زاهدی مهمان پادشاهی بود. چون به طعام نشستند کم[تر] از آن خورد که ارادتِ او بود و چون به نماز برخاستند بیش از آن کرد که عادت او بود، تا ظنِّ صلاحیت در حقِّ او زیادت کنند. ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی کاین ره که تو می‌روی به ترکستان است چون به مَقامِ خویش بازآمد سفره خواست تا تناولی کند. پسری صاحب فراست داشت گفت: ای پدر، باری به دعوتِ سلطان طعام نخوردی؟ گفت: [در نظر ایشان] چیزی نخوردم که به کار آید. [گفت: نماز را هم قضا کن که چیزی نکردی که به کار آید!] ای هنرها نهاده بر کف دست عیبها برگرفته زیر بغل تا چه خواهی خریدن، ای مغرور، روزِ درماندگی به سیم دَغل؟ #گلستان_سعدی #حکایت @MER30TV👈💯