وقت هایی که اندازه صدسال کار ریخته سرم و هزار و یک درس جمع نکرده دارم و مسئولیت های پشت گوش انداختم داره موعد تحویلشون میرسه میزنم زیر همه چی و به یه چیزی که هیچ ربطی نداره میپردازم. مثلا امروز نشستم از تو یوتیوب شماره دوزی یادگرفتم و کل روز رو درگیر دوختن چیزهای کوچولو و ناز بودم و درسته الان هیچ کاریم رو انجام ندادم ولی درعوض خوشحالم و جیگیل ویگیل های بامزه درست کردم.

هیجانات مهمتره یا سلامت روان؟

امروز یه خفه‌شو به آدما بدهکارم.

دلم یه آدم میخواد که پا به پام تا اون سر دنیا هم بیاد و هی دم به دیقه کنسل نکنه.

اصلا چه لزومی داره وقتی کنارهمیم حتما حرف بزنیم؟ نمیشه فقط آروم و صامت بمونیم و به جای تنها غرق شدن باهم غرق باتلاق زندگی شیم؟

یاد آمال و آرزوهای قدیمیم میفتم تا ته مغزم تیر میکشه، درسته همه چیز تغییر کرد ولی عیبی داره هنوزم یواشکی دلم بخوادشون؟ ای کاش که الان "شدن" انقدر غیرقابل‌تصور و نخواستنی ‌نبود.