وارد مسجد شد و موتور فرشاد را گوشه مسجد گذاشت. صالح فورا به کمک داود آمد. -چه خبره اینجا؟ -بیا ببین مردم چه کردند! کلی وسایل برای مسجد آوردند. دوستای آقافرشاد هم دارن شیشه های مسجد را درست می‌کنند. هفت هشت تا خانم هم کل صحن مسجد رو آب و جارو زدند. -اینم بگیر. محکم بگیریا. راستی احمد کجاست؟ -الان میگم بیاد. -تا من اینا رو میارم، به آقافرشاد و خانمش هم بگو بیان. -خودمم بیام؟ -نه. لازم نکرده تو بیایی! صالح همین طور که مثلا غُر میزد، به طرف صحن رفت. چند دقیقه بعد، احمد و فرشاد و عاطفه و داود تشکیل جلسه دادند. -دمتون گرم. غافلگیر شدم. یه خبر خوب دارم که باید الان بگم و مسجدو آماده‌تر کنیم. واقعیتش رفتم خدمت حاج آقا خلج. حاج آقا از عصرِ نزدیک به غروب تشریف میارن. انشاءالله مراسم جشن هم به قوت خودش پابرجاست. اینو که همه میدونستین. اما ... احمد گفت: «جون به لب شدیم برادر! بگو دیگه!» -اما حاج آقا خلج میخوان سه‌ شبانه‌روز در این مسجد معتکف بشن و پیشمون بمونن. احمد و فرشاد و عاطفه، لحظه اول که این خبر را شنیدند شوکه شدند. داود ادامه داد: «گفتند هر آقایی که بخواد سه روز اینجا معتکف بشه، هر تعداد که باشن، کل هزینه سحری و افطارش با حاج آقاست.» آقافرشاد گفت: «خب این خیلی خیلی عالیه اما به نظرت از پسش برمیاییم؟» احمد گفت: «هم از نظر این که مردم این محل تا حالا یک آیت الله را از نزدیک درک نکردند و شاید آن چنان استقبال و اهتمام به درکِ حضور ایشون نداشته باشن. و هم از نظر مسائل امنیتی!» فرشاد فورا گفت: «اتفاقا منم الان می‌خواستم درباره مسائل امنیتیش بگم.» داود جواب داد: «من همه اینا رو خدمت حاج آقا گفتم. ایشون جواب همیشگی را دادند و فرمودند: خاموش پسرجان!» وقتی داود این را گفت، هم خودش خنده‌اش گرفت و هم آنها. بالاخره از دیشب تا آن لحظه، آنها اندکی لبشان کنار رفت و یک لبخند زدند. ساعت به ساعت تعداد افرادی که ظاهرا معلوم نبود چرا؟ اما باطنا دلهای آنان به طرف مسجد و آباد و آماده کردن آن برای برنامه شب جشن کشیده و جذب شده بود، بیشتر و بیشتر میشد. دیگر ما از سلطنت و مملکت که نقطه‌چین‌تر نداریم. حتی آنها هم از پیش از ظهر آمده بودند مسجد. هرچند فقط غُر میزدند و فقط دستور میدادند و روی اعصاب و شخصیت بقیه اِسکی میرفتند، اما باز هم حضورشان آبادی بود. تا این که شب جشن شد... شب جشن تولد آقا امام زمان ارواحنا فداه... سخنرانی نیم ساعته حاج آقا خلج تمام شد. مداح در حال مداحی و خواندن سرود بود. کی مداحی میکرد؟ صالح! صالح آن شب سنگ تمام گذاشت. اینقدر اشعار خوبی انتخاب کرده بود و از ریتم‌های ابتکاری خودش روی آن گذاشته بود که همه ماتشان برده بود و کیف میکردند. حتی حاج آقا خلج هم که معمولا سرش پایین است و ذکر میگوید، در لحظاتی از شعرخوانی صالح، سرش را بالا گرفته بود و لبخند شیرینی به لب داشت. پیرمردها مخصوصا آقاغفور(پدرِ بی‌اعصابِ شادی‌خانم) هر چه نُقل و شکلات در جیبش بود، روی سر مردم ریخت. آقاغفور وسط جمعیت ایستاده بود و یک بار به طرف جلوی جمعیت و یک بار به طرف عقب جمعیت نُقل و شکلات می‌ریخت. ماشاءالله جیب