🌻🌸🌻 🔹عشق ومحبت به بندگان خدا وپاداش لبخند زدن به چهره مومن ☘️امام صادق علیه السلام فرمودند: «مَنْ أَخَذَ مِنْ وَجْهِ أَخِيهِ الْمُؤْمِنِ قَذَاةً، كَتَبَ اللَّه عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ عَشْرَ حَسَنَاتٍ؛ وَ مَنْ تَبَسَّمَ فِي وَجْهِ أَخِيهِ، كَانَتْ لَهُ حَسَنَةٌ». 📚الکافی، دار الحدیث جلد 3، صفحه 534 باب الطاف المؤمن و اکرامه، حدیث 1 «هر کس از چهره برادر مؤمن خود خار و خاشاکی را بردارد خدا برای او ده حسنه می‌نویسد، و کسی که به روی برادر مؤمن خود لبخند بزند خدا برای او یک حسنه می‌نویسد» این حدیث از امام رضا علیه‌السلام نیز روایت شده و در ادامه فرموده است: « وَ مَنْ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ حَسَنَةً، لَمْ يُعَذِّبْه‏» 📚هدایة‌الأمة جلد 5 صفحه 168 حدیث 1015 یعنی: «و کسی که خدا برای او حسنه بنویسد او را عذاب نمی کند» شرح کوتاه: نیکوکاری در اسلام از اهمیت فراوان برخوردار بوده و در قرآن نیکوکاران مجبوب خدا حوانده شده و به آن امر شده است، خداوند فرمود: وَ أَحْسَنُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنين‏سوره مائده: 93 «و نيكوكار شوند و خدا نيكوكاران را دوست مى‏دارد» نیکوکاری راه‌های محتلفی دارد، گاهی در صورت توانایی با رسیدگی به مشکلات مردم و کمک کردن به آنان و گاهی یاد دادن و آموزش و گاهی با برخورد خوب و چهره گشاده و خندان با آنان است که موجب شادی و انبساط خاطر مردم میشود و نگرانیها و کینه‌ها را از دلها بیرون می‌کند و در میان جامعه سلامت روانی و صفا و صمیمیت پدید می آورد. در این حدیث امام صادق علیه السلام فرموده‌اند: لبخند زدن به چهره برادر مؤمن موجب برخورداری از پاداش خوب و حَسَن میشود و کسی که خدا به او پاداش خوب و حَسَن بدهد در روز قیامت عذاب نمی شود. 🌻🪻🌻 کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari

اینم تقدیم به صاحب ایدهٔ بی‌بدیل «عشق تمدنها» جناب آقای دکتر حیدری خودمون (شیخ ذکی و زکی). و چه زیباست رهنمود بی‌بدیل حضرت امیر به مالکش: «اشعر قلبک المحبة للرعیة». ❤️🍏❤️ ✍دکتر سلیمان خاکبان کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari

💠امام على عليه السلام : ألا إنَّ الدنيا دارٌ لا يُسلَمُ منها إلاّ فيها (بالزُّهدِ) و لا يُنْجى بشيءٍ كانَ لها . ابتُلِيَ الناسُ بها فِتنةً . فما أخَذُوهُ منها لها ، اُخرِجوا مِنه و حوسِبوا علَيهِ و ما أخَذُوهُ مِنها لِغَيرِها ، قَدِموا علَيهِ و أقاموا فيهِ . 💠بدانيد كه دنيا سرايى است كه هيچ كس از آن به سلامت نمى رهد جز با دل بركندن از آن و هيچ كس به واسطه كارى كه براى دنيا كند نجات نمى يابد . مردم براى آزمايش گرفتار دنيا شده اند . آنچه را از دنيا به خاطر دنيا برگرفتند ، از دستشان برود و بايد حساب پس دهند و آنچه را از دنيا براى غير آن ( آخرت ) به دست آوردند، به آن برسند و هميشه با آنهاست . 📚( نهج البلاغة: الخطبة ۶۳ ) @MohammadJavadHeidari کانال مهندسی شخصیت و توسعه ▶️@Menbarvaezin

«آخرین وصیت امام صادق (علیه السلام)» امام صادق علیه‌السلام در وصیت خود فرمودند: «همانا شفاعت ما به کسی که نماز را سبک بشمارد، نمی‌رسد.» مرحوم مصباح یزدی، ۱۳۸۶/۰۸/۱۴ کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari

کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari

تهیه شده از : خادم الشهداء والصدیقین @MohammadJavadHeidari

✳️ فقیه حقیقی از نگام امام باقر (ع) إِنَّ الْفَقِيه حَقَّ الْفَقِيه؛ گاه در روایات تعابیری از این دست بازتاب یافته است که در آنها تعبیر «حق» یا تعابیری مشابه همچون «کل» بکار می رود؛ نظیر روایت: «الْفَقِيه كُلُّ الْفَقِيه مَنْ لَمْ يُقَنِّطِ النَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّه ولَمْ يُؤْيِسْهُمْ مِنْ رَوْحِ اللَّه ولَمْ يُؤْمِنْهُمْ مِنْ مَكْرِ اللَّه» (نهج البلاغه، حکمت 90). در این دست از روایات دو احتمال وجود دارد: یک؛ مراد وصف حقیقت است. بر این اساس، معنای روایت آن است که تنها کسی شایسته عنوان فقاهت است که دارای دو ویژگی: باوری؛ یعنی پذیرش سنت به عنوان منبع شناخت دین و ویژگی رفتاری؛ یعنی برخورداری از زهد در دنیا و شوق به آخرت باشد. در غیر این صورت، آن فرد حقیقتاً فقیه نیست؛ حتی اگر مردم به او فقیه اطلاق کنند. دو؛ مراد وصف کمال است. بر این اساس، باید برای مفهوم فقاهت مراتب صعودی و نزولی قائل شویم و بگوییم مقصود امام باقر (ع) فقاهت در عالی ترین مرتبه صعودی آن است. با این فرض، اگر کسی در دو زمینه: باوری یا رفتاری فاقد شاخصه های مورد نطر در این روایت باشد، در نازل ترین مرتبه فقاهت قرار دارد و به او با این اعتبار می توان فقیه اطلاق کرد؛ هر چند فقاهت او در نازل ترین مرتبه باشد. با صرف نظر از سایر روایات، فقره «يَا وَيْحَكَ وهَلْ رَأَيْتَ فَقِيهاً قَطُّ» بیانگر آن است که در این روایت معنای نخست مطمح نظر است؛ یعنی امام باقر (ع) فقیهان عامه را به خاطر بی توجهی به سنت و نیز دنیا گرایی، فقیه نمی شناسد. الزَّاهِدُ فِي الدُّنْيَا الرَّاغِبُ فِي الآخِرَةِ الْمُتَمَسِّكُ بِسُنَّةِ النَّبِيِّ؛ از این فراز چهار نکته قابل استفاده است: یک؛ به استناد این روایت فقیهِ کامل کسی است که دو ویژگی باوری و رفتاری داشته باشد: الف؛ ویژگی باوری؛ یعنی به جایگاه سنت نبوی و التزام به آن به عنوان دومین منبع دین شناخت پس از قرآن معتقد باشد؛ ب؛ ویژگی رفتاری؛ یعنی واجد صفت زهد ورزی در دنیا و عشق ورزی به آخرت باشد. مفهوم این فراز آن است که اگر کسی منابع دین شناسی را نشناسد و بسان فقیهان عامه به جای کتاب و سنت، به سراغ عقل و استحسان های عقلی برود، او فقیه حقیقی نیست؛ چنان که اگر قرآن و سنت نبوی را به عنوان تنها منابع دین شناخت بشناسد، اما در مقام عمل اهل دنیا گرایی بوده و شوقی به آخرت در منش او دیده نشود، او فقیه حقیقی نیست؛ زیرا چگونه کسی می تواند خود را عارف به دینی معرفی کند که روح ساری بر همه آموزه های آن بی اعتنایی به دنیا و عشق به آخرت است و با این حال میل و شوق او به دنیا باشد و اهتمامی از او در باره آخرت دیده نشود؟! دو؛ امام باقر (ع) با تبیین شاخصه های فقیهِ حقیقی، تلویحاً فقیهان عامه را از مدار فقاهت و فقه دانی خارج کرد و عملاً تاکید کرد که آنان حقیقتاً فقیه نیستند و اگر به ملاحظه اقل مراتب فقاهت به آنان فقیه اطلاق گردد، از باب مجاز خواهد بود! از نگاه امام باقر (ع) فقیهان عامه در هر دو شاخصه: باوری و رفتاری فاقد نصاب لازم اند؛ زیرا از یک سو دنیا دوست و دنیا گرا و بی توجه به جهان آخرت اند و از سویی دیگر با میدان دادن به عقل ظنی، قیاس و استحسان، عملاً سنت نبوی را کنار زده و بدعت در دین را پایه گذاری کردند. سه؛ تاکید به لزوم تمسک به سنت از جهت دیگر جایگاه سنت را به عنوان معیار بازشناخت روایات ناسره از سره آشکار می سازد؛ همان گونه که از این معیار در سایر روایات باب با آشکاری بیشتر سخن به میان آمده است. چهار؛ عدم ذکر قرآن در کنار سنت از آن جهت است که فقیهان عامه حداقل در ظاهر خود را ملتزم به عمل به قرآن می دانند و فاقد جسارت کنار زدن آیات الهی هستند، اما در برابر سنت نبوی کرنش لازم ندارند و به خود اجازه بدعت می دهند. @MohammadJavadHeidari کانال مهندسی شخصیت و توسعه 👆👆👆 🆔 @nasirigilani_ir 🌐 www.maref.ir

