#امام_صادق_زمینه #زمینه بند اول: دوباره کوچه ای پر از شعله و دود و هیزمه آتیش زدن از قدیما عادت این نامردمه آه بلندی از غم و از این زمونه می کشه وقتی دوباره از دری شعله زبونه می کشه دستاشو بستن و پای برهنه می دوید دشمن بابغض و باکینه طناب و میکشید زخمی بود و صدای ناسزا رو می شنید وای با صورت نقش زمینه وای همه ی غصه هاش همینه وای درده مادر و می بینه بند دوم: تو کوچه های تنگ شهر داغ دلش تازه شده بغضی دوباره تو گلوش بی حد و اندازه شده تو لحظه های آخرش دلش از این دنیا پره یاد غمای مادره روی زمین که میخوره مادر بود و پسر بود و یه مرد بی حیا سیلی زد مادر و پیش چشای مجتبی گم کرده راه برگشت و میون کوچه ها وای امون از این قوم ستمکار وای مادر بین در و دیوار وای وای از میخ در و مسمار بند سوم: یه عمره که تو دنیا اسیر رنج و درده مصیبت های زینب آقا رو پیرش کرده روی زمین افتاده و یادش میاد غم ها رو دم میگیره باگریه هاش روضه ی عاشورا رو خواهر بالای گودال و برادر بی سره دشمن ازهر طرف پیروهنش رو میدره یکی انگشت و انگشتر رو داره میبره وای از زنجیر و از اسارت وای از دستای پر جسارت وای گوش و گوشواره و غارت #علی_علی_بیگی

#امام_صادق_زمینه دست نگه دار، عبا برنداشته پیرمرده؛  عصا برنداشته یک قدم تاحالا بی عمامه توی این کوچه ها برنداشته بی عبا بردن پیرمردُ وسط کوچه ها بردن دست بسته شبیه مرتضی بردن... ناسزا گفتن من نمیتونم بگم که چیا گفتن بی حیاها جلوی بچه ها گفتن.... وای غریب آقام... راهشو تو دل شب نبندین دستش پشت مرکب نبندین دستای روضه خون حسین و مثل دستای زینب نبندین کوچه باریکه شبای مدینه دل گیر و تاریکه صدا پای دشمنا خیلی نزدیکه... هی میره از حال اومده جلو چشش روضه ی غارت گریه میکنه برا غارت خلخال وای غریب آقام.... تا که اتیش به در زد زبونه تازه پیچید صدا ، تازیونه دخترای قد و نیم قد تو پا برهنه دویدن تو خونه روضه دلگیره دلش از مدینه تا کربلا میره بدن حسین پر از زخم شمشیره.... روضه سنگینه یه نفر داره روی سینه میشینه تازه خواهرش داره اونو میبینه... وای غریب آقام.... #محمدصادق_باقی_زاده

#امام_صادق_زمینه سخته هر نفس این روزا بین سینه خاطرات تلخ تو مدینه ، از یادم نرفته دارم عمریه داغ این کوچه ها رو طعنه و دشنام و آدمارو ، جونم رو گرفته کسی نداره حرمته ،  موی سفید سرم و نه حرمت سیادتم ، نه حرمت مادرم و هیزم آوردن ، سر صدا کردن مردم این شهر بازم آتیش به پا کردن «ای امون ای دل» ...... وقتی خنده میکردن به اشک چشمام تو نماز شب از زیر پاهام ، سجاده کشیدن بردن حرف من رو توی کوچه بازار مردمی که من رو اولین بار ، بی عمامه دیدن من و با دست بسته به ، یه بی حیا سپردنم شبیه عمه جانمون ، پای پیاده بردنم بین این کوچه دستمو بستن از تبار دشمنای مرتضی هستن «ای امون ای دل» ...... حالا این دمای آخر بی قرارم تو دلم کوهی از غصه دارم ، این دنیای من بود هیهات اف بر این دنیایی که دو روزه  که دل خونم از این می سوزه ، جدم بی کفن بود تنش به زیر دست و پا ،رو خاک داغ کربلا امان از آه مادرش ،  سرش به روی نیزه ها عمه ی سادات ، به اسارت رفت خیمه ی سقا ، توی آتیش ، به غارت رفت «ای غریب آقام» #سیدمحمدرضا_حسینی

#امام_صادق_زمینه آتش گرفته جگر امام صادق می سوزد از پا تا سرِ امام صادق فریادِ وااماما ؛ می آید از مدینه برای نورِ عینش ؛ زهرا زند به سینه آه و واویلا ...... دوباره در مدینه با هیزم رسیدند خانه آقای مرا آتش کشیدند آن یادگار زهرا ؛ میان آتش و دود به یاد میخ داغ و ؛ سینه مادرش بود آه و واویلا ...... آقای ما رو بی عبا از خانه بردند پای برهنه بی عصا از خانه بردند این بوده احترامِ ؛ بزرگ خانواده ابن ربیع سواره ؛ آقای ما پیاده آه و واویلا #عبدالحسین

#امام_صادق_زمینه شعله میکشه در خونه ی اونی که آسمونا تو دستشه شعله میکشه مدینه الانه که شبیه به کربلا بشه غریبونه دارن آقامونو میارن از خونه چی میگذره بهش کسی نمیدونه شبیه پای زخمی قلبشم خونه عبا عمامشم . جامونده چقدر روی زمین . میافته تا خورده روی خاک . زیر لب یافاطمه فقط . میگفته اشفع لنا عندالله دومین اباعبدالله قامتش خمه تموم نوکرا هم بمیرن از ماتمش کمه قامتش خمه خونه دیگه مثه شام غریبان محرمه پر از درده حرومی توی خونه داره میگرده جلو چشاشه روضه های بی پرده زنی که سرپناهشو گمش کرده غروب کربلا یادش بود آتیش و چادر اطفالو سر بریده رو میدیدند همه حوالی گودالو اشفع لنا عندالله دومین اباعبدالله #محمدرضا_طالبی