eitaa logo
حاج آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه
1.6هزار دنبال‌کننده
155 عکس
1.4هزار ویدیو
3 فایل
دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) @masabiholhoda_77652134
مشاهده در ایتا
دانلود
🏴شهادت امام هادی علیه السلام تسلیت باد🏴 🏞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 امّت من که در گذشته ‏شان ابتلائاتی پیدا کردند، در ماه رجب استغفار ‏کنند❗️ 📌ماه رجب به‏ خصوص ماه استغفار است. امام‌ صادق(ع) از پیغمبر(ص) نقل می‏فرماید: ماه رجب، ماه استغفار امّت من است؛ یعنی اگر امّت من که در گذشته ‏شان ابتلائاتی پیدا کردند، در ماه رجب استغفار ‏کنند. سپس حضرت می ‏فرمایند: در این ماه استغفار بسیار کنید، خدا آمرزنده و مهربان است. در این ماه زیاد بگویید: «اَسْتَغْفِراللهَ وَاَسْئَلُهُ التَّوْبَةَ»؛ در ذیل روایت دارد: ماه رجب را اصب گویند؛ چون رحمتِ خداوند بر امت من زیاد ریزش می‏کند. دوستان! جدّاً عرض می‏کنم این همه سفارش به استغفار، به ‏خاطر این است که ائمّه(ع) بر طبق آن روایت، گفته‏ اند: برزخ‌تان به عهدۀ خودتان است و آن‌ها نمی‏ خواهند ما در برزخ، عذاب شویم. در قیامت دستتان را می‌گیریم. اما در دنیا خودتان کاری بکنید. از جمله سفارش کرده ‏اند در ماه رجب هفتاد مرتبه صبح و بعد از ظهر این ذکر استغفار را بگویید: «أَسْتَغْفِرُاللَّهَ‏ وَأَتُوبُ الَيْهِ‏»؛ و سپس دست‏ها را بلند کرده و بگویید: «اَللَّهُمَ‏ وَ اغْفِرْ لِي‏وَ تُبْ‏ عَلَيَّ». 〰〰〰〰〰 📚 📕 روز شهود حقایق 📝 جلسه سیزدهم @mojtabatehrani_ir
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
﷽ 📍 امّت من که در گذشته‏شان ابتلائاتی پیدا کردند، در ماه رجب استغفار ‏کنند❗️ 〰〰〰〰〰 📚 📕 روز شهود حقایق 📝 جلسه سیزدهم 🎞 @mojtabatehrani_ir
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
﷽ 📍 لیلة الرغائب❗️ 📌 دوستان فردا شب به حسب ظاهر لیلة الرغائب است .من این را می گویم، همه شما هم برای خودتان و هم برای دوستان خود و هم برای همه دعا کنید. به خصوص راجع شب جمعه اوّل ماه رجب داریم که از این لیالی اربعه سال است. در ایام سال چهار شب است که امتیاز دارد ،شب اوّل ماه رجب،شب نیمه شعبان،شب بیست و سوم ماه رمضان و شب اول شوال(عید فطر). خیلی التماس دعا دارم .یک مقدار بنشینیم به خودمان برسیم و از ابتلائاتمان کم بکنیم، دل‌های‌مان را صفا وجلا بدهیم و خدایی‌اش بکنیم. 〰〰〰〰〰 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 فرازی از یک دعای هر روز ماه رجب❗️ 📌 و با غنای خویش، بر من منّت بگذار و فقر و احتیاجم را برطرف کن دوستان در دعاهای ماه رجب دقّت کنید! ماه رجب از بهترین ماه‎ها است. این ادعیه را بخوانید. بسیاری از معارف ما در این ادعیه گنجانده شده است. معارف ما بسیار ظریف و لطیف است. در یکی دیگر از ادعیۀ ماه رجب آمده است: «وَ امْنُنْ بِغِنَاكَ عَلَى فَقْرِي‏»؛ و با غنای خویش، بر من منّت بگذار و فقر و احتیاجم را برطرف کن، «وَ بِحِلْمِكَ‏ عَلَى‏ جَهْلِي‏»1️⃣؛ و به‏وسیلۀ حلمت، بر جهل و نادانی من منّت بگذار و تحمّلم کن! خدایا! با منِ جاهل مدارا کن! همان‏طور که می‎بینید روش رفتاری خداوند با بندگانش این‏گونه است و همان روش را به پیغمبراکرم (ص)خویش امر فرموده است: «خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ»2️⃣؛ در حقیقت خداوند به