💚عشق الهی، نجات بخش انسان از بحران و سراب عشق‌های نامشروع دنیوی است. کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari 🔺برای اطلاعات بیشتر، به بسته معرفتی «اکسیر اعظم عشق الهی» مراجعه فرمایید در اینجا 👇 https://eitaa.com/sajedi_ir/4146 ✍ ابوالفضل‌ ساجدی 🔰 @sajedi_ir

⭕️ اگر به آسمان و زمین بد کنید، زمین و آسمان نیز به شما بد خواهد کرد. ✅ آیت الله جوادی آملی مطرح نمود: 🔸کسی که انسانیت خود را نشناسد، نمی‌تواند حرمت محیط زیست را رعایت کند. 🔸این انسان است که فضا و محیط پیرامون خود را می‌سازد. 🔸ما وقتی حرمت محیط زیست را رعایت خواهیم کرد که نخست حرمت خود را حفظ کنیم؛ انسان وقتی انسانیت خود را نشناسد، هرگز نمی‌تواند حرمت محیط زیست را رعایت کند. 🔸زمین و آسمان از انسان جدا نیست، ما به هم وابسته‌ایم. شما اگر به آسمان و زمین بد کنید، زمین و آسمان نیز به شما بد خواهد کرد. 🔸ما سخن خدا را باور نکردیم در حالی که خداوندی که خالق زمین و آسمان و دریا است به ما فرمود از این طبیعت چگونه استفاده کنیم؛ لذا باید فرهنگ دین و معرفت نفس در جامعه بیش از گذشته ترویج شود؛ آنگاه دیگر لازم نیست به انسانی که خود را شناخته است بگوییم در جایی زباله نریزد و یا طبیعت را حفظ کند؛ چون او ابتدا برای خود احترام قائل است و بعد برای دیگر مخلوقات خدا. کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari @feghhemohitezist

نگرشی بر مهمترین چالش انقلاب ونظام جمهوری اسلامی ایران ✍دکتر محمد جواد حیدری عضو هیئت علمی گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه قم ••✾•🌿🌺🌿•✾• فصل حضور https://eitaa.com/faslehozur

