✡️ «بازی ماهی مرکب»؛ لذت سادیسمی ایلومیناتی از نمایش ماتریکس به توده‌ها (۲) 1️⃣ سریال با بی‌رحمی، واقعیت #سیستم را به رخ می‌کشد، که بخش عمدهٔ کسانی که در دور اول بازی، رأی به پایان بازی مرگبار دادند، وقتی دوباره به دامن #اجتماع برگشتند، شرایط «بیرون» را سخت‌تر و بی‌رحمانه‌تر از #بازی یافتند و از این‌رو دوباره (با میل و اختیار) به بازی برگشتند. این دقیقاً همان #توهم_آزادی در نظام نولیبرالیستی جهانی است. 2️⃣ در واقع، بازیگران درمی‌یابند که آن #بیرون یعنی «در جامعه» هم «بردهٔ سیستم» هستند، منتهی لعابی از #آزادی و #حق_انتخاب روی زندگی جمعی و فردی کشیده‌اند که داغ و رنج #بردگی را قابل‌تحمل‌تر کند، اما کارکرد این لعاب هم برای «محرومان» و افراد «حاشیه‌ای» که هویّت اجتماعی و شأن انسانی خود را به‌دلیل «شارژ نشدن کارت اعتباری» از دست داده‌اند، از بین رفته و بردگی عیان‌تر است. 3️⃣ در واقع، سیستم #بازی_ماهی_مرکب، فشردهٔ همان اجتماع بیرونی است که تعارفات را کنار گذاشته و خشونت و سبعیت و #تنازع_بقا را به رخ می‌کشد و البته برای کسی که زودتر به #گرگ_انسان (تعبیر معروف توماس هابز در کتاب لویاتان) تبدیل شود، پاداش فوری‌تری در نظر گرفته است. 4️⃣ این ماتریکس ظالمانهٔ جهانی، که از قضاء در کشورهای پیشرو لیبرال سرمایه‌داری چون آمریکا، ژاپن و #کره‌جنوبی سویه‌های به‌شدت تاریک خود را زیر زرق و برق #تکنولوژی پنهان کرده است، درست مانند بازی ماهی مرکب، انسان‌ها را به یک #شماره فرو می‌کاهد (شاید شمارهٔ #کارت_اعتباری و فردا شاید شمارهٔ #کارت_واکسن دیجیتال و…). 5️⃣ و در ادامه آن‌ها را وارد یک جدال بی‌پایان برای «برنده شدن» می‌کند و آتش طمع آن‌ها را با «تبلیغات» پیوسته روشن می‌دارد، آن‌ها را در غل و زنجیر #بدهی‌های_بانکی اسیر می‌کند و آن‌گاه #گردانندگان این ماتریکس، در جزیره‌های اختصاصی و در دژهای نفوذناپذیر خود که در سایه و خارج از دید بنا کرده‌اند، به ریش آدمیان می‌خندند! 6️⃣ نگارنده تردیدی ندارد که اتفاقاً بامزه‌ترین بخش این سرگرمی #الیت_جهانی در مشاهدهٔ مشقّت و جان‌کندن نوع بشر، تماشای موفقیت سیستم‌های #کنترل_ذهن و تبلیغات است که محتوای فکری عامه اهل زمین را دستکاری می‌کند و دروغ‌های شاخدار دربارهٔ عالم را به حقایقی تردیدناپذیر در ذهن آنان بدل می‌سازد! ✍️ نویسنده: سهیل صفاری ✅ اندیشکده مطالعات یهود: 👉 @jscenter

🇮🇷 نوپیا: اولین رویداد ملی نوآوری اجتماعی 🔸️ ۱. آینده مال چه کسی است؟ مال کسی که بتواند آنرا تخیل کند. تخیل با خیال بافی چه فرقی دارد؟ تنها کسی می‌تواند #آینده را واقعا تخیل کند ، که گذشته‌اش را فهم کرده باشد. آینده، آینه سنت‌های الهی در تاریخ است. ۲. غرب و انسان اومانیست در رویای غلبه بر تاریخ و سنت‌های الهی به کمک تکنولوژی است. #تکنولوژی البته قدرت ایجاد می‌کند ولی این قدرت تهی از خیال آینده است. غرب سالهاست نسبت به آینده دچار کوری خیال شده و دیگر آینده‌ای ندارد. از کجا می شود فهمید؟ از هنر ۳. #هنر و #ادبیات آینه قوه خیال است. تمدن‌ها در مرحله نهایی و در لحظه فروپاشی مبتلا به گسست و فروپاشی اجتماعی می‌شوند. هنر و #رسانه #غرب امروز این فروپاشی را نشان می‌دهد. ۴. #غرب ، با رسانه ها در حال یکپارچه سازی و استانداردسازی تخیل کور خود در سراسر جهان است. بنابراین هر غرب زده ای مانع ساختن آینده ماست. ۵. #نوآوری ، به معنای خارج شدن از حباب تخیل غربی است. هر تخیلی ذیل تخیل غرب، نتیجه ای جز قدرتمندتر شدن هژمونی غربی نخواهد داشت. اگر بتوانیم #هویت ایرانی و اسلامی را تقویت کنیم، آينده را ساخته‌ایم؛ دقیقا چیزی که غرب آنرا روزاروز از دست می‌دهد. توان #انتقاد و ایده‌آل خواهی دقیقا نشانه‌ای از توان جامعه در رشد و #پیشرفت است. #جوانان #دانش_بنیان #تمدن ✅@yaminpour