کُتِ راه‌راه قدیمی‌اش هم بزرگ بود و به اندازه هفت هشت کیلو نقل و شکلات در آن ده دقیقه پاشید. تا این که صدای سلطنت‌خانمِ مردستیزِ صدابلند، بلند شد که گفت: «غفور رو سر ما هم بریز! چرا همش رو سر مَردا میریزی؟!» تا سلطنت این حرف را زد، غفور نامردی نکرد و دو تا مُشت از نقل و شکلات پر کرد و به طرف جمعیت خانم‌ها ریخت. دختربچه‌ها از بس ذوق کردند و ریختند وسط برای شکلات جمع کردن، که دو سه نفر هجوم آوردند و نزدیک بود تیمسارسلطنت‌خانم از صندلی‌شان نزول اجلال کنند و به زمین بخورند! خانم ها برای این که صدای سلطنت را که داشت اجداد بچه ها را دانه به دانه برای همه اهل محل یادآوری میکرد، در فضا گم شود، شروع به هلهله کردند و اصطلاحا کِل کشیدن شدند. خب هر مداحی، مخصوصا یکی مثل صالح، وقتی چنین اشتیاقی از سوی آقایان و چنان هلهله‌ای از طرف خانم‌ها را بشوند، قطعا با خودش فکر میکند که جلسه‌اش گرفته و مستمع به اوج رسیده و باید بترکاند. صالح هم البته یادش رفت که اولا حاجی خلج در جلسه حضور دارد و ثانیا در مسجدی هستند که تا حالا مدل مداحی هیئتی ندیدند و حداکثر فاز معنوی مسجد، گرفتن مجلس ترحیم امواتِ فقیر فقرا بوده، و ثالثا در آن جلسه قرار است آقاداود خودمان بشود حضرت حجت الاسلامِ داودِ خودشان! و بالاخره با جلسه هیئات معمولی فرق میکند و آداب خاص خودش را دارد. #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇

رویم به دیوار، نشان به آن نشان که صالح آن چُنان شوری گرفت و چِنان بالا و پایین پرید و مردم را به وجد آورد که خردسالان و هم سن و سالهای مهربانِ برادرِ شادی خانم، قِری به کمرشان افتاد و اُفتد آنچه دانی! ولی خدا را شکر یکی صالح را بالاخره از پریز کشید و با ویشگونی که از غیب به پای صالح گرفتند، صالح به خودش آمد و زد به سرودهای انقلابی و به لطف پروردگار ختم به خیر شد. داود، قبا و عبا و لباسِ سفیدِ یقه آخوندی را پوشیده و دمِ درِ صحنِ مسجد، دقیقا همان دری که شب گذشته نیمه سوخته شده بود، پشتِ سر جمعیت، رو به حاج آقا و مداح نشسته بود. آن شب یک قبای سفید و یک عبای قهوه ای پررنگ به تن داشت. عمامه‌اش با یک جلد قرآن کریم و یک پاکت مختصر(حاوی اندک پولِ تبرکیِ حاجی خلج به طلاب تازه معمم) که هدیه حوزه به طلاب بود، در طَبَق‌ِ قشنگی کنارِ دست حاجی خلج گذاشته بودند. لحظاتی که همه مبهوتِ هنرنماییِ صالح بودند، داود سرش را پایین انداخته بود و وسط شادمانی و مداحی و صدای هلهله زنان و شلوغی جمعیت، درخودش فرو رفته بود و آرام آرام گریه میکرد. شاید نشود آنگونه که باید، اینجا قلم زد و شرح حالِ آخرین دقایقِ غیرمعمم بودن یک طلبه را نگاشت. اما در آن لحظه، فکر تکالیف و وظایف سختی که از آن ساعت قرار است به دوش بکشد، همه وجودش را به هم می‌پیچاند. خب حق دارد. مردم فقط می‌بینند که یک نفر رفت حوزه و چند سال بعدش آخوند شد. اما نمی‌دانند که فقط همین نیم خط نیست. دنیایی از تکلیف و مسئولیت و نگاه‌های دوست و دشمن دنبال سرش است. مخصوصا داود و آن مسجدی که تقدیرش به آنجا افتاده بود و آن محله خاص و... دست در جیبش کرد و دستمال کاغذی‌اش را