مقام علمی امام صادق علیه‌السلام نام امام ششم شیعیان «جعفر»، كنیه‌اش «ابوعبدالله»، لقبش «صادق»، پدر بزرگوارش امام باقرعلیه السلام، و مادر مكرمه‌اش «ام فروه» می‌باشد. آن حضرت در هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری قمری دیده به جهان گشود. و در سال 114 به امامت رسید. امامت حضرت همزمان بود با خلافت هشام، ولید، یزید بن ولید، ابراهیم بن ولید و مروان حمار از خلفای بنی امیه، و عبدالله بن محمد سفاح، منصور دوانیقی از خلفای بنی عباس. بیشترین ستم از طرف منصور بر آن حضرت روا داشته شد، تا آنجا كه گاه شبانه به منزل آن حضرت هجوم می‌بردند و با وضع دلخراشی او را نزد منصور می‌بردند. منصور جسارت را به آنجا رساند كه به دستور او خانه امام صادق علیه السلام را در حالی كه همسر و فرزندانش داخل آن بودند، آتش زدند. سرانجام منصور دوانیقی آن حضرت را در سن 65 سالگی، در روز 25 شوال سال 148 ه. ق در مدینه منوره به وسیله انگور زهرآلودی به شهادت رساند و در قبرستان بقیع به خاك سپرده شد. آنچه پیش رو دارید نگاهی است گذرا به جایگاه و موقعیت علمی و شخصیتی آن حضرت در تاریخ اسلام و نزد شخصیتهای جهان اسلام. حضرت صادق (ع) در کلام دیگران در عظمت و شخصیت و جامعیت امام صادق علیه السلام نزد شیعیان و علمای شیعه جای هیچ سخن و گفتگویی نیست؛ چرا كه او آنقدر عظمت دارد كه مذهب تشیع به نام او شهرت یافته و به اسم او مزین شده، و مكتب جعفری یاد می‌شود. ولی: خوشتر آن باشد كه وصف دلبران گفته آید بر زبان دیگران جالب این است كه مخالفان و پیروان مذاهب دیگر نیز به عظمت او اقرار و اعتراف داشته اند. اینك به نمونه‌هایی در این زمینه اشاره می‌شود: 1. منصور دوانیقی: او كه دشمن جان حضرت صادق علیه السلام بود، با این حال تحت تأثیر عظمت و جایگاه او قرار گرفته می‌گوید: «إنَّ جَعْفَرَ بْنَ مُحمَّدٍ كانَ مِمَّنْ قالَ اللَّه فیهِ «ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتابَ الَّذِینَ اصْطَفَینا مِنْ عِبادِنا» وَ كانَ مِمَّنْ اصْطَفَی اللَّهُ وَ كانَ مِنَ السّابِقینَ بِالْخَیراتِ؛ (1) به راستی جعفر بن محمد از كسانی بود كه خدا درباره آنها می‌فرماید: «سپس این كتاب [آسمانی] را به گروهی از بندگان برگزیده خود به ارث دادیم.» و او از كسانی بود كه خدا او را برگزیده بود، و او از پیشتازان انجام خیرات بود.» 2. مالك بن انس: پیشوای فرقه مالكی می‌گوید: «مدتی نزد جعفر بن محمد رفت و آمد می‌كردم، او را همواره در یكی از سه حالت دیدم: یا نماز می‌خواند یا روزه بود و یا قرآن تلاوت می‌كرد، و هرگز او را ندیدم كه بدون وضو حدیث نقل كند.» (2) و اضافه می‌كند: «ما رَاَتْ عَینٌ وَلا سَمِعَتْ اُذُنٌ وَلاخَطَرَ عَلی قَلْبِ بَشَرٍ اَفْضَلُ مِنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصّادِقِ عِلْماً وَ عِبادَةً وَ وَرَعاً؛ (3) در علم و عبادت و پرهیزكاری، برتر از جعفربن محمد هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و به قلب هیچ بشری خطور نكرده است.» 3. ابن خَلِّكان: این مورخ مشهور می‌نویسد: «او یكی از امامان دوازده گانه در مذهب امامیه، و از بزرگان خاندان پیامبر است كه به علت راستی و درستی در گفتار، وی را صادق می‌خوانند. فضل و بزرگواری او مشهورتر از آن است كه نیاز به توضیح باشد.» (4) 4. عبدالرحمان بن ابی حاتم رازی: او می‌گوید: از پدرم شنیدم كه همیشه می‌گفت: «جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ثِقَةٌ لایسْئَلُ عَنْهُ؛ جعفر بن محمد فرد مورد اعتمادی است كه هرگز [از آنچه می‌گوید و نقل می‌كند] مورد پرسش قرار نمی‌گیرد.» (5) یعنی، هر چه می‌گوید و نقل می‌كند درست و مطابق واقع است. 5. ابو حاتم محمد بن حیان (354 ه) : او می‌گوید: « [جعفربن محمد] كانَ مِنْ ساداتِ اَهْلِ الْبَیتِ فِقْهاً وَ عِلْماً وَ فَضْلاً؛ [جعفر بن محمد] از بزرگان اهل بیت از نظر فقاهت و دانش و فضیلت بود.» (6) 6. ابو عبدالرحمان اسلمی (412 - 325 ه) : وی می‌گوید: «فاقَ جَمیعَ اَقْرانِهِ مِنْ اَهْلِ الْبَیتِ علیهم السلام وَ هُوَ ذُو عِلْمٍ غَزیرٍ وَ زُهْدٍ بالِغٍ فِی الدُّنْیا وَ وَرَعٍ تامٍّ عَنِ الشَّهَواتِ وَ اَدَبٍ كامِلٍ فِی الْحِكْمَةِ؛ [جعفربن محمد] بر تمامی نزدیكان خویش از اهل بیت برتری داشت، و او دارای علم فراوان، زهد كامل نسبت به دنیا و پرهیزگاری تمام از شهوات و تمایلات و ادب كامل در حكمت بود.» (7) 7. محمد بن طلحه شافعی (م 652 ه) : وی درباره اوصاف و جایگاه و عظمت امام صادق علیه السلام كلام جامع و زیبایی دارد. او می‌گوید: «جعفر بن محمد از بزرگان اهل بیت علیهم السلام و رؤسای آنان بود. قرآن زیاد تلاوت می‌كرد، در معانی آن جستجو می‌كرد و گنجهایی از دریای آن استخراج نموده، و شگفتیها و عجایب قرآن را به نمایش می‌گذاشت. او اوقات خویش را بر اقسام طاعت و بندگی تقسیم نموده بود، به گونه‌ای كه نفس خویش را بر آن حسابرسی می‌نمود. کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari

کانال مهندسی شخصیت و توسعه @MohammadJavadHeidari