این تعبیر برام خیلی قشنگ و به‌فکرفرو‌برنده بود. "حضرت امید"... بهترین تعبیره توی دریافت من. هرباری که می‌بینم آدم‌های معتقد به وجودش، این‌گونه‌ان که"فشار رو تحمل می‌کنیم ولی ارزشش رو داره"، می‌فهمم که وجود او چقدر آدم‌ها رو امیدوار کرده. چقدر زمانی که همه فکر می‌کنن دیگه چیزی باقی نمونده، اون‌ها آدم‌هایی‌ان که می‌مونن، که تحمل می‌کنن، چون امید دارن؛ شده یک‌ذره، شده امیدشون رو از نوشته‌های روی کاغذا به دست آورده باشن، اما امیدهاشون صاحب داره، یک نفر مراقب داره، و همون یک نقطه بسه برای سال‌ها رنج کشیدنشون :)

امید داشتن چیز خوبیه... فقط گاهی حس شرمندگی به آدم می‌ده چون همیشه زندگیتو روشن کرده و گاهی تو تلاش نکردی که خودت همراهیش کنی و بذاری به روشن کردن تاریکی‌ها ادامه بده :)

از بی‌نتیجگی، خیلی بیشتر از تلاش‌های مداوم و زیاد خسته می‌شم...

"بی‌سبب شاعرم شعر تاثیری نداشت"

حرفام تموم شده‌ن. یعنی حرف پیش میاد، ولی انگار کلمه‌ای پیدا نمی‌کنم براشون مث فراموشی دوره‌ای می‌مونه، هرازگاهی یادم می‌ره حرف زدن چه شکلی بود!

موراکامی بخونید عزیزان. آثار موراکامی.

از نوع شخصیت‌پردازی‌هاش خوشم میاد، اینکه تاکید داره بگه فلان شخصیت "معمولی"ه، خیلی از قدرت خاصی برخوردار نیست، خیلی نابغه نیست، خیلی هم احمق نیست، عادیه، تو حد متوسطه...

میزان "کوچک و ناچیز بودن" رو زمانی متوجه می‌شم که محتوای مربوط به حزب‌ الله رو می‌بینم.