ساعتی بعد؛ علی ... آب ... سه شعبه ... بابا مانده سوی حرم آیا برود؟... برگردد؟ در شعر #محسن #حنیفی هم سخن از لقب «ذُخر الحسین» برای حضرت ساقی است: برای آینه بودن که انتخاب شدم چو ماه مطلع انوار آفتاب شدم مرا هر آینه «ذُخر الحسین» می خواندند دعای فاطمه بودم که مستجاب شدم امان که مشک تهی، آبروی من را ریخت من از خجالت لبهای تشنه آب شدم ابوتراب شدم تا به خاک افتادم اسیر کینه ی قوم بنی شراب شدم  چقدر نیزه تشنه به جان من افتاد که جرعه جرعه پر از زخم بی حساب شدم به جای دست بریده دو بال سهمم شد پناه روسری و خیمه و حجاب شدم  دلم شکسته سرم را به حرمله دادند که مزد ذبح علی کودک رباب شدم و اکنون تنها به دو بیت از شعر #علی اکبر #لطیفیان بسنده می کنیم: او یک تنه تمام بنی هاشم من است با این حساب لشکرم از دست می رود         دارم برای غارتم آماده می شوم ای وای من، برادرم از دست می رود. و این هم چهار بیت از شعر #سعید #خرازی در رثای حضرت ابوفاضل (ع) : داغ اکبر رمق از زانوی من بُرد، ولی بی برادر شدن از داغ پسر سخت تر است               پیش ِمن با سر مُنشَق شده تعظیم نکن که خدا هم ز وفاداری تو با خبر است               تیر باران که شدی یادِ حسن افتادم دستت افتاده ز تن، فرق تو شقّ القمر است         وعده ی ما به نوک نیزه، به هر شهر و دیار که به دنبال سرت، خواهرمان رهسپر است #علی زمانیان هم شعری از زبان امام حسین بن علی (ع) خطاب به حضرت عباس بن علی (ع) دارد: برخیز ای ستون حرم وقت خواب نیست با من بیا به خیمه نیازی به آب نیست این مشک را بگیر و ببر خیمه و بگو یک قطره هم نبود وَ دیگر رباب نیست وقت غروب، بعد تو و قاسم و علی دیگر برای ناقه ی زینب رکاب نیست آن لحظه لااقل تو ز جا خیز و خود بگو بی رحم! جانشین النگو، طناب نیست حرفی بزن عزیز دلم، دق نده مرا این مشک پاره پاره برایم جواب نیست