📜 عنوان: مسجد؛ خانه‌ی خلوص بسم‌الله الرحمن الرحیم اگر از شما بپرسند خانه‌ی خدا کجاست، بی‌درنگ می‌گویید: «مسجد». اما خانه‌ی خدا تنها یک ساختمان نیست؛ یک مفهوم است. خانه‌ای که باید پاک از هر شرک، ریا و سهم‌خواهی باشد. قرآن در سوره جن، آیه‌ای آورده که مثل چراغی مسیر حضور ما در مسجد را روشن می‌کند: وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا «و اینکه مساجد از آنِ خداست، پس هیچ‌کس را با خدا مخوانید.» (سوره جن، آیه ۱۸) 🔹 بُعد فردی | خلوص در خانه‌ی خدا وقتی قرآن می‌گوید: «وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا»، پیامش خیلی روشن است: مسجد فقط برای خداست. این یعنی هر وقت وارد مسجد می‌شوی، باید تمام نیت‌ها و انگیزه‌هایت خالصانه رو به سوی او باشد. گاهی ما در ظاهر مسجد می‌آییم برای نماز، دعا یا قرآن، اما در باطن، شاید دنبال چیز دیگری باشیم: ●اینکه دیگران ببینند اهل مسجدیم و به ما احترام بگذارند. ●یا اینکه در جمع مسجدی‌ها اعتباری پیدا کنیم. ●حتی گاهی ممکن است عبادت را برای آرام کردن وجدان خود انجام دهیم، نه برای خدا. این‌ها همان «دعوت غیر خدا»ست که آیه هشدار می‌دهد؛ یعنی در دل مسجد، پای دیگری را وسط بیاوریم و اخلاص را خدشه‌دار کنیم. مسجد، خانه‌ای است که باید روح ما را تمرین دهد تا هیچ چیزی جز خدا در نیت ما ننشیند. در خانه‌ی خدا، ریا معنا ندارد؛ شهرت‌طلبی معنا ندارد؛ حتی قهر و دعوا هم معنا ندارد. وقتی پیشانی‌ات را بر خاک مسجد می‌گذاری، در واقع داری به خودت یاد می‌دهی که «هیچ‌کس جز خدا لایق پرستش و توجه نیست.» مثال روشنش این است: فرض کن گوشی‌ات را به شارژ می‌زنی، اما به جای اینکه مستقیم به پریز وصل باشد، وسطش چند دستگاه دیگر هم وصل کرده‌ای که انرژی می‌گیرند. نتیجه‌اش این است که گوشی هیچ‌وقت درست شارژ نمی‌شود. عبادت بدون اخلاص هم همین است. تا وقتی پای دیگران، نگاه‌ها، تعریف‌ها یا حتی منافع شخصی در میان باشد، اتصال تو به خدا کامل نمی‌شود. مسجد، مدرسه‌ی اخلاص است. وقتی یاد بگیری در مسجد فقط برای خدا بایستی، کم‌کم این خلوص به تمام زندگی‌ات سرایت می‌کند. یعنی: ●کار می‌کنی، اما نه فقط برای حقوق، بلکه برای رضای خدا. ●فرزند تربیت می‌کنی، نه فقط برای افتخار، بلکه برای بندگی خدا. ●حتی شادی و استراحتت هم رنگ خدایی می‌گیرد. در حقیقت، مسجد به تو یاد می‌دهد که هیچ‌جا، هیچ‌کس و هیچ‌چیز را در جای خدا ننشانی. 🔹 بُعد اجتماعی | مسجد، قلب تپنده امت وقتی خداوند می‌فرماید: «وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا»، این فقط یک دستور عبادی فردی نیست؛ بلکه یک قانون اجتماعی است. یعنی همان‌طور که بدن انسان بدون قلب نمی‌تواند زنده بماند، جامعه‌ی اسلامی هم بدون مسجد نمی‌تواند هویت خودش را حفظ کند. اگر به تاریخ نگاه کنیم، می‌بینیم که مسجد فقط جای نماز نبوده؛ مرکز تصمیم‌گیری، پایگاه همبستگی، سنگر جهاد، محل آموزش، پناهگاه محرومان و حلقه‌ی تربیت نسل‌ها بوده است. مسجد، یعنی جایی که همه به یک نقطه وصل می‌شوند و دل‌ها از پراکندگی و تفرقه نجات پیدا می‌کند. اما وقتی این جایگاه از مسجد گرفته شود، جامعه آرام‌آرام دچار بیماری می‌شود. ❌ مسجد تبدیل به ساختمان خالی می‌شود. ❌ مردم، معنویت را در حاشیه می‌بینند. ❌ نسل جوان، جای دیگری را برای هویت‌یابی پیدا می‌کند: فضای مجازی، گروه‌های ناسالم یا سرگرمی‌های بی‌ثمر. در چنین شرایطی، دعوت به غیر خدا رواج پیدا می‌کند؛ نه‌فقط در شکل پرستش بت‌ها، بلکه در قالب پرستش قدرت، ثروت، شهرت یا حتی سلبریتی‌ها. این همان «شرک اجتماعی» است که آیه هشدار می‌دهد: مسجد باید فقط خانه‌ی خدا باشد، نه جایگاه رقابت‌های جناحی، منافع شخصی یا شهرت‌طلبی. حالا تصور کن اگر مساجد زنده شوند، چه اتفاقی می‌افتد: ●جوان به جای پناه بردن به گروه‌های انحرافی، در مسجد رفیق مؤمن پیدا می‌کند. ●نیازمند به جای حس تنهایی، در مسجد دست یاری می‌بیند. ●مردم به جای پراکندگی، در مسجد کنار هم جمع می‌شوند و یک امت واحد می‌شوند. ●حتی مشکلات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی هم از همین مرکز سامان می‌گیرد. مسجد، نماد «همبستگی بر محور خدا» است. وقتی در یک شهر، مساجد فعال و زنده باشند، آن شهر کم‌تر دچار فساد، تفرقه یا سقوط اخلاقی می‌شود. و برعکس، هر جا مسجد خاموش و بی‌اثر شود، جامعه آرام‌آرام میدان بازی دشمنان می‌شود. در واقع این آیه می‌خواهد بگوید: «اگر می‌خواهید جامعه‌تان سالم بماند، مساجد را فقط برای خدا نگه دارید؛ نگذارید پای هیچ معبود دیگری—چه بت سنگی، چه بت مدرن قدرت و ثروت—به آن باز شود.» ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اعتقادی #مسجد #سوره_جن #منبر_قرآنی #منبر_کوتاه 🌿 منبرک قرآنی؛ هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

