#نکته_ها ⭕️ نجات و هدايت انسان در اندیشه و سیرۀ امام علی (ع) اميرمؤمنان على (ع) همه‌ى وجود خود را وقف نجات و هدايت نوع انسان قرار داده بود و حكومت خود را نيز در اين جهت مى‌ديد و در اين راه گام مى‌زد ؛ و از اين روست كه رفتار و سلوك حكومتى آن حضرت، رفتار و سلوكى شاخص و معيارى جاودانه است. تلاش امام على (ع) براى نجات و هدايت مخالفانى كه با همه‌ى وجود در برابر او و حكومتش صف‌آرايى كرده بودند، نشانگر توفيق شگفت آن حضرت در اين جهت است. زمانى كه طلحه و زبير به قصد پيمان شكنى نزد امام على (ع) رفتند و اجازه خواستند تا به عمره روند، امام (ع) خيرخواهانه راهشان نمود و هدايتشان كرد، امّا آن دو چنان سر در هواى قدرت و مُكنت داشتند كه به سخنان نجاتبخش و هدايتگر امام (ع) توجّهى ننمودند، و سپس در كنار امّ المؤمنين عايشه فتنه‌اى بزرگ را سامان دادند. در تمام مدّتى كه آنان در تدارك فتنه و مقابله با امام (ع) و حكومت انسانى او بودند، على (ع) در جست‌وجوى راهى براى نجات و هدايت آنان بود و با همه وجود بر ايشان دلسوزى مى‌نمود. امام على (ع) بسيار تلاش كرد تا ناكثين را از كژراهه‌اى كه با سرعت در آن ره مى‌پيمودند، به راه هدايت و نجات بكشاند، امّا آنان بدين راه پشت نمودند، و آتش جنگ را شعله‌ور ساختند و خود در لهيب آن سوختند. امّا امام على (ع) از پيروزى بر ناكثين شاد نگشت و از كشته شدن دشمنانش اظهار خشنودى نكرد، بلكه كشته‌شدن آنان در حال گمراهى و كجروى سخت او را آزرده نمود و غم و اندوه وجودش را آكنده كرد، به طورى كه پس از شكست ناكثين و فرو نشستن جنگ جمل، چون بر كشته‌ى طلحه گذشت، فرمود : «لَقَدْ أَصْبَحَ أَبُومُحَمَّدٍ بِهذَا الْمَكَانِ غَرِيبًا. أَمَا وَ اللهِ لَقَدْ كُنْتُ أَكْرَهُ أَنْ تَكُونَ قُرَيْشٌ قَتْلَى تَحْتَ بُطُونِ الْكَوَاكِبِ.» نهج البلاغه ، کلام ۲۱۹ ابومحمد در اين‌جا غريب افتاده است. به خدا سوگند، خوش نداشتم قريش، كشته در زير نور ستارگان افتاده باشند. #نکته_ها #نهج_البلاغه #سیره_امام_علی_ع #حرمت #کرامت_انسان #نجات #هدایت https://eitaa.com/joinchat/2776694803Cd161204d6d