دلنویس:
یہ مدتِ طولانے قریب بہ یڪ سال دست و دلم بہ پوشیدن لباس رنگِ شاد نمیرفت...
یہ هفتہ پیش بود ڪہ مثل همیشہ میخواستم آمادہ شم
لباسایِ رنگیِ ردیف شدہ تو ڪمدم و اون روسریِ صورتیِ ملیح و مانتوے همرنگش بد جور چشمم رو گرفتہ بود.
بعد این همہ مدت! رفتم مقابلِ آینہ و روسریمو پوشیدم... عجیب بہ دلم نشست
صورتیِ قشنگش شدہ بود همرنگ لُپام و انگارے چشام از ذوق برق می زد.
خب گذشت اون روز ولے امروز دوبارہ سیاہ پوش شدم
این دفعہ نہ فقط من! همہ ے ما سیاهپوشیم و امروز یہ غمے شدید تر از گذشتہ عینهو خورہ افتاد بہ جونم و بہ همون شدت استخونامو خورد ڪرد.
انگارے غم پاشیدن تو هوا و با هر نفس ڪشیدن یہ حجم زیادِ غم میشینہ رو تڪ تڪ سلولاے شُش هام.
یہ بغضے ڪہ نہ میشہ قورتِش دادُ نہ اشڪ بشہ از چشما سرازیر شہ
لاڪردار اندازہ توپ فوتبال شدہ تو گلوم گیر ڪردہ.
حس میڪنم تو این یڪ سال و چند ماہ خیلے بزرگ شدم واین روزا
عاره...
پیر شدم.
پیر شدم از این همہ ظلم! از این همہ درد! از این همہ اشڪ!
از اینڪہ ببینے یڪے هم سن و سالِ خودت براے دینش براے وطن و ایران و رهبرش تا پاے جونِ خودش میرہ و
انگار بعضیا چشماشونو بستن و گوش هاشون رو محڪم گرفتن و نمیخوان تو اون مغزِ پوڪ و تو خالیشون بڪنن ڪہ نباید آب بریزن تو آسیاب دشمن. نمیخوان متوجہ شن چون همہ چیز رو سطحے میبینن:)
اللهم انت عدتے اِن حزنت
خدایا ! اگر اندوهگین شوم تو ذخیرہ ے من و دلخوشیِ منے :)🤍☁️
ما ترکا یه ضرب المثل داریم میگیم که:
گوسفندِ احمق،
گرگ میاره داخل گله
حکایت این روزایِ کشورِ ماست