📜 عنوان: مسلمان واقعی؛ معیارش قرآن است بسم الله الرحمن الرحیم هر جامعه‌ای برای بقا و عزت نیاز به الگویی روشن دارد. الگویی که به انسان‌ها یاد بدهد در چه جاهایی باید ایستادگی کنند و در چه جاهایی باید مهربان باشند. اگر فقط سختی باشد، زندگی به خشونت می‌انجامد، و اگر فقط مهربانی باشد، جامعه به سازش‌کاری و ضعف می‌افتد. قرآن در یک جمله کوتاه، این تعادل زیبا را ترسیم کرده است: «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللَّهِ وَالَّذينَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ رُحَماءُ بَينَهُم» (فتح/۲۹) این آیه شخصیت پیامبر اکرم و یاران واقعی او را معرفی می‌کند: انسان‌هایی که در برابر دشمنان ایمان، محکم و سازش‌ناپذیرند، اما در میان خودشان، سرشار از محبت و برادری‌اند. این همان الگویی است که می‌تواند هم فرد را متعادل کند و هم جامعه را عزتمند بسازد. 🔹 بُعد فردی | سبک زندگی پیامبرگونه در بُعد فردی، این آیه به ما می‌آموزد که مؤمن نباید دوچهره باشد. بعضی‌ها را دیده‌اید در خانه و خانواده‌شان سختگیرند، با دوستان و برادران دینی‌شان بی‌رحم و عبوس‌اند، اما وقتی پای دشمنان دین می‌رسد، لبخند می‌زنند و کوتاه می‌آیند! این دقیقاً وارونه عمل کردن است. مؤمن واقعی، الگو گرفته از پیامبر(ص) است. یعنی در خانه، با همسر و فرزندش رحمت دارد. با برادران ایمانی‌اش با عطوفت و بزرگواری برخورد می‌کند. اما اگر دشمنی بخواهد به دین و عزت مسلمانان حمله کند، دیگر جای نرمش نیست؛ جای ایستادن مثل کوه است. این یعنی ما باید در زندگی فردی خودمان تمرین کنیم: ●با خانواده‌مان اهل رحمت باشیم، نه خشونت. ●با دوستان و مؤمنان اهل گذشت باشیم، نه لجاجت. ●با دشمن دین، با وسوسه‌های شیطان و با جبهه باطل، محکم و قاطع بایستیم. این ترکیبِ «رحمت و صلابت» است که انسان را پیامبرگونه می‌کند. اگر یکی باشد و دیگری نباشد، انسان ناقص است. 🔹 بُعد اجتماعی | مرزبندی شفاف با دشمنان، رحمت بی‌پایان با مؤمنان اما در بُعد اجتماعی، این آیه نقشه راه امت اسلامی است. قرآن می‌گوید جامعه پیامبر باید در برابر دشمنان اسلام «أشداء» باشد؛ یعنی سرسخت، محکم، سازش‌ناپذیر. و در درون خود «رُحماء» باشد؛ یعنی اهل محبت، دلسوزی و برادری. حالا ببینیم در دنیای امروز چه اتفاقی افتاده؟ برخی دولت‌های عربی مثل عربستان، امارات و مصر این آیه را برعکس کرده‌اند. خودشان را «خادم حرمین شریفین» می‌نامند، دم از اسلام می‌زنند، اما با آمریکا و اسرائیل دست دوستی می‌دهند، قراردادهای سازش می‌بندند، میلیاردها دلار خرج خوش‌خدمتی به آن‌ها می‌کنند. در عوض، نسبت به مردم مظلوم فلسطین و غزه، نه‌تنها بی‌رحمند بلکه گاهی راه کمک‌ها را هم سد می‌کنند. این‌ها دقیقاً خلاف قرآن عمل می‌کنند. قرآن می‌گوید: «أَشِدّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ، رُحَماءُ بَيْنَهُم» این‌ها شده‌اند: «رُحَماءُ عَلَى الْكُفَّارِ، أَشِدّاءُ بَيْنَهُم» با دشمنان اسلام نرم و خندان، با مسلمانان مظلوم خشن و بی‌رحم! اینجاست که باید گفت: این‌ها کیلومترها از سیره پیامبر فاصله دارند. چون پیامبر(ص) هرگز در برابر ظلم کوتاه نیامد، اما در برابر مؤمنان، دریای محبت بود. پس معیار روشن است: هرکس دلش برای غزه و فلسطین نمی‌تپد، هرکس در برابر مستکبران سر تعظیم فرود می‌آورد، رنگ و بویی از اسلام محمدی نبرده است. مسلمان واقعی کسی است که همان‌طور که قرآن گفت: در برابر دشمن، سخت چون کوه؛ و در برابر دوست، نرم چون باران باشد. و اینجاست که باید گفت: این‌ها رنگ و بویی از پیامبر(ص) نبرده‌اند. پیامبر در برابر کفار مثل کوه ایستاد، اما در برابر یتیم و فقیر و مسلمان، دریایی از رحمت بود. هرکس امروز در برابر دشمنان اسلام نرم باشد اما نسبت به مؤمنان سخت، هرچقدر هم ادعای اسلام داشته باشد، هرچقدر هم اطراف کعبه طواف کند، کیلومترها از سیره پیامبر فاصله دارد. و ما باید حواسمان باشد؛ مسلمان واقعی کسی است که دلش برای غزه و فلسطین بتپد، برای خون مظلوم اشک بریزد، و در برابر مستکبران عالم محکم بایستد. این همان روحی است که قرآن از ما می‌خواهد: صلابت با دشمن، مهربانی با دوست. ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اعتقادی #سوره_فتح #منبر_قرآنی #منبرک_قرآنی 🌿 منبرک قرآنی؛ هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

