من واقعا کر شدم. بنده خدا ده بار صحبتش رو تکرار کرد و ذوقش از صد به صفر رسید و من برای بار دهم باز هم نفهمیدم چی‌میگه، دیگه فقط بدون توجه به محتوای صحبتش لبخند زدم و با گشاد کردن چشمم سعی کردم هرچی میگه رو تایید کنم و ادای فهمیدن رو دربیارم.

کجا؟ هنوز کلی بهار نارنج مونده که باهاشون واست چایی دم نکردم.

مارا برای فکر به شما عقوبت هم اگر کنند، جز افتخار نیست.

یه باهم چاووشی گوش دادنمون نشه؟

[ انسان، حیوانی زیادی ناطق و دلتنگ ‌]

اشرف مخلوقات من و تو که کل امروزو خواب ناز بودیم نیستیم که، اشرف مخلوقات اون بندگان خدایی هستن که الان وسط برفا رفتن کافه دارن چایي/قهوه کوفت میکنن.

نه تنها صبح‌شنبه، بلکه هر روز هفته کله‌صبح.

جدیدا خیلی عادت کردم یهویی قربون صدقه آدما برم و در این مقوله اصلا مهم نیست کی هستن. مثلا میبینم یهو نشستم یک ساعت زوم کردم رو یه بنده خدایی که هیچگونه روابط حسنه ای باهاش ندارم و دستمو گزاشتم رو قلبم هی ذوق و ایجی ویجیش میکنم. خب زنک این حرکتا چیه تو باید بری فحشش بدی نه اینکه قربون قدوبالاش بری اه.

عکس و لبخند های تار با کادرکج.

حواست باشه پیامایی که دوازده شب به بعد میدی رو باید آدم دوازده ظهر به بعد جواب بده.