تو زندگیم، به شدت خلاءِ یه اتاق عایق صدا که نه صدایی بتونه بهش نفوذ کنه و نه صدایی بتونه از لای درز هاش فرار کنه، احساس میکنم.

-همون وقتایی که دلت میخواد همه جا ساکت باشه ولی از سکوت بیزاری-

https://eitaa.com/nobody_2113/1297 -

نمیدونم چرا ولی دلم میخواست الان برم تو یه شهر جدید، با یه کوله پشتی و سویشرت برم توش همه جا رو بگردم تو همه خیابوناش قدم بردارم برم تو کوچه هاش ببینم دیواراشو چجوری چیدن و نگران آفتاب و گرما نباشم چون اونجا هوا ابریه و هندزفری مو بذارم تو گوشم مثل همیشه یه بیکلام گوش بدم هر چقد بخوام عکس بگیرم و نخوام به کسی بگم کجا میرم و چرا میرم و میرم که چی رو ببینم

ولی همچنان نشستم پای سیستم و دارم به ثانیه های مونده از کلاس فک میکنم.

تنها چیزی که نظرت براش مهمه زمانه هر وقت ببینه دلت میخواد زود بگذره به نظرت توجه میکنه و دقیقا دیر تر میگذره.

- انقد خسته ام که حتی حال ندارم به چیزی فکر کنم.. مثل همیشه، رو تختم افتادم، پلک میزنم و خیره میشم به سقف و حتی نمیدونم کجا رو نکاه میکنم

اخرشم من تو ادبیات به جای نهاد مینویسم مبتدا :////

بعد میگن چرا فارسی یادتون رفته بحث همون کبکه س که اومد راه رفتن کلاغو یاد بگیره راه رفتن خودش یادش رفت بابا کم کنین این عربی کوفتیو :/

افرین. همه چیز.

همه کسایی که ادعای بی احساس بودن میکنن یه جایی تموم احساس و قلبشون نادیده گرفته شده و خاکسترش خاموش شده(:

ساحل داره یه تنه پَته هممونو میریزه رو آب.