درآورد و صورت و دماغش را تمیز کرد و نشست. اما از سرخی چشمانش معلوم بود که چقدر احساس مسئولیت میکند و میداند که قرار است پا در چه معرکه‌هایی بگذارد. در قسمت خانم‌ها مادر داود و خواهرش(هاجر) و خواهرزاده‌اش هم نشسته بودند. یکی دو صف آن طرف‌تر، الهام و مادرش المیراخانم، کنار زینب خانم نشسته بودند. در حالی که المیرا خانم و زینب خانم از جلسه استفاده می‌کردند، اما الهام هم آن شب یک حال عجیبی داشت. از دور به داود چشم دوخته بود و چشم از داود برنمی‌داشت. دل الهام هم یک جور خاصی بود و حس و حال سنگینی داشت. ولی چون جدیت را در صورت داود میدید که تصمیمش را گرفته و در صفِ انتظار معمم شدن نشسته، او هم دلش قرص میشد. ولی او هم آن لحظه نتوانست جلوی خودش را بگیرد. صورتش را زیر چادرش برد و لحظاتی گریه کرد. 🔰ساندویچی سروش آرشِ معمولا آتش بیارِ معرکه، انگشتش در دهانش کرد و باقی‌مانده فلافلی که تهِ دندانش گیر کرده بود را به نوک زبانش هدایت کرد و همان طور که با چندش‌ترین حالت ممکن آن را نشخوار میکرد گفت: «اینجوری که مسجد شاخ شد! قرار این نبود. قرار این بود که بزنیم بترکونیم و بترسن و فِلنگو ببندن و بِرن.» سروش: «آرش چرا وقتی یه چیزی کوفت میکنی، انگشت میکنی تهِ حلقت و نشخوار میزنی؟ مگه گاوی تو؟ اَه. حالم به هم خورد.» غلامرضا رو به سروش: «خفه بمیر سروش، ببینم چه میگه این نِفله!» رو به آرش گفت: «خب که چی حالا؟ به من چه؟ به تو چه؟» آرش: «نه دیگه! نشد. کلی ساله که تو این محله کسی نتونسته نفس بکشه. حالا یه ریقو پاشده اومده داره کاسبی میکنه.» غلامرضا رو به سروش: «چی میگه این؟» سروش: «منظورش همین آخونده است. نه‌نه‌ام از گوهرخانم شنیده بود که یه آخونده اومده و میخواد بمونه و الان هم این سر و صدایی که محله رو برداشته، زیر سر همینی هست که آرش بهش میگه ریقو!» غلامرضا: «به من چه؟ من آهوشنگ میشناسم و پولم! خلاص.» آرش: «ینی هوشنگ 50 میلیون زده به حسابمون برای تیر و ترقه بازی؟ ینی 50 تای دوم ریخت به حسابمون برای آتیش بازی؟ وقتی بار دوم گفت بازم بزنین مسجدو بترکونید، ینی قفلی زده رو این مسجد! ینی آدم داره و آمار اینجا رو بهش میدن. ینی اگه بفهمه که بازم درِ مسجد بازه و برو و بیا داره، دیگه واسه ما هزینه نمیکنه. هزینه رو میکشونه به طرفی که خاطر جمعش کنه! میفهمی یا بازم میخوای مثل اوسکلا نگام کنی؟» غلامرضا وقتی اعصابش خرد میشد، سیگارش را از جیب بغلِ شلوارش درمی‌آورد و میکشید. سروش که جرات نداشت به غلامرضا بگوید پاشو برو بیرون سیگار بکش، همان طور که درِ مغازه را نیمه باز گذاشت تا دودها بیرون برود، گفت: «آرش عادتشه که الکی جو بده! اگه هوشنگ خان حرفی زد و کاری خواست، اون وقت یه فکری میکنیم.» آرش گفت: «به هر حال. از ما گفتن بود. مثل این که یادتون رفته که هوشنگ خان چی گفت؟ گفت محله‌ای که مسجدش آباد باشه، کم کم بسیج و هیئت پیدا میکنه. بسیج و هیئت که اومد، سر و کله بسیجیا و هیئتیا و بگیر و ببند پیدا میشه. اینجوری بشه، دیگه باید قید هوشنگ و پول و پناهندگی و این چیزا رو بزنیم. از ما گفتن.» رمان #یکی_مثل_همه۳ ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour

فقط خدا می‌دونه چقدر توسل و همت به خرج دادیم و خدا لطف کرد و کتاب #حیفا۲ در آخرین روزهای امسال چاپ شد. به پیشنهاد اساتید ان‌شاءالله در سال آینده، به سه زبان انگلیسی و عربی و عبری تلاش می‌کنیم که ترجمه بشود. لطفا مثل همیشه از این کتاب حمایت کنید تا نفرات بیشتری از محتوای ضدصهیونیستی کتاب آگاه بشوند.🙏 Www.haddadpour.ir

زن زندگی آزادی؛ بزرگترین شکاف اجتماعی ایران بود. آن واقعه، که دقیقا در انتهای جریان انزواساز کرونایی بود، تیر خلاصی بود به گروه مردد جامعه. آن‌ها تصمیم خود را گرفته‌اند. ج.ا را ظالم، طرفدارانش را خائن و دین را بی ثمر میدانند. این تصمیم؛آنچنان اَبَر روایتی در اذهان این گروه شکل داده که هرچه استدلال بیان کنیم هم بی اثر خواهدبود. لذا باید بپذیریم که نه تنها حجاب از دست رفته که بدتر از آن اعتماد اجتماعی نیز از دست رفته،لذا برای برگشت آن نمیتوان به امورات سلبی تکیه کرد؛بلکه یک اقدام فرهنگی پیچیده و زمانبر است. #ارسالی_مخاطبین @Mohamadrezahadadpour

✔️ ویراست حجت‌الاسلام نبویان(منتخب اول تهران در مجلس شورای اسلامی) 👇 در مورد تجمع غیرقانونی و بدون مجوز عده‌ای در خیابان پاستور چند نکته را باید توجه داشت: 🔹️۱. انجام کارهای غیرقانونی از سوی هرکس که باشد، غیرقانونی و نادرست و محکوم است و باید توجه داشت که حسن فاعلی داشتن، کار و فعل انسان را حسن و خوب نمی کند، چه بسا عده ای که به جنگ امام حسین علیه السلام آمده بودند و یا خوارج که به جنگ حضرت علی (ع) آمدند،به نیت تقرب الی الله آمده بودند،اما این امر دلیل درستی کارشان نیست. 🔹️۲.حل مشکل بی حجابی که منکر می باشد با انجام رفتارهای غیرقانونی و نادرست و درگیری با ماموران قانون حل نمیشود. 🔹️۳. دشمن بدنبال ایجاد دوقطبی در میان مردم است،لطفا دوستان باید کاملا به این امر توجه کنند. 🔹️۴. در مسیر ایجاد دوقطبی و بعنوان نتیجه آن، دشمن بدنبال آن است که قشر مذهبی جامعه را در مقابل نظام قرار دهد، خطری که بسیار مهم و ویرانگر است. 🔹️۵. مقام معظم رهبری فرمودند ما حرف حقی را که پازل دشمن را تکمیل می کند، نباید بزنیم، چه رسد به رفتارهای غیرقانونی که پازل دشمن را تکمیل خواهد کرد. 🔹️۶. این موارد در صدد القای ناامیدی به بدنه کشور و ندیدن موفقیت‌های گسترده نظام جمهوری اسلامی ایران می باشد. ⁉️به دشمن کمک نکنیم.⁉️ @Mohamadrezahadadpour

موسیقی متن داستان #یکی_مثل_همه۳

بسم الله الرحمن الرحیم 💞 #یکی_مثل_همه۳💞 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی 💥 «قسمت هشتم» [بسم الله الرحمن الرحیم. الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَی بِاللَّهِ حَسِيبًا. (پیامبران پیشین) کسانى بودند که رسالتهاى الهى را تبلیغ مى کردند و از او بیم داشتند، واز هیچ کس جز خدا بیم نداشتند، و همین بس که خداوند حسابگر (و پاداش دهنده اعمال آنها) است.] خب مردم آن محله تا آن زمان، اینقدر از نزدیک و با کیفیت اورجینال، آیت الله و آخوند ندیده بودند، چه برسد به این که ببینند که کسی تازه میخواد آخوند و معمم بشود، خیلی