.

مطلب آموزشی امروز: اگه سرشون داد نزنی هیچ‌وقت نمی‌فهمن عصبانی شدی، حتی اگه خودشون بدونن کارشون عصبانی‌کننده‌ست.

عیدتون با تاخیر مبارک✨

اینو بگم و برم سر زندگیم چند روز پیش (دوران امتحانا) شب امتحان نشسته بودم، در تلاش‌های ناموفق برای درس خوندن به‌سر می‌بردم. بعد داشتم چنل یکی از همکلاسیامو نگاه می‌کردم، نوشته بود که آره درسته شب امتحان داره بهم خوش می‌گذره ولی خب تا صبح باید درس بخونم و اینها، خلاصه با چنین محتوایی که الان درس نمی‌خونم و خیلی داره بهم خوش می‌گذره من اینو دیدم تو چنلش، یه لحظه حس کردم که، وای. چون من داشتم از صبحش درس می‌خوندم و کلی با خودم کلنجار رفته بودم که نه باید درستو بخونی توییتر نرو اینستا نرو و بلابلابلا، و انگار یه لحظه حس کردم من واقعاً چرا دارم انقد خودمو اذیت می‌کنم؟ ولی بعدش به این فکر کردم که، اینکه درس نخونم، اینکه با ۱۰ خوشحال باشم یا حتی برم به استاد بگم پاسم کن، اینکه مجبور شم شب امتحان تا صبح درس بخونم، اینکه تو امتحان به خودم زحمت تقلب بدم، اینا همه منو خوشحال می‌کنن؟ یا بهتره بگم، اینا چیزایین که منو خوشحال می‌کنن؟ و خب فهمیدم که نه. من چیز دیگه‌ای رو می‌خوام، با چیزای دیگه خوشحال میشم و حس می‌کنم زندگیم بیهوده نبوده. قهوه خوردن رو دوست دارم ولی نه برای اینکه تا صبح درس بخونم. دوست ندارم "کاری نکرده باشم". حالا خلاصه،‌ اگه دارین برای چیزی تلاش می‌کنین، حسرت چیزیو نخورین چون این انتخاب خودتون بوده. تلاش کردن انتخاب شماست و نتیجه‌ش هم متعلق به شماست و سزاوارش هستین. حسرت انتخاب‌های دیگران رو نخورین.

درود

HBD Crazy Zero👾.

مبارک باشَدددد🎊

چیزِ جذاب امروز: زیارت عاشورای دست‌نویس، مال بیشتر از صد سال قبل

تلگرامو که وا می‌کنم، با کلی چنل دیلی مواجه می‌شم. هرازگاهی هم توی چنل دیلی یکی، یه پیام فوروارد شده هست که از چنل دیلی یکی دیگه‌ست. فکر کنم حداقل سه‌پنجم از یه جمعیت چهل و خورده‌ای نفره (همکلاسیای دانشگاهم) چنل دیلی دارن. این برام جالبه... باعث میشه فکر کنم چرا انقدر آدما علاقه دارن خودشونو یه جا ثبت کنن. مطمئنم حتی اگه یه چنل داشته باشن "خودشون با خودشون"، دوباره پابلیکش می‌کنن که چندنفر بخوننش، که از این موارد هم زیاد دیدم. تو یه جمع شش نفره، چهارنفر این کارو کردن. چه علاقه‌ای داریم لحظات خوبمونو ثبت کنیم و درباره لحظات بدمون بنویسیم؟ عکس‌ها و موزیکای موردعلاقه‌مونو به‌اشتراک بذاریم؟ این میل دیده‌شدن از کجا میاد؟ یه دیالوگ توی "شرلوک" بود می‌گفت نابغه‌ها نیاز به مخاطب دارن، نیاز دارن دیده بشن. شاید هممون فکر می‌کنیم چیزی در ما، در تجربیاتمون، لای آهنگا و متن‌هامون هست که نیاز داره دیده بشه، که خاصه. که یه وقتایی دلمون می‌خواد یه جایی بود که توش جار می‌زدیم چقدر فلان آهنگی که "من" دوستش دارم چیز قشنگیه... خوبه؟ نمی‌دونم. بده؟ نمی‌دونم؟ مزخرفه؟ نمی‌دونم. اداییه؟ نمی‌دونم. فقط می‌دونم "ما"گونه‌ست.

:)