از اینکه خودم واسه خودم گنگ میشم و حالا این وسط باید به بقیه هم توضیح بدم مشکلم با خودمِ از خستگی تو این راه شهید شدم .

از اینکه بعدش میگن عه مگه مشکلت با خودت چیه و حالا باید بازم یه چیزی که خودت ازش حالت بهم میخوره رو توضیح بدی، خسته که هیچی متنفرم!

همه ی این چیزا به آدم انگیزه میدن با تظاهر اموراتشو بگذرونه تظاهر؟تظاهر.

از اینکه بهش نگی بهش برمیخوره و تو نمیخوای دلش بشکنه بیزارم! از اینکه نمیفمن به خاطر خودشون که دلشون نشکنه ازشون چن وقتی دور میشم متنفرم! از این که بی‌دلیل متنفر میشم از چیزی/کسی خستم ؛ خیلی خستم . از این که خودم خودمُ نمیفهمم چرا همچین حسی دارم ، شکنجه جهنمی میشم .

از اینکه درکش براشون سخته و نمیفهمن حتی توضیح بدم خستم . از کلمه "نمیدونم" حالم بهم میخوره دیگه .

از جمله بعدش که "نمیدونم ینی چی؟ باید بدونی" خسته ام.

جالبیش میدونین چیه؟ با وجود همه اینا که گفتم ازشون خسته ام، بازم نمیدونم دقیقا از چی خسته ام.

افتادن رو دور نوشتن و پاک کردن با خودت نیست و در اومدنشم با خداست.

https://eitaa.com/pardox/46743 رو به رو شدن با بقیه واقعیتایی که کوبونده میشن تو صورتت باعث میشه بقیه اوقات بخوای به واقعیت فک کنی..

بین آدمای تو مدرسه، یه چیزیم مث اسنیپ بین عده ای ویزلی.

از اینکه انقد راحت میتونم دل بکنم از آدما که هیچ وقت نمیتونم به یه نفر یا یه رابطه تکیه کنم، خسته شدم.

مث این میمونه که همیشه کوله پشتیت رو دوشت باشه و انقد همیشه رو دوشت باشه که فرصت نکنی هیچ جا اردو بزنی