‌

هستین امشب؟ حرف بزنیم؟ ببینم کجایین چیکار می‌کنین؟

من که هستم😌

دوستان شما هم اون قسمت مشخص از بدنتون که لازمه کشش اینو داشته باشه درس بخونین رو از دست دادین یا فقط من؟

نه منم از دست داده بودم دو هفته تلاش کردم بهم برگرده

یکم دیره الان برا من یکم.

قبلنا به مغز دوران کنکورم غبطه می‌خوردم الان دیگه مغز اون "قبلا" رو هم ندارم :))).

یه چیزی همین الان درمورد این شخصیت تو این انیمیشن (خانواده رابینسون) به ذهنم رسید. این بدبخت، تصویر خیلی خوبی از یه فرد دارای تروما رو نشون داد، اند گس وات؟ انیمیشن چجوری نشونش داد؟ تو بچگیش به خاطر خودخواهی هم‌اتاقیش که قهرمان داستانه و هر غلطی کنه شما طرفدارشی، یه ضربه خورد. چون اون هم‌اتاقی باهوش و نابغه و قهرمان داشت زندگیشو می‌ساخت، باعث شد تو یه زمانی که این بچه می‌تونست زندگی خودشو بسازه، کلاً فرصتشو از دست بده و اون قهرمان هم به هیچ جاش نبود که زده زندگی اینو خراب کرده. شمام به عنوان مخاطب مگه می‌شه طرف قهرمانو نگیری؟ لابد حق داشته زندگی اینو خراب کنه دیگه. تهشم برای اینکه نشون بده قهرمان از اونی که فکرشو می‌کنی هم آدم بهتریه، نشون می‌ده که رفته سر زمین بیسبالی که داشت این بچه مسابقه می‌داد و وقتی خوابش گرفت، از خواب بیدارش کرد و اونم خیلی اتفاقی توپو گرفت و اتفاقی براش نیفتاد. تازه یه منتی هم سرشه. هر‌ چند اینکه توی زندگی آسیب دیده باشی، همه‌ی کارهای بدت توجیه نمی‌شن و حق نداری بخوای دنیا رو نابود کنی، ولی اینکه چجوری به عنوان یه بچه که داره تماشا می‌کنه، "اون قهرمان همیشه قهرمان می‌مونه حتی اگه زندگی دیگرانو خراب کنه" برات جا میفته، به نظرم ترسناکه.

پشت هر مصمم چسبیدنم به یه چیزی، یه "نمیشه"ی بزرگ هست که تو چشماش نگاه می‌کنم و به کارم ادامه می‌دم، شاید چون چاره‌ای جز ادامه دادن وجود نداره. و شاید ادامه ندادن یعنی از دست دادن. کم کم خودتم از دست می‌دی.

اشکالی نداره ادامه بده..