‌ سلام دوستان عزیز 🌿 از همه شما که پیام‌ها، پیشنهادات و انتقادات ارزشمندتان را ارسال کردید، صمیمانه سپاسگزاریم 🙏 ان‌شاءالله امروز پاسخ‌ها و نظرات شما در کانال منتشر خواهد شد تا همه بتوانند بهره‌مند شوند. عزیزانی که هنوز تمایل دارند پیشنهادی بدهند یا انتقادی مطرح کنند، مشتاقانه منتظر پیام‌های شما هستیم 🌸 همراهی و مشارکت شما برای بهتر شدن کانال بسیار ارزشمند است ❤️

سلام علیکم 🌿 خدا قوت و ممنون از وقتی که گذاشتید و پیشنهاد ارزشمندتان 🌸 واقعیت این است که اگر بخواهیم داستان‌ها و گزارش‌های تاریخی و قرآنی را لابلای منبرها بیاوریم، منبر کوتاه از حالت خود خارج شده و تقریباً به منبر بلند و طولانی تبدیل می‌شود. اما لطف و زحمت شما بسیار ارزشمند است و دوستان می‌توانند از موضوعات آیات استفاده کرده و خودشان داستان‌ها و مطالب مرتبط را مطالعه کنند. دعای خیرتان همیشه همراه ما باشد 🙏 #پیام_ناشناس 🌿 منبرک قرآنی؛ هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

سلام علیکم 🌿 ممنون از لطف شما این روزها به دلیل مراسمات ماه صفر کمی سرمان شلوغه، ولی ان‌شاءالله سعی می‌کنیم هر روز آیه‌ای در کانال قرار دهم. اگر در مدتِ کوتاهی، کوتاهی شده، بنده حقیر را ببخشید و برایمان دعا کنید 🙏 #پیام_ناشناس 🌿 منبرک قرآنی؛ هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

سلام علیکم 🌿 چه عالی که تصمیم گرفتید از اول قرآن شروع کنید و با آرامش جلو بروید 🌱 هر روز یک یا چند آیه بخوانید و معنای ساده‌اش را مرور کنید؛ برای این کار نرم‌افزار ترجمه خواندنی بسیار مفید است و بعد از خواندن ترجمه، کمی تدبر کنید. 🌱 برای فهم دقیق‌تر و تفسیر آیات می‌توانید از نرم‌افزارهای قرآن مبین یا قرآن نور استفاده کنید. 🌱 بعد از مطالعه، برداشت شخصی خودتان از هر آیه را بنویسید؛ هر برداشتی که امروز از آیات داشتید یادداشت کنید و فکر کنید چه نکته‌ای برایتان برجسته است. حتی با چند دقیقه مطالعه روزانه هم اثر خوبی دارد. ان‌شاءالله با همین روش ساده و مداوم، آرام‌آرام جلو می‌روید و بهره‌مند می‌شوید 🙏 #پیام_ناشناس 🌿 منبرک قرآنی؛ هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

‌ دوستان خوبم ✨ متن امروز تو کانال گذاشته شده 😊 خوشحال می‌شم شما هم کانال رو به دیگران معرفی کنید و پست‌ها رو براشون بفرستین 🌿 شاید برای بقیه هم مفید باشه❤

📜 عنوان: فرهنگ‌سازی یا ولنگاری؟! بسم الله الرحمن الرحیم قرآن کریم در کنار نماز و عبادت، برای نگاه و پوشش نیز دستور روشن دارد؛ زیرا پاکی چشم و دل، اساس پاکی جامعه است. سوره نور که سوره عفت و پاکدامنی است، با بیانی صریح چنین می‌فرماید: «وَقُل لِلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحفَظنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا يُبدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنهَا وَليَضرِبنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّ وَلَا يُبدِينَ زِينَتَهُنَّ» (نور/۳۱) این آیه نشان می‌دهد ایمان تنها در دل یا عبادت نیست، بلکه در رفتار بیرونی نیز جلوه دارد؛ در نگاه، در پوشش و در حفظ عفت. 