یکی دیگر از درس‌هایی که در عرصه‌ی عرفان و اخلاق از #مکتب_عاشورا می‌توان آموخت، درس #رضامندی و #خرسندی است. جلوه‌ی #روح_رضامند اباعبدالله علیه‌السّلام را هنگام شهادت فرزند بزرگوارشان #علی_اصغر علیه‌السّلام می‌بینیم. آنگاه که تیر سه شعبه، سر مطهّر این فرزند بزرگوار حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام را ذبح کرد، در حالی که خون فوّاره می‌زد،امام حسین علیه‌السّلام دست خویش را زیر گلوی #حضرت_علی_اصغر عليه ‌السّلام گرفتند و خون‌ها را به آسمان پاشیدند؛به طوری که قطره‌ای از آن خون‌ها به زمین نیامد. آن‌گاه به خدا عرضه داشتند: هَوَّنَ عَلَیَّ ما نَزَلَ بی اَنَّهُ بِعَینِ اللهِ: تحمّل این حادثه با همه‌ی سهمگینی آن برای من آسان است؛ چرا که این ایثار در برابر دیدگان محبوب و معشوقم اتّفاق می‌افتد. شخص محبّ و عاشق، سلیقه‌ی مستقلّ و علی‌حدّه‌ای در برابر محبوب خویش ندارد، آنچه را که محبوب می‌پسندد و روا می‌دارد، او هم می‌پسندد و دوست می‌دارد. به تعبیر باباطاهر عریان: یکـی درد و یکـی درمـان پسنــدد یکـی وصـل و یکـی هجـران پسنـدد من از درمان و درد و وصل و هجران پسنــدم آنـچـه را جـانــان پسنـدد #كرشمه_حسن(مهدی طيب)