یک نمونه #مقالهـکوتاه خوب ـ با تشکر از سرکار خانم سورانی 👆

بازنشر بین دوستان درباره اینکه علاقه مند درست است یا علاقمند گفتگویی شد. بنده به این متن فشرده مراجعه کردم و .... متن خوبی است پیشنهاد می کنم پرینت بگیرید و در دسترس تان باشد. 👇

فرهنگ املایی سمت 👆

در پی سوال یکی از سروران چند مطلب مرتبط دیگر را تقدیم می کنم:

ادرس سایت رسمی فرهنگستان زبان و ادب فارسی 👆👆👆

#متن_مهمان 👇

▫️نویسندگانِ خواننده‌آزار ▪️روح‌الله سلیمانی‌پور ☑️ مجلهٔ انشا و نویسندگی، شمارهٔ ۹۲، خرداد ۱۳۹۷ نویسندگان خواننده‌آزار، نویسندگانی هستند که خواسته یا ناخواسته، طوری می‌نویسند که فرایند خواندن برای خوانندگان دشوار و رنج‌آور می‌شود. آن‌ها با اعصاب خواننده بازی می‌کنند و از نوشته‌های خود، سوهانی برای روح او می‌سازند. گویی رسالت آن‌‌ها این است که خواننده را از خواندن، پشیمان و گریزان و بیزار کنند. البته تهمت نمی‌توان زد؛ بیشتر نویسندگان خواننده‌آزار، دلشان نمی‌خواهد خواننده را آزار دهند، اما چون از اصول و قواعد نویسندگی آگاه نیستند و در این فن مهارت ندارند، به وادیِ خواننده‌آزاری کشیده می‌شوند. گفتن ندارد که اغلب این نویسندگانِ والامقام، شأن و جایگاه خود را بسی بالاتر از آن می‌دانند که عمر شریف را به یادگیری و آموختن اصول و فنون نویسندگی بگذرانند؛ به همین دلیل، از رنجِ آموختن طفره می‌روند و به آزار خوانندگان، رضایت می‌دهند. نویسندگان خواننده‌آزار، ویژگی‌ها و عادت‌های گوناگون دارند؛ ویژگیِ مشترک آن‌ها این است که خواندنِ نوشته‌هایشان ملال‌آور و آزاردهنده است؛ آن‌ها همه‌جا هستند و در قالب‌های گوناگون می‌نویسند. ممکن است کتاب یا مقالهٔ علمی بنویسند، یا در روزنامه‌ها، وبسایت‌ها، و رسانه‌های اجتماعی قلم‌فرسایی کنند؛ اما هرچه هست آن‌ها در این راه، استوار و ثابت‌قدمند و حتی در نوشتن یک ایمیل ساده نیز دست از آزار خواننده برنمی‌دارند. ویژگی‌های نویسندگان خواننده‌آزار، بسیار است. در این نوشتهٔ کوتاه، تنها ۱۰ ویژگیِ آشکار آن‌ها را به‌اختصار برمی‌شمارم. امیدوارم خاطر مبارکشان نرنجد و دلشان به رحم آید و راهی برای کاستن این آزارها پیدا کنند. بیم آن دارم که آه و نفرین خوانندگان، دامن چنین نویسندگانی را بگیرد و قلمشان را بر باد دهد: ۱. برای انتخاب عنوانِ نوشته، وقت تلف نمی‌کنند؛ تا جایی که ممکن باشد جمله‌ای از متن را بر می‌دارند و همان را عنوانِ متن قرار می‌دهند. مهم نیست که عنوان، کوتاه باشد یا دراز؛ با موضوعِ اصلیِ نوشته، مرتبط باشد یا بی‌ارتباط. مهم این است که خواننده از طریق عنوان نتواند به موضوع و محتوای نوشته پی ببرد. ۲. اعتقادی به نظم و ساختارِ نوشته ندارند؛ برای آن‌ها اهمیتی ندارد که نوشته، شامل مقدمه و بدنه و پایان‌بندی باشد یا نباشد؛ یا این که اول مقدمه آورده شود یا نتیجه. از نظر آن‌ها همین که نویسنده مطلبی را بیان کند کافیست. خواننده، خود باید با رنج و مشقّت، ساختاری به بخش‌های مختلفِ نوشته بدهد تا بتواند از آن سر در بیاورد. ۳. پاراگراف‌بندی نمی‌کنند. جمله‌ها را پشت سر هم می‌نویسند و جلو می‌روند؛ چون پاراگراف‌بندی به نوشته نظم می‌دهد و آن را خوش‌خوان می‌کند و با خوی و مرام خواننده‌آزاری، ناسازگار است. ۴. تا جایی که بتوانند جمله‌ها را دراز و پیچیده و دشوار می‌نویسند تا خواننده برای فهمیدن هر جمله مجبور باشد چند بار برگردد و آن را از اول بخواند و باز هم نتواند منظور نویسنده را دریابد. ۵. وقت شریف خود را برای اصلاح خطاهای تایپی و املایی، هدر نمی‌دهند؛ آن‌ها معنا و محتوای نوشتهٔ خود را چنان نغز و بکر و بدیع می‌انگارند که چند خطای تایپی و املایی، از ارزش و اعتبار آن هیچ نمی‌کاهد. ۶. اولین واژه، عبارت، یا جمله‌ای را که برای بیان یک مفهوم به ذهن مبارکشان رسید می‌نویسند و با به کار بردن واژه‌ها، عبارت‌ها، و جمله‌های دقیق و درست و سنجیده و مناسب، خواننده را بدعادت نمی‌کنند. ۷. نشانه‌های نگارشی را هرجای نوشته دلشان خواست به‌کار می‌برند؛ البته تا جایی که ممکن باشد از به‌کار بردن آن‌ها پرهیز می‌کنند؛ زیرا نشانه‌های نگارشی، در خواندن سریع‌تر و آسان‌تر به خواننده کمک می‌کند و با آزار او منافات دارد. ۸. به پیوستگی و ارتباط جمله‌ها و پاراگراف‌ها کاری ندارند؛ هرچه به ذهنشان رسید یکسره می‌نویسند و پیش می‌روند و برای ایجاد پیوستگی و انسجامِ متن، هرگز جمله‌ یا پاراگرافی را پس‌وپیش یا کم‌وبیش نمی‌کنند؛ زیرا نوشتهٔ خواننده‌آزار، نوشته‌ای است که از پراکندگی و آشفتگی، خواننده را سرسام دهد و او را از خواندن پشیمان کند. ۹. در بیان مطالب، یا افراط می‌کنند یا تفریط؛ گاه یک معنا و مفهوم ساده را چنان طول و تفصیل می‌دهند و روده‌درازی می‌کنند که آه از نهاد خواننده برمی‌خیزد و گاه در بیان مفهومی مهم و پیچیده، به دو سه جملهٔ ناقص و نارسا بسنده می‌کنند و خواننده را میان زمین و آسمان، معلّق می‌گذارند. ۱۰. نوشتهٔ خود را هرگز بازخوانی، ویرایش، و بازنویسی نمی‌کنند؛ چون بازخوانی، ویرایش، و بازنویسیِ متن، زمینه‌ای برای پالایش و پیرایش آن فراهم می‌آورد و نوشته را بهتر می‌کند و فرصتِ خواننده‌آزاری را از نویسنده می‌گیرد. بنابراین، همین‌ که نوشته را به پایان بردند، بی‌درنگ آن را منتشر می‌کنند. #مهارت_نویسندگی ▫️۱ تیر ۱۳۹۷ @soleimanipur