🔹 بُعد فردی | پاکی چشم، کلید آرامش دل قرآن وقتی می‌گوید: «يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ» یعنی نخستین قدم در مسیر عفاف، کنترل نگاه است. نگاه، دروازه‌ی دل است. خیلی وقت‌ها آلودگی‌ها از همین یک نگاه شروع می‌شود. کسی خیال می‌کند یک نگاه که چیز مهمی نیست! اما همان یک نگاه، بذر وسوسه‌ای می‌شود که در دل می‌نشیند و کم‌کم ریشه می‌دواند. به همین خاطر، خداوند اول از نگاه شروع کرده است. یعنی قبل از هر چیز، باید مراقب چشم‌ها باشی. انسانی که چشمش را کنترل نمی‌کند، نمی‌تواند دلش را هم پاک نگه دارد. و انسانی که دلش آلوده شد، عبادت و نماز و همه‌ی معنویت‌هایش آرام‌آرام بی‌روح می‌شود. از همین‌جا می‌رسیم به بخش دوم آیه: «وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ». یعنی مؤمن نه‌تنها نگاهش، بلکه دامانش هم باید پاک باشد. برادران و خواهران! اینجا حرف فقط درباره یک رفتار فردی نیست؛ اینجا پای کرامت انسان وسط است. انسانی که چشم و دامنش را پاسداری کند، در حقیقت دارد شخصیت خودش را بزرگ می‌کند. چون عزت انسان در این است که ابزار لذت و شهوت دیگران نباشد. ببینید عزیزان! قرآن بعد از این، مسئله‌ی پوشش را مطرح می‌کند: «وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا» و بعد می‌فرماید: «وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّ». یعنی حتی در بیرون از خانه، در جمع‌ها، زن مؤمنه باید حرمت خودش را حفظ کند. چرا؟ چون پوشش، فقط یک پارچه روی سر و بدن نیست؛ یک پیام است. پیامِ «من برای کرامتم ارزش قائلم». پیامِ «اجازه نمی‌دهم نگاه آلوده‌ی دیگران، من را وسیله هوس کند». اینجا دقت کنید! اگر انسان نگاهش را آزاد بگذارد و پوشش را جدی نگیرد، فکر می‌کند دارد راحت زندگی می‌کند. اما واقعیت این است که خودش را به بازیچه نگاه‌ها و هوس‌ها تبدیل می‌کند. قرآن می‌خواهد انسان آزاد باشد، نه اسیر نگاه‌ها. 🔹 بُعد اجتماعی | عفاف، مسئله‌ای عمومی نه انتخابی شخصی آیه‌ی شریفه به‌وضوح می‌گوید: «وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ…» این یعنی حفظ حجاب و عفاف، تنها یک امر فردی و شخصی نیست؛ یک دستور اجتماعی است. چون بی‌حجابی فقط خودِ فرد را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، بلکه بر ذهن و دل دیگران، بر سلامت خانواده‌ها، و بر امنیت اخلاقی کل جامعه اثر می‌گذارد. اما متأسفانه امروز بعضی مسئولان و سیاست‌مداران می‌گویند: «من نمی‌توانم طرح عفاف و حجاب را اجرا کنم! حجاب را نمی‌شود به کسی اجبار کرد! باید فقط در مساجد فرهنگ‌سازی کنیم!» برادران! این حرف، خلاف مبنای قرآن است. قرآن صریح و شفاف می‌گوید: «وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ» یعنی اجازه ندارید زینت را آشکار کنید. این دستور الهی است، نه یک توصیه انتخابی. این‌که بگوییم «هرکس هرطور خواست در جامعه ظاهر شود» یعنی جامعه را به هرج‌ومرج اخلاقی سپردن. آیا می‌شود فضای مجازی را رها کنیم، هرکس هر تصویری، هر محتوایی خواست منتشر کند، بعد فقط بگوییم: «برویم در مسجد فرهنگ‌سازی کنیم»؟! این مثل این است که در خیابان‌ها درِ تمام مغازه‌ها را باز بگذاریم، هیچ قفل و قانونی نگذاریم، بعد بگوییم: «برویم در مسجد به مردم آموزش بدهیم دزدی نکنند!» این نه عقل می‌پذیرد، نه شرع. قرآن می‌خواهد محیط جامعه سالم باشد. اگر محیط آلوده شد، دیگر فرهنگ‌سازی هم اثر نمی‌کند. مگر می‌شود کسی را در دریای طوفانی انداخت و بعد گفت: شنا بلد باش!؟ اول باید موج‌ها را آرام کرد، بعد به شنا آموزش داد. این آیه مسئولیت اجتماعی ما را روشن می‌کند: ●حفظ حجاب و عفاف، وظیفه‌ی فردی و اجتماعی است. ●حکومت اسلامی وظیفه دارد بستر گناه را محدود کند، نه این‌که دروازه‌هایش را باز بگذارد. ●«فرهنگ‌سازی» بدون «مدیریت اجتماعی» بی‌فایده است. اگر این دستور الهی درست فهمیده و اجرا شود، جامعه از آلودگی و ولنگاری نجات پیدا می‌کند. اما اگر آن را فقط به یک شعار تبدیل کنیم، نتیجه‌اش همین وضعی می‌شود که امروز می‌بینیم: خانواده‌ها آسیب می‌بینند، جوان‌ها دچار بحران می‌شوند، و امنیت اخلاقی جامعه از هم می‌پاشد. ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اجتماعی #حجاب #سوره_نور #منبرک_قرآنی #منبر_کوتاه 🌿 منبرک قرآنی هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