پیغمبرش می‏فرماید: تو نیز باید روش مرا با بندگانم داشته باشی؛ باید خداگونه عمل کنی؛ باید از بندگان من دستگیری کنی و دست رد، به‌سینۀ کسی نزنی! این روش من است. این روش، روش الهی است. مؤمن هم باید این روش را در آداب معاشرتی‎اش حفظ کند. ما در آداب معاشرتی اسلام «طرد کردن» نداریم، مگر به‏نُدرت. هرچه هست دستگیری است. 1️⃣اقبال الاعمال، ج2، ص 644 - مفتاح الجنان 2️⃣سورۀ مبارکۀ اعراف آیۀ 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه بیست و ششم @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 فرازی از یک دعای هر روز ماه رجب❗️ 📌خدایا! کمک کن کار من به‌جایی نرسد که از غافلین باشم ما این روش الهی یعنی اخذ به عفو، امر به عرف و اعراض از جاهلین را در ادعیّه‏ای که از ناحیۀ معصومین(ع)وارد شده است می‏بینیم. واقعاً توصیف‏های زیبایی که در دعاها از خداوند شده، بسیار گویا است. به‏عنوان مثال در یکی از ادعیۀ ماه رجب آمده است: ‌«خَابَ‏ الْوَافِدُونَ‏ عَلٰى غَيْرِكَ‏ وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ إِلَّا لَكَ»؛ کسی که به غیر از تو روی آورد، محروم گردید و کسی که به غیر از تو وارد شد، زیان دید، «وَ ضَاعَ الْمُلِمُّونَ إِلَّا بِكَ»؛ و هر‌کس به درگاه غیر تو روی آورد، محتاج شد، «وَ أَجْدَبَ الْمُنْتَجِعُونَ إِلَّا مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَكَ»؛ و هر ‌کس از غیر کرم و فضل تو درخواست کرد، بی‏امان شد، «بَابُكَ مَفْتُوحٌ لِلرَّاغِبِينَ وَ خَيْرُكَ مَبْذُولٌ لِلطَّالِبِينَ»؛ درِ لطف و عنایت تو، به‌روی مشتاقان باز است و خیر و احسانت برای طالبان گشاده، «وَ فَضْلُكَ مُبَاحٌ لِلسَّائِلِينَ وَ نَيْلُكَ مُتَاحٌ لِلْآمِلِينَ»؛ فضل و کرم تو برای درخواست‏کنندگان مباح است و آرزو و امید به تو برای امیدواران جایز، «وَ رِزْقُكَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ‌عَصَاكَ وَ حِلْمُكَ مُعْتَرِضٌ لِمَنْ نَاوَاكَ عَادَتُكَ الْإِحْسَانُ إِلَى الْمُسِيئِينَ وَ سَبِيلُكَ الْإِبْقَاءُ عَلٰى الْمُعْتَدِينَ »؛ سفرۀ روزی‏ات برای گناهکاران گسترده است و خویشتن‏داری‏ات برای کسی که با تو دشمنی کرده، حائل شده که به آتش قهر و عذابت نیفتد. راه و روش تو با کسانی که از مرزهای تعیین شده تجاوز کردند، مدارا کردن است. ببینید چقدر زیبا است! خداوندا، روش رفتاری تو با گناهکاران و بدکاران این‏گونه است که به آن‏ها نیکی می‎کنی، «اللَّهُمَّ فَاهْدِنِي هُدَى الْمُهْتَدِينَ وَ ارْزُقْنِي اجْتِهَادَ الْمُجْتَهِدِينَ وَ لَا تَجْعَلْنِي مِنَ الْغَافِلِينَ الْمُبْعَدِين»1️⃣؛خدایا! کمک کن کار من به‌جایی نرسد که از غافلین باشم؛ از کسانی نباشم که قلبشان فاسد شده و دیگر حکمت در آن اثر نمی‏گذارد؛ از کسانی نباشم که روش رفتاری زیبای تو، روی آن‏ها اثر ندارد؛ مصداق آن دسته از افرادی نباشم. 1️⃣اقبال الاعمال، ج2، ص 643 - مفتاح الجنان 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه بیست و ششم 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 دو ماه استغفار، برای ماه رجب و ماه شعبان برای چیست؟