[ با اذن ِ مادرش به محرم رسیده‌ایم ؛ او گفته است تک تک ما را صدا کنند . . ]

- دور افتاده‌ام . من از شما دور افتاده‌ام؛ بی‌کس و غریب، آنقدر دور که هرچه انتهای جاده‌ی سیاهی شب ماتم زده‌ی دلم را سپری می‌کنم، باز هم دست دلم به شما نمی‌رسد که نمی‌رسد. گاهی از این فاصله‌ی دور و عمیق کنجی دنج، کز می‌کنم و حزین زانوی غَم بغل می‌گیرم و تنها و بی‌ابعاد، فقط و فقط می‌اندیشم. می‌اندیشم به آنچه که بین ما گذشت.‌ به بزرگی شما و روسیاهی خودم. شمایی که از کودکی‌ام تا حالا تنها پناهگاه دل بی‌پناهم بودی و تنها خریدار بغض‌ها‌ی آواره و مظلومِ قلب کوچک‌م و مرهمی بر جان نالایقِ پر‌تشویش‌ام . میدانی ؛ من دردمندِ گمشده‌ای بیش نیستم! این من ِ حیران در وسعت ِ حقیر رنگ سیاهِ گناه، ماتم‌زده‌ و یکه به دور خودش‌ می‌چرخد و ملتمسانه‌ می‌گرید و این فاصله‌ی خوفناک و خوار است‌که ناعادلانه بین ما جدایی‌انداخته و این مرا در برگرفته و رهایم‌ نمی‌کند . شما لطفی بکن و منِ خودباخته را بخر . . ! صحبت از لیاقت نمی‌کنم که من همان نالایق ترین هایم که مدت هاست در پی خریدار چشم می‌چرخانم . خودت که بهتر میدانی، من از کودکی دل بستم به شما و خانواده‌ی محترم و مُحتشمت . . روا نیست جز شما به دیگری رو بیندازم و جز دامان شما سر بر دامان دیگری بگذارم . باز هم کرامتت را شامل حال نزار ما بکن و این‌فاصله‌راکم‌کن‌آقای‌امام‌حسین! . [ مرابه‌خودت‌برگردان‌آقای‌امام‌حسین ] #میـم_جاماندھ

بسم‌الله. [رقیق‌القلب] قلب‌م، قلب‌ت، قلب‌مون، نذرامام‌حسین! قلب فقط کارش خونرسانی نیست؛ رزق و روزیمونُ هم می‌رسونه! وقتی عشق و محبتِ امام حسین و اهل بیتش تو قلبمون ریشه‌دار بشه، خدا خیلی اختصاصی رزق و روزی قلبمونُ میده .. قلب رو باید داد دستِ اهلش، نااهل خونه‌ی قلب رو تار و کدر می‌کنه وُ قطعا این عشقه که سلامتی قلب رو تضمین می‌کنه، الهی که خونه‌ی پاکِ قلبمون با دلدادگی و دلباختگی به آقا تا الی‌الابد سالم و امن و آروم بمونه.‌ پس؛ باعشق‌به‌امام‌حسین خوش‌قلب‌باشید . . ! . قلب‌ها دریچه نفوذند و آنکه صادقانه نفوذ کند ؛ پایدارترین مهمان است .. - کلام ِمولا - . وَه چه میھمان عزیزی، عزیزتر از عزیزترین‌های خدا ؟! وُ در نھایت؛ قلب‌م قلب‌ت قلب‌مون فدای‌امام‌حسین (: #میـم_جاماندھ

- ولی این هیچ‌وقت تکراری نمیشه؛ هیچ‌وقت.

لالایی‌ خوابش، ذکر اباعبدالله بود.

می‌فرمان که کربلای‌ بی‌ عباس ؛ آسمان بی ماه است!

[عموجونِ‌رقیه‌‌جان‌م] عباس جان ماه بنی هاشم نور چشم ام‌البنین علمدار باوفای حسین و ستون خیمه‌ی زینب ؛ از شما که می‌نویسم ، ناخودآگاه بغض میهمان ناخوانده‌ی گلویم می‌شود و اشک پهنای‌ صورتم را به آغوش می‌کشد. از شما که می‌نویسم تمام واژگان خیس و نم نمک‌، قطره قطره آب می‌شوند و در مقابل مردانگی‌‌ات سر‌خم می‌کنند و در سکوتِ یادت بر روی‌ کاغذ، تک به تک روانه می‌شوند و به وفایت سوگند‌ می‌خورد و پهلوانی‌ات‌ را فریاد می‌زنند. من هم در واژگان گم می‌شوم. غرق در هیبتت می‌شوم و فراموش می‌کنم از چه بنویسم. ازمنش‌ِشما؟ که منش‌ت همان‌خلاصه مکتب عاشوراست و رقیقِ در خلوص .. از وفا و حیایی که در دیدگان محبوب و محجوبت غوطه‌ور بود بنویسم یا ادبی که در پیشگاهت ، هزاران هزار بار زانو می‌زند؟.. یا اصلا از دستانت؟ دستان جدا از پیکر مطهرت که فدای عطش طفلان برادر شد و حالا هم دستگیرِ روسیاهانی همچومن.. ای چشم امید برادر! ادبیات جوانمردی را خودت معنا کردی و از عشق، تصویری مخلص و عارفانه ساختی و اینک این نام‌مبارکت است که قشنگترین شعر عاشقانه‌ی قلب کوچک دخترکی شده که با نام‌ شما مردانگی‌را برای‌خودش تفسیرمی‌کند. بارها و بارها عرض کرده‌ام که من برای‌از شما نوشتن بسیار بسیار کوچک‌م. باز هم‌ می‌گویم؛ صحبتِ از شما نوشتن‌ که به میان‌می‌آید ، دست‌ واژگان کوتاه میشود و همراهی‌شان را دریغ می‌کنند. چه کنم، چه کنم که واژگان هم برای درک عظمت شما، حقیر مانده‌اند . . ‌. ! #میـم_جاماندھ