📜عنوان: «خدایی که می‌بیند و می‌شنود، پشتوانه‌ی مومنان» بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم خداوند در آیه‌ای پر از آرامش از زبان خودش به حضرت موسی و هارون (علیهماالسلام) فرمود: «قالَ لا تَخافا إِنَّني مَعَكُما أَسمَعُ وَأَرىٰ» (طه/۴۶) «نترسید! من با شما هستم؛ می‌شنوم و می‌بینم.» این آیه در اوج مأموریت سخت موسی(ع) نازل شد؛ مأموریتی که باید در برابر فرعونِ ستمگر بایستد، کسی که خود را «خدای بزرگ» می‌نامید. طبیعی است که دلِ هر انسانی در برابر چنین دشمنی بلرزد، اما خداوند با یک جمله‌ی کوتاه و محکم، دل موسی و هارون را قرص کرد: «من با شمایم، می‌شنوم، می‌بینم.» این پیام فقط مخصوص پیامبران نیست، بلکه برای همه‌ی ماست. هرکس در راه حق گام بردارد، هرکس در مسیر بندگی و مبارزه با باطل قدم بزند، باید بداند تنها نیست. خدایی همراه اوست که نه‌فقط وعده داده، بلکه می‌شنود و می‌بیند. 🔹 بُعد فردی | ترس؛ زنجیر یا پله؟ آیه‌ی شریفه می‌فرماید: «قالَ لا تَخافا إِنَّني مَعَكُما أَسمَعُ وَأَرىٰ» یعنی نترسید! خدا با شماست، می‌شنود و می‌بیند. این جمله، یک پیام بزرگ دارد: ترس همیشه بد نیست. گاهی ترس زنگ خطر است. مثل وقتی‌که نزدیک لبه‌ی پرتگاه می‌روی و یک ترس درونت می‌گوید: «یک قدم دیگر بروی، سقوط می‌کنی.» این ترس رحمت است، نجات‌دهنده است. اگر انسان بی‌پروا باشد و هیچ ترسی نداشته باشد، خودش را نابود می‌کند. گاهی هم ترس، امید است. چگونه؟ وقتی از گناه می‌ترسی، یعنی هنوز قلبت زنده است. هنوز درونت یک وجدان الهی بیدار است که به تو می‌گوید: «اینجا خطر است، این کار سقوط است.» این ترس، پلی است به سوی نجات. اما از طرف دیگر، ترس می‌تواند زنجیر هم باشد. قرآن وقتی به موسی و هارون می‌گوید «لا تخافا»، یعنی گاهی ترس، اجازه نمی‌دهد قدم اول را برداری. ببینید! صداقت، مسیر اصلی خودشناسی است، اما چیزی که نمی‌گذارد انسان تغییر کند، همین ترس است. ترس از شکست، ترس از تمسخر دیگران، ترس از سختی راه. خیلی وقت‌ها ما می‌دانیم باید تغییر کنیم. می‌دانیم باید نمازمان را درست کنیم، باید نگاه‌مان را کنترل کنیم، باید زبان‌مان را اصلاح کنیم. اما یک چیزی مثل طناب دور گردنمان را گرفته: «اگر نتوانم؟ اگر مسخره‌ام کنند؟ اگر سختی کشیدم؟» این همان ترسی است که انسان را زمین‌گیر می‌کند. اینجاست که خدا می‌گوید: «لا تخافا، إنني معكما» یعنی ترسِ زمین‌گیرکننده را کنار بگذارید. چرا؟ چون من هستم. من می‌بینم، من می‌شنوم، من همراه شما هستم. پس مؤمن باید بلد باشد ترس مفید را نگه دارد؛ ترس از سقوط، ترس از گناه، ترس از خشم خدا. و بلد باشد ترسِ مانع را بشکند؛ ترس از مردم، ترس از آینده، ترس از شکست. اگر امروز در زندگی‌ات جایی گیر کرده‌ای، بدان شاید ریشه‌اش ترس است. ترسی که تو را از حرکت بازمی‌دارد. تنها راه درمانش این است که باور کنی: «إنني معكما أسمع وأرى» خدایی داری که صدای قلبت را می‌شنود و هر قدمت را می‌بیند. 🔹 بُعد اجتماعی | جامعه‌ای بی‌نیاز از ترسِ بی‌جا این آیه تنها خطاب به موسی و هارون علیهماالسلام نیست؛ نقشه راه همه جوامع مؤمن است. خداوند به آن‌ها فرمود: «لا تَخافا إِنَّني مَعَكُما أَسمَعُ وَأَرىٰ»؛ نترسید! من با شما هستم. امروز هم بزرگ‌ترین مشکل امت اسلامی همین است: ترس‌های بی‌جا. ترس از آمریکا، ترس از اسرائیل، ترس از تحریم، ترس از فشار سیاسی. این ترس‌ها باعث می‌شود دولت‌ها و ملت‌ها دست از عزت خود بردارند و پای میز سازش بروند. در حالی که خدا وعده داده: اگر شما با من باشید، من هم با شما هستم؛ من می‌بینم و می‌شنوم. جامعه‌ای که توکل ندارد، اسیر ترس‌های پوشالی می‌شود. نمونه‌اش بعضی کشورهای اسلامی مثل عربستان و امارات که میلیاردها دلار خرج می‌کنند تا امنیتشان را از آمریکا بخرند! این یعنی بی‌اعتمادی به وعده الهی. در حالی که وعده خدا روشن است: هرجا بایستید برای حق، خدا همراهتان است. اما در همین عصر، ملت‌های مظلوم مثل مردم فلسطین و غزه را ببینید. هیچ قدرت نظامی بزرگی پشت سرشان نیست، اما چون ترس بی‌جا را کنار گذاشتند و به خدا دل بستند، لرزه بر اندام صهیونیسم انداخته‌اند. این همان ترسِ درست است؛ آن‌ها فقط از خدا می‌ترسند، نه از سلاح و تهدید. پس جامعه اسلامی باید یاد بگیرد که: ●ترس بی‌جا؛ یعنی ترس از دشمنانی که خدا از آن‌ها بالاتر است، باید کنار گذاشته شود. ●ترس سازنده؛ یعنی ترس از دست دادن همراهی خدا، باید همیشه در دل ما باشد. اینجاست که امت اسلامی می‌تواند مثل موسی و هارون، در برابر فرعون‌های زمان با صلابت بایستد و از هیچ قدرتی نهراسد. ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اعتقادی #ترس #سوره_طه #منبرک_قرآنی #منبر_کوتاه 🌿 منبرک قرآنی هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

