیرد. می ترسم... می ترسم برگردم. برگردم و نباشد! با دلهره،صدایش می زنم. می ترسم.. می ترسم که نباشد:مسیح! :+جانم؟ آرامش در وجودم سرازیر می شود. دوباره نگاه از او می دزدم. دروغ نیست اگر بگویم از او و محبت هایش خجالت می کشم. :_صدای قرآن از کجاست؟ :+یه پیرمرد داره می خونه.. :_میشه بگی بیاد بالا سر بابا بخونه؟ :+آره عزیزم،حتما... به سرعت بلند می شود.صدای گام های بلندش را می شنوم . نگاهی به قاب عکس بابا می اندازم. ✍🏻نویسنده: #فاطمه‌نظری @mahruyan123456