حس میکنم حدود ۱۰۰ الی ۱۲۰ نفر از ممبرای اینجا کلا اینجا رو چک نمیکنن که البته حسِ نزدیک به واقعیته

هرچقد میام از یه سری چیزا فرار کنم، هر لحظه ای که دارم سعی میکنم دور تر شم ازشون، نزدیک تر میشم.

این پرش و ذهنی و یهویی حرف زدنم چیه؟ دقیقا همین فرار کردنه.

امشب وزنش به چندین تُن میرسه‌.

Time is over.

وقتی یه نقاشیِ قشنگ کشیده: بقیه: تشویق کردن و ابراز احساسات درباره اینکه چقد خوب شده من:

آدمایی که باهاشون بیشتر در ارتباطم، تنها کسایین که میتونن به سلامت روانم آسیب بزنن و تنها کسایین که میخوان درباره‌ی سلامت روانم که ازم گرفتنش یا دارن روش راه میرن، کمکم کنن.

رو اعصاب‌تر از آدمایی که خودشونو به نفهمی می‌زنن داریم؟؟

متفاوت بودن چیه؟ مایه‌ شرمساری؟ یا دلیل افتخار؟

اگه قرار بود آدمایی رو که از هیچ لحاظ شبیه من نیستن از زندگیم بیرون کنم فقط خودم می موندم و خودم و فکر کردن به این موضوع اعصابمو خورد می‌کنه.

اگه زندگی بنده هم مثه آدمیزاد روندشو طی می‌کرد الان باید رو در کلاس ما هم همچین چیزی می‌بود...

بیش از حد فکر کردن آدمو افسرده می‌کنه دیدم که میگم.