طلوع از او، غروب از او.

وجود مشدد، در تشدیدِ شدیدت. در شدت نبودت و شدت خیالت.

لطفاً فقط زمانی روی « Join » کلیک کنید، که مطمئنید قراره این‌جارو سین بزنید🐋.

« صَــــد » اولین‌ها فراموش نمی‌شوند؛ شماها، خاطره‌ی روشنِ شروعِ من‌اید.

_ هـورٰاد _

هوراد است. صاف است و ساده. ساده است و غمگین. غمگین است و اما وقتی میخندد، با خنده اش فوج فوج پروانه بیرون میزند از چشمان اش. هوراد سبز است، گاه آبی، و گاه سبزآبی. همان فیروزه ای خودمان. دوست من بود. یعنی هنوز هم هست. یعنی _ نمیتوانم بفهمم در خیالم چمباتمه زده یا همین‌جا کنار من نشسته و به گیره‌ی سرم خیره است. هوراد شاید مقدمه ای باشد. چیزی شبیه آغاز.

خیلی راحت و عادی نشستی رو تختت و ماسماسکتو بالاپائین می‌کنی، یهو یادت میاد سفرِ اربعینت رو هواست و معلوم نیست میری یا نه و بعدش نورِ کم‌سوی دلت تاریک می‌شه.

اگر مقدارِ اسیدیسم بودنِ خواب هام رو به انرژیِ‌الکتریکی تبدیل کنیم، به راحتی میشه دغدغه‌ی تابستونِ بی‌برقِ ایران رو از بین برد و به کلِ مناطق محروم و غیرمحروم برق رسانی کرد.

من دقیقا با همین قیافه و همین دیالوگ خطاب به استاد:

امام‌رضا(ع)، جونِ جوادت(ع) دیگه .. به خودت می‌سپارم.