❗️ 📌ابوبصیر این روایت را نقل می‌کند: «قال سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ‌اللَّه(ع) يَقُولُ‌ لَا وَ اللَّهِ»؛ امام صادق(ع) فرمود: نه به خدا! «لَا يَقْبَلُ اللَّهُ شَيْئاً مِنْ طَاعَتِهِ عَلَى الْإِصْرَارِ عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْ مَعَاصِيهِ»؛ خداوند نمی‌پذیرد و قبول نمی‌کند هیچ‌چیز از طاعاتش را با اصرار بر هر چیزی از معاصی؛ چه کبیره چه صغیره. شما در آداب ماه‌ها، مثل ماه رجب و ماه شعبان نگاه کنید. اگر خوب دقّت کنید، می‌بینید سرآمد آداب ماه رجب، استغفار است. در ماه شعبان هم همین‌طور است. دو ماه پی در پی استغفار؛ دو ماه. چرا؟! برای همین است؛ چون می‌خواهد به بزرگترین عبادت که بزرگترین اثر، یعنی حضور در محضر مولا، بر آن بار می‌گردد، وارد شود. آیا این درست است که انسان به‌حسب‌ظاهر یک ماه از نظر بُعد حیوانی این فشارها را بر خود وارد کند و در آخر هم دستش خالی باشد؟! هیچ عاقلی چنین کاری نمی‌کند. همان‌طور که انسان قبل از هر نماز، استغفار می‌کند تا نمازش مقبول باشد، قبل از ورود به ماه رمضان هم دو ماه استغفار می‌کند تا روزه و عبادتش مقبول باشد. این استغفار برای تطهیر است. برای هر طاعتی قبلش استغفار لازم است تا انسان مبتلای به اصرار در گناه نباشد و جزو مصادیق کسانی که مصرّ به ذنب هستند، قرار نگیرد. 1️⃣الکافی، ج 2، ص288- وسائل‌الشیعه، ج 15، ص337 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه دوم @mojtabatehrani_ir
﷽ رُوِيَ عَن مُحَمَّدِ ابن عَلِيٍٍّ‏ الْجَوَاد صَلَواتُ اللهُ عَلَیهِما قالَ : «الْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ» ترجمه: حاجت‌ها و نیازها با امیدواری خواسته می‌شوند و حاجت‌ها و نیازها با فرمان الهی و قضای الهی برآورده می‌شوند و نیکوترین و بهترین عطا و هدیۀ الهی عافیت است. شرح: روایت از امام جواد صلوات الله علیه، منقول است که حضرت فرمودند: خواسته‌های انسان، این‌ها طلب می‌شوند به سبب امید، من حالا برای اینکه توضیح داده باشم، یک مقدار قبلش یک مطلبی را بگویم که تمام روایت را شرح کرده باشم. انسان، این‌طور است، توی عالم که هست، چه در ربط با امور مادّیش، چه معنویش، هر چه باشد؛ درست است یا نه؟ این می‌خواهد اموری را، به اصطلاح ما، که ما تعبیر می‌کنیم: حاجت. درست است؟ حوائج هم جمع چیه؟ حاجت. بسیار خوب، می‌خواهد. این خواستن، یک وقت هست درونی است، یک وقت، تراوش به بیرون می‌کند. رسیدید شما به عرض من؟ درون، اگر باشد، اسمش را حاجت نمی‌گذارند، فهمیدی چی می‌گویم؟ هان؟! توی دلم، اسمش را می‌گذراند آرزو و امل؛ فهمیدی؟ یک همچین چیزی‌هایی می گویند؛ اما وقتی بخواهد تراوش کند به بیرون، رسیدید شما؟ در ربط با دیگری قرار بگیرد، که بگوییم او بخواهد به اصطلاح ما، مورد چی قرار بدهم؟ مورد درخواستم قرار بدهم که این را می‌خواهم، این را، که حاجت عبارت از آن چیزی است که مورد نظر است. مورد نظر؛ حاجت. درست؟ وقتی که این تراوش بکند به بیرون می‌شود حاجت، تا درون هست چیه؟ آرزو. درست است یا نه؟ این یک مطلب است. این جا یک مسئله پیش می آید و آن مسئله این است به این که، حالا که می‌خواهد تراوش کند به بیرون؛ طرف می‌خواهد دیگر که از آن طرف بخواهد. باید امید این را من داشته باشم که طرف من، این را چی کار بکنه؟ به من بدهد. درست است یا نه؟ والّا چیه؟ مگر نادانم من؟! هان؟! بیایم به شما بگویم: آقا! فلان چیز را می‌خواهم با این که می دانم نمی‌دهی. می‌گویی: دیوانه است این. شد؟! پس چیه؟ باید امیدش باشد. این یک مطلب اوّل؛ من همچین توضیح بدهم بروم جلو. کلمات بسیار زیباست، همراه هم، هم هستند همه. دوّم: خب این‌جا، ما معمولاً؛ خب ائّمه هستند دیگر، درست است؟ این که می‌گویند، نمی‌خواهند بگویند به اینکه، شما با دیگری، شد؟! تو با خدا؛ چون آن‌ها این جوری هستند، می‌گویند: حاجت ها را از کی بخواه، هان؟ خدا، آهان باریک الله؛ خب، چون اگر با دیگری باشد، خدا نخواهد، چیه؟ نمی‌شود، مثل این که این‌جوری است دیگر، هان؟! ما اعتقادات این است، که
