💎 *تدبر در قرآن* (شماره ۷۳) *بسم الله الرحمن الرحیم* *وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ*(بقره/۱۲۴) *(به خاطر آورید) هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود. و او به خوبی از عهده این آزمایشها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم!» ابراهیم عرض کرد: «از دودمان من (نیز امامانی قرار بده!)» خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمکاران نمی‌رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند، شایسته این مقامند)».* *تفسیر:* *امامت ابراهیم (ع):* در تفسیر عبارت *" خداوند ابراهیم را با وسایل گوناگون آزمود "* گفته اند که مراد، انواع آزمایش ها و سختی هایی است که حضرت ابراهیم (ع) با آنها آزموده شد؛ مانند قرار دادن زن و فرزند در زمین خشک و بی گیاه مکه، قیام علیه بت پرستان بابل، شکستن بت های آنان و قرار گرفتن در دل آتش، مهاجرت از سرزمین بت پرستان و... قرآن در آیه ۱۰۶ سوره صافات، یکی از واضح ترین این امتحانات - یعنی دستور ذبح پسر دلبندش حضرت اسماعیل (ع) - را بیان فرموده است. مفسران گفته اند که خطاب این آیه، در اواخر عمر حضرت ابراهیم (ع) بوده است و ایشان قبل از آنکه از خدا از طرف خداوند " امام " شود، پیامبر خدا بوده و این نشانه بالاتر بودن مقام امامت از مقام نبوت است. در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است: *" خداوند ابراهیم را بنده خود قرار داد، پیش از آن که پیامبرش قرار دهد و او را به پیامبری انتخاب کرد، پیش از آنکه او را رسول خود کند و او را رسول خود انتخاب کرد، پیش از آنکه او را خلیل و دوست خود بشمارد و او را خلیل خود قرار داد، پیش از آنکه او را امام قرار دهد. هنگامی که همه این مقام ها را برای او جمع کرد، فرمود: من تو را امام مردم قرار دادم. به قدری این مقام در نظر ابراهیم بزرگ جلوه کرد که عرض کرد: خداوندا، از دودمان من نیز امامانی قرار ده...."* امام کسی است که مردم به او اقتدا می کنند و او را پیشوای خود قرار می‌دهند و از گفتار و کردار او تبعیت می کنند. وظیفه پیامبر، رساندن پیام های خداوند و نشان دادن راه سعادت به مردم است؛ اما وظیفه امام، اجرای دستورهای الهی است؛ یعنی امام با نیروی الهی خویش، راه را نشان می‌دهد و کسانی را که زمینه هدایت شدن و رسیدن به کمال دارند، رهبری می‌کند و به سر منزل مقصود می رساند. این آیه، یکی از دلایل معصوم بودن امام است؛ زیرا خداوند در آن می فرماید که پیمان امامت به ظالمان نمی‌رسد و ظلم و ستم و بیدادگری، به هر نوعی و در هر جا و از هر کس، سبب محرومیت از مقام والای امامت مردم می‌شود. *مصباح* : الگوی رهبری نظام سیاسی تشیع اهل بیتی، *#دکترین امامت* است. مدلی که برگرفته از ادبیات سیاسی قرآن است! در *نظام واره دکترین امامت*، که از رسول الله صلوات الله علیه شروع می شود و سپس 12 امام پس از خود که حکم *#نصب الهی* را به پیوست دارد، مبنا #لیاقت، #عدالت، وزانت #عقل و #علم و# انتصاب الهی است، نه وراثت! ظلمت، سفاهت، جهالت و انتخاب مردمی!....به فرموده امام رضا علیه السلام، امامت جایگاهی جلیل‌تر، شأنی عظیم‌تر، مکانی بلندتر، جانبی منیع‌تر و باطنی عمیق‌تر از آن دارد که مردم به کمک عقل و نظر خود به آن رسند یا آنکه به اختیار خود امامی را منصوب‌کنند! .... امامت *#عهد الهی* میان خدا و مردم است. که شرک و ظلم، در آن راه ندارد!..*#مقام امامت. عهدی است که اگر ما وفادار به امام باشیم، خداوند نصرت و یاری می رساند "اوفوا بعهدی اوف بعهدکم.".*.. ودر ادامه این منظومه حکومتی قرآنی، نظام سیاسی انقلاب اسلامی، بر مبنای پارادایم (الگو واره ) امامت، و در عصر غیبت امام عصر (عج)، با *#دکترین ولایت فقیه* امتداد می یابد!.. *#نظام ولایی*، گفتمان سیاسی _ اسلامی، برآمده از فرهنگ قرآنی و آموزه های اسلام ناب محمدی است، که با ظهور منجی موعود و شکل گیری جامعه آرمانی مهدوی، کارایی و رسالت خود را کامل خواهد کرد.**