متنفرم از وقتی که یکی، چون چندتا حرف درست زدم بقیه حرفامو میپذیره.

- یه وقتایی از شدت وجود یه حسی تو مغزم بدنم به خودش می‌پیچه. اصلا درد جسمی ندارما، ولی دردش به جسمم سرایت می‌کنه. از شدت وجودش دندونامو بهم فشار میدم و روی میز خم میشم. محکم دستامو رو صورتم فشار میدم تا شاید یا منو محو کنه یا حسمو. همیشه باعث میشه کنار بکشم. باعث میشه ساکت بشم، خودمو از توی دایره بکشم کنار و در این موارد مشکلی نداره نبودنم و بابتش خوشحالم. باعث یه حس انقباض تو کل عضلات صورتم میشه. شبیه یه جریان الکتریسیته میاد تو بدن و ازش رد میشه، اون موقع حس می‌کنی برق‌گرفته شدی. خیلی عجیبه، هنوز اسمی براش پیدا نکردم.. حس تسخیر شدن؟ نمی‌دونم. میاد و میره. مثل همین متن که الان اومد و الانم داره میره..

دلیل اینم فهمیدم. اینکه خودتو بابت چیزایی که برات اتفاق افتاده، مسئول بدونی اتفاق خوبیه، ولی جایی بد میشه که بابت همه‌چی خودتو سرزنش کنی. یعنی گاهی متوجه میشی اشتباه کردی و قبولش می‌کنی، ولی به راه اشتباهی میری و دچار وسواس میشی، بنابراین اثر خوبی که این تفکر داره رو محو می‌کنی. باید علاوه بر اینکه خودتو مسئول می‌دونی، بگی اوکی، تا حالا این شد، بقیه‌شو خودم باید درستش کنم.

درواقع، ما احتمالاً یا دچار افراط میشیم یا تفریط. یا اصلاً خودمونو مسئول نمی‌دونیم یا همیشه خودمونو مقصر می‌دونیم (حتی اگه تقصیر خودمون نیست) درستش اینه که دست از بازی کردن نقش قربانی برداریم و مسئولیت کارامونو بپذیریم، یعنی بگیم من باید درستش کنم نه اینکه بدبختیم بشه محور شخصیتم.

من در حال گفتن "درستش اینه که" وقتی دارم حداقل نود درجه برعکسش رو انجام میدم:

لیبل گلسِ خط و خش دار گوشیتو که عوض میکنی، متوجه میشی خیلی وقت بوده موقع کار با گوشی یه سری خط و خش میدیدی که از پشتش صفحه گوشی معلومه این پست میتونه درمورد گلس و گوشی نباشه.

با دیوار :))) ۰۹/۰۶

بعلههه بالاخره بعد یه سال هم‌دانشگاه بودن😂🤝

_امروز

.

یه ارائه دارم درباره نازنین دانشور که کارآفرینه و واقعا هر دفعه دربارش فکر می‌کنمم میگم نازنین "بنیادی"😐 فقط امیدوارم تو ارائه سوتی ندم. *این دفعه دومیه تو پاور می‌نویسم نازنین بنیادی.