نمی شود. درست؟ پس او باید چه کار کند؟ بخواهد تا بشود، برآورده بشود، ولو این که از دیگری هم بخواهی،ها! تا او باز نخواهد نمی شود. فهمیدی؟ این، این هم مطلب دوّم. سوّم: حالا بحث در این است که چه بخواهم؟ رسیدید شما یا نه؟ بهترین چیز چیه؟ توی درخواست‌هایی که آدم می‌خواهد ازخدا بکند. خوب توجّه بکنید. می خواهی بریزی بیرون، با خدا در میان بگذاری؛ رسیدید؟ بعد هم، او هم می خواهد چه کار کند، تصویب کند. حالا چی چی بخواهم از خدا، که به تعبیر من، جامعیّت داشته باشد، والّا بنده، هر دقیقه یک چیزی به ذهنم می آید، هر روز برای من، ده تا پیش‌آمد می‌کند، نمی‌کند؟! که پیش بینی هم نکردم. یاعلی مدد! حالا من می روم به روایت؛ چون می‌بینم که نمی‌شود، نگویم این ها را. سه تا جمله می فرماید امام جواد (ع): اوّل:«اَلْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ» این را بهت بگویم: تا امید به خدا نداشته باشی، از او حاجت نمی‌خواهی. معنایش این است به این که تنها امیدت خدا باشد، از او... دوّمی: «وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ» ؛ این را بدان! حوائج فرود می آیند؛ چون گفت: برتر است مقام الهی، درست است؟ که می‌گوید: نزول. این حاجت‌ها از ناحیه او باید فرود بیاید به سبب چی؟ تصویبی که او کرده، تا او تصویب نکرده، نمی شود. خاطرت جمع، بی‌خود، رو به این و آن نینداز. قشنگ حالا دیگر ردیف می آیم جلو. خب بعد هم یادت می‌دهد حضرت، که چه بخواه از او. درست است؟ یک چیزی یادت می‌دهم که همه چیز تویش هست. فهمیدی؟ همه چیز تویش هست .«وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ» ازش عافیت بخواه. عافیت، جسمی نیست، من این را یک وقتی گفتم توی روایاتی که قبلاً بوده. ما همش تا می‌گویند: عافیت، بابا! دعا مگر نمی خوانید؟ هان! توی دعای«وَ العافِیَةُ دینِ والدُّنیا والآخِرَة» درست است؟ اوّل دین را می‌گویید، درست است یا نه؟ بعد دنیا را می‌گویید. و آخرت را هم می‌گویید، بهش می‌چسبانید. درست است یا نه؟ یعنی آن مجموعه خیرات چی؟! دنیوی و اُخروی، توی عافیت خوابیده است. همیشه ازش بخواه. درست! این اگر حاجتت باشد، بهت بگویم: امیدت هم بهش باشد، ها! گره دیگر در کارت نخواهد بود، نه دینی، نه دنیا. بحار جلد 75، صفحه365 قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْجَوَادُ(ع)الْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ. 〰〰〰〰〰 شرح حدیث @mojtabatehrani_ir
19.46M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
