_من وقتی رومود واقع‌گرایانه‌م میرم؛ تو لحظه اول برخورد با هرچیزی به طرزفجیعی نسبت بهش حالت تهاجمی میگیرم و مورد انتقاد قرارش میدم[ اکثرا انتقاد بی‌رحمانه] از این رو اگه بخوام تعارف و این صحبتا رو بزارم کنار میتونم به‌شدت آدم تو‌ذوق‌زنی باشم و تعریف‌وتمجید رو تو اون لحظه کاملا بی‌اثر میدونم؛ یکی از باگایِ کمالگرایی همینه، همیشه بهترین ورژن موجود رو میخوای و حتی ذره‌ای پایین‌تر بودنِ این ورژن قانعت نمیکنه .

_یکی از تفریحات سالمم اینکه اتفاقات ، موقعیت ها و بحث هایِ مختلف رو با آدما تو ذهنم به‌صورت غیرواقعی تجربه می‌کنم و واقعا لذت بخشه، یجورایی من علاوه برخاطرات واقعی که با اطرافیانم دارم یه شخصیت و زندگی متفاوت هم تو ذهنم باهاشون دارم .

_رفیقِ روزهایِ ناتنهایی هم .

هنوز مثل یک دبستانی از اینکه کسی ایده هام سبکم کلمه هام و حتی شوخ طبعی هام رو بدزده و برای خودش کنه حرصم میگیره

_فیلم دیدن درحینِ چیپس خوردن از بزرگ‌ترین تفریحات دنیاست .

_نمیدونم چه فعل انفعالاتی رخ میده که؛ روزی که از خواب پا میشم و احساس دختر شاهپریون بودن دارم هیچ کسی نیست باهاش برم بیرون بعد اون روزی که قیافم درب داغونه به عدل کل شهر میچرخوننم .

_به چالش کشیدنِ عقایدمحکمم رو دوست ندارم، اذیت کنندست، دردآوره .

_وقتی دیگه توان دفاع ازشون رو ندارم، وقتی استدلال و منطق کم میارم، وقتی دیگه خودمم نمیدونم آیا واقعا درست بودن یا نه، وقتی حس میکنم ممکنه رفتارتقلیدگونه بوده باشن، وقتی به شک میفتم؛ عمیقا حس پوچیِ مطلق میکنم .

_جدیدا متوجه این شدم که چقدر الکی نسبت به آدما موضع دارم، بی اعتمادیِ شدید .

_به میزانِ زیادی بغل و احساسات برایِ کاهش حجم استرس، سردرگمی، ترس، ناامنی، ناکافی بودن نیازدارم .

[ هدیه دادن؛ رنگ‌آمیزی زندگی ]