ذهنم دست کشیده از رویاهاش و سعی بر این داره که همین واقعیت پیچیده ای که وسطش قرار داریم رو هندل کنه. دست از اهمیت دادن های بیجا برداشتم و این خیلی سخت بود و مستلزم شکستن تمام تابوهای ذهنی و اعتمادم به آدما ولی درنهایت شد که دیگه خودم رو درگیر آدم ها نکنم، و بله شاید دیگه دنیا اونقدری که فکر میکردم رنگی رنگی نباشه ولی سبز و آبی مورد علاقهام رو هنوز در گوشه کناراش میتونم پیدا کنم.
از یه جایی دیگه بال پر ندادم به احساساتمو و چقدر آسمون آبی تر از قبله. شاید الان دیگه با لبخند کسی دلم قنج نمیره یا به انتظار بی سر و ته چیزی روزامو سر نمیکنم ولی با اخم کسی هم قلبم به هم نمیپیچه و شب هامو بدون دغدغه صبح میکنم.
سعیم بیشتر بر رد کردن این مرحله از زندگی و تصمیم های جدی تر زندگیه، از ادا های مضحک دست کشیدم ودارم سعی میکنم با چیزهایی که واقعا خوشحالم زندگی کنم.
و من چقدر از افرادی که هوام رو زیرزیرکی داشتن ممنونم که حتی لبخند هایی که میگرفتم هم باعث میشد دلگرم تر بشم. و این سیر اتفاقات به نظرم باید اتفاق میافتاد تا همه چیز سر جای خودش قرار بگیره، هنوز خیلی زندگی نامرتبه و همین دو سه روز پیش بود که فکر میکردم زمین و زمان داره روی سرم فرود میاد ولی درنهایت دیروز همه چیز آروم شد و من چقدر به این یکنواخت نبودن زندگی امیدوارم.
گاهی دلم میسوزه برای فرصت هایی که سوزوندم و همچنان میسوزونم ولی فاطمه زیادی فرجه میخواد و من دل به دلش ندم کی بده؟ بلاخره همیشه که نباید پیشرو در همه چیز و صد از صد بود من به هفتاد هشتاد هم راضیام.
خلاصه که همه چیز در نهایت سرجاش قرار میگیره(خوشبینانه) و من چقدر دلم میخواد تهش همونی بشه که باید.
اما در نهایت دلم میخواست به جای غرق بیکسی هام شدن غرق آغوش تو بشم ولی حیف که اینجا دنیاست و نه تو برای من آغوشت رو باز نگه میداری و نه من در آغوشت جامیگیرم.
با یه "تو آدم این بازیا نیستی فاطمه" صلح دادم به هرچی جنگ و قهره وسط مغزم.
من آدم دوستی های پیچیده نیستم، من آدم کامل بودن نیستم، من آدم اجتماعی بودن نیستم، من آدم با پشتکار بودن نیستم، من آدم درس خوندنای طولانی نیستم، من آدم تصمیم گرفتن های جدی نیستم، من آدم به دست گرفتن روابط نیستم، من آدم کارهای ریسکی نیستم، من آدم خودم رو تو دل بقیه جا کردن نیستم، من آدم صبح و شب بیرون رفتن و لای مردم لولیدن نیستم، من آدم خودم رو پرت کردن وسط مهلکه نیستم، من آدم ساکت موندن نیستم، من آدم بی غل و غش عشق دادن و توقع نداشتن نیستم، من آدم سوختن و ساختن نیستم، من آدم تحمل مچاله شدن دلم از دلتنگی های بی سر و ته نیستم، من آدم هیچکدوم از این کار ها نیستم.
پس بیخیال، بزار یه مدت مثل یه سیب زمینی خسته توی خودم آروم بگیرم و دیوار های دورم رو بلند تر بچینم و به جای حسرت بر سر نداشته ها و نساخته هام با همین واقعیت پوچم خوشحال بمونم.