﷽ رُوِيَ عَن مُحَمَّدِ ابن عَلِيٍٍّ‏ الْجَوَاد صَلَواتُ اللهُ عَلَیهِما قالَ : «الْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ» ترجمه: حاجت‌ها و نیازها با امیدواری خواسته می‌شوند و حاجت‌ها و نیازها با فرمان الهی و قضای الهی برآورده می‌شوند و نیکوترین و بهترین عطا و هدیۀ الهی عافیت است. بحار جلد 75، صفحه365 〰〰〰〰〰 شرح حدیث 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 استغفاری که قبل از عمل عبادتی بزرگان انجام می‌دادند، برای چیست؟❗️ 📌در روایتی از امام‌باقر(ع) دارد که حضرت فرمود: «الْإِصْرَارُ أَنْ‌ يُذْنِبَ‌ الذَّنْبَ فَلَا يَسْتَغْفِرَ اللَّهَ»؛ اصرار بر گناه، این است که مرتکب گناه شود بعد هم استغفار نکند. «وَ لَايُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ فَذلِكَ الْإِصْرَارُ». به این می‌گویند اصرار به گناه. اینکه از درون استغفار نکند و حالت پشیمانی برایش ایجاد نشود. توبه؛ یعنی پشیمانی. «فَذلِكَ الْإِصْرَارُ»1️⃣. لذا این را بدانید که! من این نکته را قبل از آنکه به آثار گناهان برسیم همین‌جا می‌گویم و آن، اینکه یکی از آثار زشت اصرار بر گناه، چه کبیره و چه صغیره _فرقی نمی‌کند_ به این معنا که مرتکب گناه شود و بعد توبه نکند. این است که طاعات انسان دیگر مقبولیت نخواهد داشت. من روایت می‌خوانم. در باب عبادات به روایاتی که وارد شده و همچنین به عمل بزرگان نگاه کنید. این‌ها هر گاه می‌خواستند عبادتی انجام بدهند، قبلش استغفار می‌کردند. چرا؟ چون این عمل آن‌ها به‌خاطر توجّه به این نکته بود که اگر مرتکب گناه و خطایی _ولو کوچک و صغیره_ شده باشند، با این استغفار پاک شده و از کسانی نباشد که بدون توبه وارد عمل اطاعتی می‌شوند. چرا؟ چون عمل اطاعتی و عبادتی که مقرون به معصیت و گناه باشد، عند‌الله پذیرفته نیست. 1️⃣الکافی، ج 3، ص708- وسائل‌الشیعه، ج 15، ص338 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه دوم 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 در بین اعمال وجودی، عمل قلبی کاربُرد بالاتری دارد❗️ 📌ابعاد انسان با هم پیوستگی دارند. نمی‌توانید ابعاد وجودیتان را از نظر اثرگذاری جداسازی کنید. امّا کدام بیشتر کاربُرد دارد؟ با این بحث‌هایی که گفتم، اشرف ابعاد وجودی انسان قلب است. امام‌جواد فرمود: «الْقَصْدُ إِلَى‌ اللَّهِ‌ تَعَالَى‌ بِالْقُلُوبِ‌ أَبْلَغُ مِنْ إِتْعَابِ الْجَوَارِحِ بِالْأَعْمَالِ»1️⃣؛ آهنگ خدا کردن با دل، رساننده‌تر است از اینکه اعضا و جوارحت را به کار بگیری. آهنگ خدا کردن، کارکِرد، وظیفه و عمل دل است. اصلاً‌ ارزش اعمال جوارحی هم از همین جا می‌آید. مثال می‌زنم و رد می‌شوم: می‌گوید که در نماز حضور قلب داشته باش. ما که خم و راست هم می‌شویم و اذکار را هم می‌خوانیم، حضور قلب دیگر چیست؟ در بین اعمال وجودی، عمل قلبی، کاربُرد بالاتری دارد. 1️⃣بحارالأنوار، ج 75، ص364 〰〰〰〰〰 آزمایش الهی @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 گناه عقل، گناه قلب، گناه نفس❗️ 📌هر یک از قوای ما که مخاطب به خطاب الهی قرار می‌گیرند و تکلیف متوجّه آن‌ها می‌شود، هر یک برای خود اطاعت و گناهی دارند. مثلاً عقل هم اطاعت و هم گناهی مخصوص‌به خود دارد گفته می‌شود شرک از گناهان کبیره است. می‌شود گفت که اکبر کبائر، شرک است. در آیات و روایات بسیاری این معنا وارد شده است. در این، شبهه‌ای نیست. توحید در مقابل شرک قرار می‌گیرد. توحید، اطاعت است و شرک، گناه. از نظر ظاهری ممکن است کسی با اعضا و جوارحش عملی انجام ندهد، ولی از نظر باطنی مشرک باشد. در این صورت گناهکار است و بزرگترین گناه را هم مرتکب شده است. شرک، فعل و عملِ عقل است. خطایی است که عقل انجام می‌دهد. آن‌طور که شایستۀ آن است، عمل نکرده است. قلب نیز گناه مخصوص‌به خود دارد. گناه قلب، یأس از رحمت1️⃣ و یا قنوط از رحمت حقّ است که در آیۀ شریفه هم به آن اشاره شده است. 2️⃣ یأس از رحمت خدا نیز از گناهان کبیره به‌شمار می‌رود. ناامیدی از رحمت حق تعالی مربوط‌به چه نیرویی از نیروهای درونی انسان است؟ دل. این دل است که امیدوار و یا ناامید می‌شود. این گناه، گناه دل است. البته گاهی بین یأس و قنوط فرق می‌گذارند و می‌فرمایند: قنوط اخصّ از یأس است. یأس همان ناامیدی درونی است، حال می‌خواهد به بیرون تراوش کرده باشد یا نه؛ ولی قنوط به آن قسم از ناامیدی گفته می‌شود که به بیرون هم تراوش کرده باشد؛ یعنی از نوع رفتار و گفته‌های شخص ظاهر شود که از رحمت خداوند مأیوس است. مثلاً کلماتی بر زبان جاری می‌کند که نشان می‌دهد این شخص از رحمت خداوند مأیوس است. این گناه، گناه قلب است. گناه دل است. نفس نیز گناه مخصوص‌به خود دارد. می‌گویند: ریا حرام است. ریا؛ یعنی چه؟ یعنی عبادتی را به انگیزۀ غیر خدا انجام دادن. این به نیّتی که در درون است باز می‌گردد. حتّی گاهی می‌بینیم فقهای ما ملکات را مطرح می‌کنند و در مورد صفاتی همچون کبر و حسد، حکم به حرمت می‌دهند. می‌فرمایند: چنین ملکاتی که از افعال نفس به‌شمار می‌روند، حرام است. تکلیف متوجّه آن‌ها می‌کنند. پس از این به افعال مربوط‌به قوای ظاهریّه از قبیل دیدن و شنیدن و چشیدن و لمس کردن می‌پردازند. بنابراین گناهان به‌حسب قوا موضوعیت پیدا می‌کنند. 1️⃣وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ... سورۀ مبارکۀ یوسف، آیۀ 87 2️⃣ قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ ؛ سورۀ مبارکۀ زمر، آیۀ 53 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه سوم @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 پذیرش عبادت به سبب پیوند ولایتی با امام‌علی(ع) است❗️ 📌حفص بن غیاث می گوید: امام صادق(ع) فرمود: «لَا خَيْرَ فِي الدُّنْيَا إِلَّا لِرَجُلَيْنِ رَجُلٍ يَزْدَادُ فِي كُلِّ يَوْمٍ إِحْسَاناً»؛ در دنیا خوبی و خیر برای کسی نیست مگر برای دو گروه: اوّل، کسی که در هر روز برعمل نیکش بیفزاید. خوب دقّت کنید: این‌هایی که گفته می‌شود ظریف است. اینجا در روایت، بحث عمل است و بحث عامل نیست. راجع‌به احسان است. دوّم «وَ رَجُلٍ يَتَدَارَكُ ذَنْبَهُ بِالتَّوْبَةِ»؛ انسان عمل نیک انجام می‌دهد و هم مبتلا به گناه می‌شود. کسی اگر مبتلا به گناه و خطا شد، با توبه تدارک کند؛ یعنی توبه کند. والّا اگر توبه نکند و بخواهد همراه خودش در برزخ ببرد، وا مصیبت است. اینجا شست‌و ‌شویش آسان تر است. «وَ أَنَّى لَهُ بِالتَّوْبَةِ»؛ بحث تطهیر است. کجا می تواند توبه ای کند که مورد پذیرش باشد؟ شست‌و شویی بکند که بعد از آن، طهارت حاصل بشود. «وَ اللَّهِ»! به خدا سوگند! «لَوْ سَجَدَ حَتَّى يَنْقَطِعَ عُنُقُهُ مَا قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ»؛ اگر سجده کند تا اینکه گردنش از خستگی قطع بشود، تعبیر خیلی بالایی است؛ خدا از او نمی پذیرد، «إِلَّا بِوَلَايَتِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»1️⃣؛ مگر پیوند ولایت با امام علی(ع) داشته باشد. 1️⃣وسائل‌الشیعه، ج 16، ص76 〰〰〰〰〰 📚 📕 در امتحان الهی 📝 جلسه ششم @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 تولدّی نمونه❗️ 📌عامّه و خاصّه نوشته‌اند که فاطمه‌بنت‌اسد وقتی درد مخاض1️⃣ گرفت وارد مسجدالحرام شد. چه کسی به او گفته آنجا برود؟ چه شد به سوی مسجدالحرام دوید؟ اگرچه این مکان مقدّس بود. به نظر من این مولودِ در رحم است که او را می‌کشد و وارد خانۀ خدا می‌کند. صحبت خواستۀ او نیست زیرا این باید ظاهرش بر طبق باطنش باشد، عالم ناسوتش بر محور لاهوتش باشد. او همان‌گونه که قبل از خلقت، نورش در دامن الهی تلألو پیدا کرده است در عالم کثرت هم باید در دامن الهی متولّد شود. عامّه و خاصّه به این مطلب اشاره کرده‌اند، خانه کعبه درب دارد امّا صحبت درب نیست، دیوار شکاف برمی‌دارد. خدا اگر بخواهد چنین می‌شود، باید بگوییم آغوش گشود و امام‌علی(ع) و مادرش را برای تولّد امام‌علی(ع) در دامن گرفت. می‌نویسند: این موضوع چند روز طول کشید. لذا اگرچه پیغمبر‌اکرم(ص) با امام‌علی(ع) از نظر نورانیّت واحدند ولی هرکدام یک مختصاتی دارند. 1️⃣درد زایمان 〰〰〰〰〰 @mojtabatehrani_ir
🌸ولادت امام علی علیه السلام مبارک باد.🌸 🏞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 آداب رفع نیاز نیازمند از امام‌علی (ع)❗️ 📌امروز روز تولّد علی(علیه‌السلام) بود. روایت را حارث همدانی است نقل می‌کند، «قَالَ سَامَرْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ(علیه‌السلام)»، چه تعبیر زیبایی هم دارد، سَامَرْتُ می‌گوید. می‌گوید: ما یک گفتگوی شبانه با امام‌علی(علیه‌السلام) داشتیم! «فَقُلْتُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَرَضَتْ لِي حَاجَةٌ»، شب بود نشسته بودیم، صحبت می‌کردیم با امام‌علی(علیه‌السلام) و به ایشان عرض کردم که برای من یک حاجتی پیش آمده، «قَالَ وَ رَأَيْتَنِي لَهَا أَهْلًا»، حضرت رویش را کردند به حارث همدان،‌ فرمودند که تو من را اهل این هم دانستی که قابلیّت این داشته باشم که حاجتت را به من بگویی؟ «وَ رَأَيْتَنِي لَهَا أَهْلًا»، معلوم می‌شود، آنکه می‌خواهد حاجت دیگری را برآورده کند، حاجتمند باید نسبت به او خیلی چیز داشته باشد! که من به تو خدمت کردم، بزرگترین خدمت! علی(علیه‌السلام) به حارث همدان می‌فرماید: که تو مرا اهل این دیدی که حاجتت را به من بگویی؟! «قُلْتُ نَعَمْ»، می‌گوید عرض کردم بلی یا امیرالمؤمنین، «قَالَ جَزَاكَ اللَّهُ عَنِّي خَيْراً»، خداوند به تو از من بهترین جزا را بدهد که من را اهل دانستی و حاجتت را می‌خواهی به من بگویی: «ثُمَّ قَامَ إِلَى السِّرَاجِ فَأَغْشَاهَا وَ جَلَسَ»،‌ حارث همدان می‌گوید دیدم علی(علیه‌السلام) بلند شد رفت چراغ را خاموش کرد آمد نشست! «ثُمَّ قَالَ إِنَّمَا أَغْشَيْتُ السِّرَاجَ لِئَلَّا أَرَى ذُلَّ حَاجَتِكَ فِي وَجْهِكِ فَتَكَلَّمْ»، حضرت فرمود اینکه رفتم چرا غ را خاموش کردم آمدم نشستم برای این است که خواری این نیازمندی تو را در چهره‌ات نبینم، نبینم خجالت‌زده نشستی کار داری با من، پس صحبت کن، «فَإِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) يَقُولُ»، پس من شنیدم از پیغمبر اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) می‌فرمود، «الْحَوَائِجُ أَمَانَةٌ مِنَ اللَّهِ فِي صُدُورِ الْعِبَادِ»، علی(علیه‌السلام) می‌فرماید شنیدم از پیغمبر اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) می‌فرمود: حوائج،‌ نیازها، این‌ها امانتی است از خداوند در سینه بندگان، «فَمَنْ كَتَمَهَا كُتِبَتْ لَهُ عِبَادَةٌ»، کسی که نیاز نیازمند را در دلش پنهان بدارد، بازگو