📜عنوان: «پیامبر؛ الگویی برای ساختن انسان و جامعه» بسم الله الرحمن الرحیم خدای متعال در آیه‌ای روشن، حقیقتی بزرگ را به ما یادآور می‌شود: «لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» (احزاب/۲۱) یعنی اگر به دنبال راه درست زندگی هستید، اگر می‌خواهید بدانید در سختی‌ها چگونه بایستید و در آرامش‌ها چگونه زندگی کنید، بهترین الگو پیش روی شماست: پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله. این آیه تنها یک جمله نیست؛ یک نقشه راه است. خدا می‌گوید در تمام عرصه‌های زندگی، از فردی تا اجتماعی، از اخلاق تا سیاست، از خانواده تا حکومت، رسول خدا الگوی کامل شماست. و اینجاست که سؤال جدی پیش می‌آید: ما امروز در زندگی فردی و اجتماعی خود چقدر رنگ و بوی پیامبر را داریم؟ آیا واقعاً او را الگو گرفته‌ایم یا فقط در کلمات به او سلام می‌دهیم؟ 🔹 بُعد فردی | پیامبر، الگوی خودسازی و اخلاق هر انسانی برای رشد و کمال نیاز به الگویی دارد که راه را به او نشان دهد. قرآن می‌گوید: «لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»؛ یعنی اگر دنبال راه درست زندگی هستید، به پیامبر نگاه کنید. اما پیامبر در زندگی فردی ما چه جایگاهی دارد؟ گاهی ما فکر می‌کنیم الگوبرداری از پیامبر فقط یعنی نماز خواندن یا دعا کردن. در حالی که سیره او فراتر از این بود. پیامبر اکرم(ص) در اخلاق فردی، در مهربانی با خانواده، در صداقت در گفتار و در مبارزه با هوای نفس نمونه بود. مثلاً تصور کنید: پیامبر(ص) با اینکه رهبر جامعه بود، وقتی وارد خانه می‌شد، در کارهای خانه به همسرش کمک می‌کرد. یا وقتی کودکان به او سلام می‌کردند، جوابشان را کامل و با لبخند می‌داد. این یعنی یک مؤمن واقعی حتی در کوچک‌ترین لحظات زندگی هم باید اخلاق پیامبر را سرلوحه قرار دهد. امروز اگر می‌خواهیم در مسیر خودسازی قدم برداریم، باید از پیامبر بیاموزیم: ●در برابر هوای نفس محکم باشیم. ●در برابر خانواده مهربان باشیم. ●در برابر دوستان صادق باشیم. ●و در برابر گناه همچون کوه استوار بایستیم. این همان الگوبرداری فردی است که قرآن می‌گوید: «أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ». 🔹 بُعد اجتماعی | پیامبر، الگویی برای جامعه اسلامی اما این آیه فقط برای زندگی شخصی ما نیست؛ پیامبر الگویی برای کل جامعه هم هست. وقتی قرآن می‌گوید: «لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»، یعنی اگر می‌خواهید جامعه‌ای عادل، قوی و با عزت داشته باشید، به سیره اجتماعی پیامبر نگاه کنید. پیامبر اکرم(ص) در جامعه عدالت برقرار کرد، میان فقیر و غنی تفاوت نگذاشت، به مستضعفان عزت داد و با مستکبران و زورگویان به شدت برخورد کرد. او به مسلمانان یاد داد که با دشمنان سرسخت باشید و با برادران ایمانی سرشار از محبت. او نشان داد که جامعه اسلامی باید همبستگی، مهربانی و عدالت را در درون خود تقویت کند و در برابر ظلم و استکبار سر خم نکند. اما امروز چه شده است؟ بعضی جوامع اسلامی درست برعکس عمل می‌کنند. با دشمنان اسلام مثل آمریکا و اسرائیل نرم و سازش‌کارند، اما با برادران خود در فلسطین و یمن سخت‌گیر و بی‌رحم. این درست نقطه مقابل سیره پیامبر است. پس اگر ما واقعاً بخواهیم به اسلام عمل کنیم، باید در ساختن جامعه هم پیامبر را الگو قرار دهیم: ●در عدالت اجتماعی، ●در مبارزه با ظلم، ●در رحمت میان مؤمنان، ●و در صلابت در برابر دشمنان. این است معنای واقعی «أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ». ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اخلاقی #الگو #سوره_احزاب #منبرک_قرآنی #منبر_کوتاه 🌿 منبرک قرآنی هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

📜عنوان «مؤمن؛ کسی که عملش دیده می‌شود» بسم الله الرحمن الرحیم قرآن می‌فرماید: ﴿وَقُلِ اعمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُم وَرَسُولُهُ وَالمُؤْمِنُونَ﴾ (توبه/۱۰۵) خداوند با این آیه، پرده از یک حقیقت بزرگ برمی‌دارد: هیچ کاری در عالم گم نمی‌شود. هیچ عمل پنهانی نیست. همان خدایی که دانای آشکار و نهان است، کارهای ما را می‌بیند. حتی پیامبر و مؤمنان نیز اعمال ما را خواهند دید. 🔹 بُعد فردی | انسان همیشه در محضر خدا آیه‌ی شریفه می‌فرماید: ﴿وَقُلِ اعمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالمُؤْمِنُونَ﴾ دقت کنید! نگفت خدا «می‌داند»؛ گفت «می‌بیند». دیدن، زنده و بی‌واسطه است. یعنی درست همین لحظه که داری زندگی می‌کنی، در محضر تماشا هستی. هیچ پرده‌ای بین تو و نگاه خدا وجود ندارد. این نگاه الهی چه اثری دارد؟ انسان وقتی بداند دیده می‌شود، رفتار خود را تغییر می‌دهد. همین شما اگر بدانید یک دوربین ساده بالای سرتان روشن است، خیلی از کارها را انجام نمی‌دهید. حالا تصور کنید خدا، با علم مطلقش، شاهد هر حرکت و هر نیت و هر فکر توست! ۱. ترس؛ زنگ خطر و امید گاهی ترس بد است، فلج‌کننده است. اما گاهی ترس، زنگ خطر است؛ نگهبانی است که انسان را از سقوط حفظ می‌کند. ترس از خدا یعنی ترس از گناه. یعنی ترس از اینکه نکند عملی کنم که روزی در محضر خدا و رسول و همه‌ی مؤمنان رسوا شوم. این ترس نه تنها انسان را عقب نمی‌زند، بلکه امید می‌دهد. چرا؟ چون به او می‌گوید: اگر مراقب باشی، اگر عملت را پاک کنی، خدا هم می‌بیند و تو را عزیز می‌کند. یعنی همان ترس، دری به امید می‌گشاید. ۲. صداقت و مانع اصلی خودسازی بله، صداقت راه اصلی خودشناسی است. اما چه چیزی مانع می‌شود انسان صادقانه با خودش روبه‌رو شود و تغییر کند؟ ترسِ بی‌جا. ترس از اینکه اگر ضعفم را ببینم، تحقیر می‌شوم. ترس از اینکه اگر خطایم را بپذیرم، دیگران مرا سرزنش می‌کنند. ترس از اینکه اگر در مسیر خودسازی قدم بگذارم، سختی‌ها مرا می‌شکند. اما آیه می‌گوید: تو از این‌ها نترس! چون تنها ناظر تو خداست، و او شنوا و بیناست. اگر تو برای خدا کار کنی، حتی اگر در نگاه مردم شکست خورده باشی، در نگاه الهی پیروز خواهی بود. ۳. زندگی در خلوت و جلوت انسان مؤمن نباید دو چهره داشته باشد. گاهی ما در جلوت، یعنی در جمع و در نگاه مردم، مؤمن و اهل تقوا هستیم. اما در خلوت، در تنهایی، در گوشی و فضای شخصی، آزاد و بی‌پروا رفتار می‌کنیم. این آیه پرده از این دوگانگی برمی‌دارد. چون می‌گوید: همان کارهای خلوت تو هم دیده می‌شود. همانجا هم خدا حاضر است. اگر باور کنیم هر عمل ما در پرونده‌ای ثبت می‌شود و فردا در معرض دید پیامبر و اهل ایمان قرار می‌گیرد، دیگر خجالت می‌کشیم هرچیزی را به زبان بیاوریم یا هر تصویری را نگاه کنیم. 🔹 بُعد اجتماعی | کار کارمند در محضر خدا آیه شریفه می‌فرماید: ﴿وَقُلِ اعمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُم وَرَسُولُهُ وَالمُؤْمِنُونَ﴾ این یعنی هیچ کاری در جامعه پنهان نمی‌ماند. چه کار بزرگ باشد، چه کوچک؛ چه در اداره‌ای پر رفت‌وآمد، چه پشت میزی ساده و در اتاقی خاموش؛ خدا آن را می‌بیند. و این پیام، به‌ویژه برای کارمندان و تلاشگران جامعه، یک تذکر بزرگ است. ۱. ارزش کار کارمند بعضی‌ها فکر می‌کنند کارشان کوچک است؛ می‌گویند من فقط چند برگه جابه‌جا می‌کنم، یا چند امضا می‌زنم. اما این آیه می‌گوید: هیچ عملی پیش خدا بی‌ارزش نیست. همان لبخند شما به ارباب‌رجوع، همان دقتی که در نوشتن یک نامه به خرج می‌دهید، همان وقتی که بدون منت، راه یک انسان گرفتار را باز می‌کنید، همه در محضر خدا ثبت می‌شود. ۲. امانت‌داری و صداقت کارمند یک امانت‌دار است. بیت‌المال و وقت مردم در دست اوست. اگر یک ساعت از کارش بزند، در واقع از حق مردم زده است. اگر در امضا و نوشتن سستی کند، گره‌ای از زندگی یک مؤمن باز نمی‌شود. آیه شریفه می‌گوید: مراقب باش! چون این کوتاهی را هم خدا می‌بیند، هم رسول، هم مؤمنان. هیچ چیز پنهان نمی‌ماند. ۳. امید و دلگرمی از آن طرف، این آیه برای کارمندان و کارگران صادق یک مژده است. شاید کسی قدر زحمت شما را نداند، شاید حقوق شما کم باشد، شاید تشکری هم نشنوید؛ اما بدانید: خدا عمل شما را می‌بیند و هر خدمتی که با نیت خالص برای مردم انجام دهید، در محضر او محفوظ است. ۴. نتیجه اجتماعی پس این آیه یک نقشه‌ی روشن برای جامعه اسلامی است: هرکس هرجایی که خدمت می‌کند، باید بداند در محضر خداست. اگر همه کارمندان، همه مدیران و همه مسئولان این باور را در دل داشته باشند، دیگر رشوه، کم‌کاری، بی‌توجهی و تحقیر مردم جایی نخواهد داشت. جامعه‌ای که کارمندانش با این نگاه کار کنند، جامعه‌ای آباد، پر از اعتماد و آرامش خواهد شد. ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اخلاقی #خدا #سوره_توبه 🌿 منبرک قرآنی هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani

📜 عنوان: «قساوت یا تضرع؟! انتخاب سرنوشت‌ساز دل‌ها» بسم الله الرحمن الرحیم قرآن کریم گاهی به ما آینه‌ای نشان می‌دهد تا بفهمیم چرا در سختی‌ها رشد نمی‌کنیم. یکی از همین آینه‌ها، این آیه است: ﴿فَلَوْلا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا وَلَكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾ (انعام/۴۳) «پس چرا هنگامى كه بلاى ما به آنان رسید، به زاری و تضرع نیفتادند؟ ولی دل‌هایشان سخت شد، و شیطان اعمالشان را برایشان زیبا جلوه داد.» 🔹 بعد فردی | نرمش دل یا قساوت دل برادر و خواهر مؤمن! زندگی ما، میدان آمد و رفت نعمت‌ها و بلاهاست. قرآن می‌گوید بلا می‌آید تا دل‌ها بلرزند، تا اشک‌ها جاری شود، تا انسان به حقیقت خودش برگردد. اما خطر بزرگ آنجاست که بلا می‌آید و دل تکان نمی‌خورد! ۱. تضرع، نشانه بیداری دل وقتی گرفتاری پیش می‌آید، بعضی دل‌ها نرم می‌شوند؛ اشک می‌ریزند، توبه می‌کنند، به نماز شب پناه می‌برند، قرآن می‌خوانند. این تضرع، نشانه زنده بودن قلب است. مؤمن حتی در بلا هم رشد می‌کند، چون بلا را سکوی پرش می‌بیند. ۲. قساوت، بیماری خاموش دل اما دل قسی مثل سنگ است. مصیبت پشت مصیبت می‌آید، ولی این دل تکان نمی‌خورد. کسی مریض می‌شود، سرمایه‌اش را از دست می‌دهد، نزدیکانش گرفتار می‌شوند، اما او همچنان در همان مسیر غلط ادامه می‌دهد. این خطرناک‌ترین وضعیت انسان است؛ چون علامت آن است که دل مرده است. ۳. ترس؛ زنگ بیداری یا علامت سقوط؟ ترس همیشه منفی نیست. گاهی خدا با یک ترس کوچک دل ما را می‌خواهد بیدار کند؛ ترس از آینده، ترس از آخرت، ترس از قضاوت مردم در روز حساب. این ترس اگر درست فهمیده شود، موتور حرکت است. اما اگر دل سخت شود، این ترس‌ها هم بی‌اثر می‌شود و انسان به جایی می‌رسد که حتی از آیات قیامت هم نمی‌لرزد! ۴. زیباسازی شیطان وقتی دل سخت شد، شیطان وارد میدان می‌شود. دیگر لازم نیست انسان را به زور وسوسه کند، کافی است کارهایش را زیبا جلوه دهد. می‌گوید: "بی‌نمازی یعنی روشنفکری!"، "گناه یعنی آزادی!"، "بی‌تفاوتی یعنی عقلانیت!". انسان در این مرحله گناه می‌کند و حتی احساس بدی ندارد. این همان سقوط پنهانی است که قرآن هشدارش را داده. 🔹 بعد اجتماعی | جامعه‌ای با دل نرم یا دل سخت این آیه فقط برای دل‌های فردی نیست؛ سرنوشت ملت‌ها را هم روشن می‌کند. اگر جامعه‌ای در زمان بلا و بحران، به خدا برنگردد، محکوم به سقوط است. ۱. جامعه بی‌تضرع؛ جامعه بی‌رحمت وقتی زلزله، بیماری، یا مشکلات اقتصادی می‌آید، جامعه‌ی سالم باید به خدا برگردد؛ دست به دعا بردارد، سبک زندگی‌اش را اصلاح کند، فاصله‌های طبقاتی را کم کند. اما جامعه‌ای که دچار قساوت جمعی شده، فقط به دنبال سرگرمی و غفلت می‌رود. گاهی بلا می‌آید و مردم به جای توبه، به دنبال جشن‌ها، فیلم‌ها و حاشیه‌ها هستند. این همان نشانه قساوت اجتماعی است. ۲. مسئولان و قساوت قلب مدیریتی بدترین قساوت، وقتی است که مسئولان در برابر درد مردم دلشان نلرزد. مردمی درگیر گرانی و گرفتاری‌اند، اما مسئول می‌گوید: «همه‌چیز عالی است، مشکل خاصی نداریم!» این یعنی بلا آمده تا بیدار کند، اما دل‌ها سخت‌تر شده است. این همان است که قرآن می‌گوید: «شیطان زینت داده بود آنچه می‌کردند.» عادی‌سازی مشکلات و بزک کردن ناکارآمدی‌ها، نشانه قساوت جمعی است. ۳. راه نجات؛ بازگشت دسته‌جمعی فرهنگ تضرع، باید به فرهنگ اجتماعی تبدیل شود. همان‌طور که در دوران جنگ و بحران‌ها، ملت با دعا، نماز باران، مراسم استغفار و بازگشت جمعی به خدا زنده شدند. جامعه باید یاد بگیرد که بلا نشانه‌ی تغییر است، نه فقط یک حادثه طبیعی. اگر جامعه در بلا به زاری و اصلاح نپردازد، بلا تبدیل به مقدمه سقوط می‌شود. ۴. تاریخ گواه است قوم عاد، ثمود، فرعونیان... همه در بلا گرفتار شدند، اما چون دلشان سخت بود و تضرع نکردند، نابود شدند. امروز هم هر جامعه‌ای که در بحران‌ها به جای بازگشت به خدا، دل‌سختی کند و فقط دنبال راه‌حل‌های ظاهری باشد، در همان مسیر قرار دارد. این آیه می‌گوید بلاها و سختی‌ها، امتحان نرم شدن دل‌ها هستند. اگر فرد و جامعه با بلاها به خدا برگردند، بلا رحمت می‌شود. اما اگر لجاجت کنند و قساوت دل داشته باشند، بلا به مقدمه نابودی تبدیل می‌شود. انتخاب با ماست: تضرع یا قساوت؟! ✍ نگارنده: حسین ابراهیمی #اخلاقی #تضرع #قساوت #سوره_انعام 🌿 منبرک قرآنی هر روز، یک منبر کوتاه از آیات الهی @manbarek_qurani