برایشان جالب بود و جای تعجب داشت و همه در سکوت کامل، به جلوی جمعیت نگاه میکردند. آیت الله خلج روی منبر کوتاهی که آنجا بود نشسته بودند و عمامه داود را در دست داشتند. داود هم سرش را پایین انداخته بود و در نزدیکی منبر ایستاده بود. صالح هم داشت با صدای بلند و رسا متن حکم داود را می‌خواند و ادامه داد... [طلبه بزرگوار، حضرت حجت الاسلام داود... سلام علیکم. به فرموده رسول اعظم «عمامه، تاج ملائکه است» و کسی لایق این تاج خواهد بود که در مسیر علمای راستین و خدمتگزاران اسلام و انقلاب قدم بردارد... ... اینک که بحمدلله مراتب علمی و معنوی مناسبی را در حوزه مبارکه علمیه طی کرده و موفق به قبولی در آزمون‌های مختلف شده‌اید، و با عنایت به تجربه ارزنده شما در دیگر سنگرهای تبلیغی و همچنین نیاز مبرم مردم متدین و انقلابی محله صفا، ضمن تلبس شما به لباس مقدس روحانیت در شب میلاد مسعود امام زمان ارواحنا فداه، حضرتعالی را به امامت این مسجد و خدمتگزاری در این محله منصوب کرده و از خداوند متعال و ولی الله الاعظم ارواحنا فداه، موفقیت و پیروزی شما را مسئلت دارم.] همه در سکوت کامل ... و الهامی که از دور به داود خیره شده بود و اصلا جای دیگری را نمیدید و صدایی نمیشنید... [امید است با رعایت تقوای کامل الهی و توسل به حضرات معصومین علیهم السلام، و مطالعه و غنای محتوای تبلیغی و تلاش برای حل و فصل مشکلات معنوی و فرهنگی مردم، و توجه ویژه به کودکان و نوجوانان و جوانان با تکیه بر صبر و حوصله و مردم‌داری و حُسن خُلق و اجرای طرح‌های فرهنگیِ خلاق و وزین، به دور از هرگونه سمت و سو گیریِ سیاسی، زمینه رشد و تعالی اهالی این محله را با محوریت این مکان مقدس به ارمغان آورید. و السلام علیکم و رحمت الله و برکاته. عبدالله خلج.] مردم صلوات فرستادند. داود سرش را بالا آورد و نگاهی گذرا به زمین و زمان مسجد و مردم انداخت. سپس رو به حاجی خلج، دو سه قدم برداشت و جلوی منبر زانو زد. سرش پایین انداخته بود. جلوی زانوی حاج آقا. حاجی خلج، به رسم علمای قدیم، ابتدا ذکری زیر لب خواند و عمامه تازه پیچیده شده را بوسید و آن را روی سر داود گذاشت. ردیف‌های آخر که درست صحنه را نمیدیدند، از سر جا بلند شده بودند. بقیه، اعم از زن و مرد و پیر و جوان، گردن کشیده بودند تا این مراسم را دقیق تماشا کنند. وقتی حاجی بر سر داود عمامه گذاشت، اندکی فشار داد تا عمامه قشنگ به سر داود بنشیند. سپس داود دست حاج آقا را بوسید. حاجی هم قرآن جیبی و آن پاکت را به داود هدیه داد. داود قرآن را بوسید و آن را توی جیبِ سمتِ چپِ قبا (یعنی روی قلبش) گذاشت و پاکت را توی جیب سمتِ راستِ قبا. سپس از سر جا بلند شد و همین طور که سرش همچنان پایین بود، رو به طرف مردم کرد و کنار منبر ایستاد. صالح با صدای بلند فریاد زد: «جمال محمد و کمال علی صلوات!» که مردم با دیدن قیافه جدید و آخوندی داود، صدای صلواتشان از دفعات پیش خیلی بلند تر شد. با صلوات های مکرر مردم، داود دست ادب روی سینه گذاشته بود و چشمی در جمعیت چرخاند و زیر لب تشکر میکرد... #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