□●احادیث معتبری وارد شده است که آدم در #بهشت_دنیوی زندگی میکرده است، نه بهشت اخروی ابدی که مقام همیشگی است و بدون انجام تکلیف و تکامل نمی توان وارد آن گشت. یعنی در جایگاهی با صفا و پر نعمت و آسایش که بدون مشقت و زحمت می توانست به زندگی خود ادامه بدهد. □●ممکن است گفته شود: چرا خداوند سبحان آدم را اولا در بهشت سکونت داد و سپس به زمین فرود آورد؟ برای پاسخ از این سوال همانگونه که #علامه_طباطبائی در تفسیر خود بیان کرده‌اند، بایستی جریان داستان آدم را به این ترتیب توضیح داد. ۱:- آدم برای زندگی در روی زمین آفریده شده بود: اِنّی جاعِلٌ فىِ الْأَرْضِ خَلیفَةً ‌‌"من در روی زمین خلیفه ای قرار می ‌‌دهم". ۲:- خداوند برای نشان دادن شایستگی آدم به خلافت در روی زمین ‌‌[به فرشتگان] کلیه حقایق را به آدم تعلیم می نماید و دستور سجده به آدم را صادر می کند. ۳:- آدم را در بهشت سکونت می دهد و نخستین تکلیف را که نزدیک نشدن به آن درخت است، به آدم متوجه می سازد. □●آدم در این مرحله برای اولین بار با #پدیده_تکلیف و اینکه بایستی آن را با آگاهی و اختیار انجام بدهد روبرو می گردد. □● #لذا_می_توان_گفت: حسّاس ترین موقعیت آدم در بهشت در همین مرحله بوده است که موضوع تعهد و مسئولیت شروع می‌گردد. ۴:- مرحله مجازات تخلف از تکلیف که بوسیله مشاهده اعضای پنهان شده انجام می گیرد. ۵:- ورود به زمین که جایگاه تکاپو و تلاش و مشقت و رنج برای تکامل با احساس تکلیف و انجام آن می باشد. □●این مراحل پنجگانه که مسیر آدم را تا شروع خلافت در روی زمین تعیین می‌کند، مطابق حکمت بالغه الهی تنظیم شده است که آدم به مجرد گشودن چشم باین دنیا، با ناگواری‌ها و مشقت ها روبرو نشود، و مقداری از زمان را با محیط پیرامون خود که جایگاه پر رفاه و آسایش بوده است انس و الفت بگیرد. □●استاد علامه جعفری، تفسیر نهج البلاغه، جلد ٢●□ @mohamad_hosein_tabatabaei