نکند، خداوند برای او همین پنهان کردن را عبادت به حساب می‌آورد و می‌نویسد،‌ «وَ مَنْ أَفْشَاهَا كَانَ حَقّاً عَلَى مَنْ سَمِعَهَا أَنْ يَعْنِيَهُ»1️⃣، و اگر گفته شود و دیگری بفهمد، سزاوار است کسی که می‌شنود کمک کند و آن حاجت حاجتمند را برآورده سازد. چون امروز روز تولّد علی(علیه‌السلام) بود و ان‌شاءالله خدا اجری عنایت کند و لذّتی ببریم. اللهم صل علی محمد و آل محمد. 1️⃣وسائل‌الشیعه، ج 9، ص457 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه پنجم @mojtabatehrani_ir
﷽ رُوِیَ أنَّهُ قِيلَ لَهُ (لِعَلِّیٍ) (ع) : فَمَا تَقُولُ فِي الدُّنْيَا قَالَ (علیه السلام) فَمَا أَقُولُ‌ فِي‌ دَارٍ أَوَّلُهَا غَمٌ‌ وَ آخِرُهَا الْمَوْتُ وَ مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا افْتَقَرَ وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِي حَرَامِهَا النَّارُ» ترجمه: دربارۀ خانه‌ای که اوّل آن غم و غصّه و آخر آن مردن است، چه بگویم. هر کس که در این دنیا دستش از امور دنیایی پُر شود، باز احساس کمبود می‌نماید. هر کس که دستش از امور دنیایی خالی باشد، زانوی غم بغل می کند. اگر چیزهایی که به دست می آورد، از راه درست و حلال باشد به حساب او رسیدگی می‌شود که و در کجا خرج کردی و ... اگر از را شرعی و صحیح نباشد و از راه حرام باشد، دچار آتش جهنّم می شود. شرح: در یک روایتی دارد که عرض کردند به علی (ع)، شما راجع به دنیا چی می‌گویی؟«قِيلَ لَهُ لِعَلِّیٍ (ع) فَمَا تَقُولُ فِي الدُّنْيَا»؛ظاهر روایت این است: مثل این که حضرت مطالبی را می‌فرمودند، قاعدتاً؛ البته در این روایت نداریم. ظاهرش این است،«فَمَا تَقُول» بعد، وسط،ها، یک کسی سؤال کرده، شما خب حالا، راجع به دنیا چه می‌گویی؟چه بسا! ممکن است قبلش، راجع به آخرت حضرت صحبت می‌کرده، بعد سؤال کردند که راجع‌به دنیا حالا چه می‌گویید؟ حضرت در جواب فرمودند به این که: « قَالَ(ع)فَمَا أَقُولُ» پس من چی بگویم؟! این را گوش کنید! معمولاً این جوری یک جایی گفته می‌شود که،تو اگر می‌خواهی تعریف دنیا را بکنم، این را می‌خواهی بگویی، از منظر دنیایی بودن به قول ما، شد؟حالابه تو می‌گویم. من چی بگویم راجع به یک خانه ای؟«فَمَا أَقُولُ‌ فِي‌ دَارٍ أَوَّلُهَا غَمٌ» یک خانه‌ای که همان پایت را تویش بگذاری،ها، فهمیدی؟! به او وارد شدن با غم و اندوه وارد می‌شوی. این کنایه است، ها. بچّه اوّل که به دنیا می‌آید چیه شیون می‌کند. خوب دقّت کنید. «فَمَا أَقُولُ‌ فِي‌ دَارٍ أَوَّلُهَا» چی؟ از آن خانه‌ای که همان، اوّل پایت را که توش می‌گذاری، شروع شد، با گریه واردش می‌شوی. غم و اندوه؛ چون جدا شدی از آن جا، نمی‌خواهی از آن رحم جدا شوی، بیایی. خب این که اوّلش، آخرش چی چیه؟ «وَ آخِرُهَا الْمَوْتُ»؛ این اوّلش، آخرش هم که مرگ است. این هم که مال او. تعریف کنم دنیا را، به تعبیر من،«دُنْيَا بِمَا اَنَّهَا دُنْيَا» یعنی از منظر دنیایی حضرت دارد می‌گوید. «مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا افْتَقَرَ»؛هر که در دنیا، از نظر دنیایی، نگاه کنید! همه‌اش در آن کانال دنیایی، دارد حضرت می‌گوید؛ چون گفته تعریف دنیا را بکن برای من. شد؟ از منظر دنیایی، اگر دستش پُر بشود از دنیا، هرچه پُرتر، گداتر؛ می‌فهمی یعنی چی؟ هرچه پُرتر، گداتر؛ همچین راحتت بکنم؛ یعنی حرصش بیشتر، هل من مزیدش بیشتر، می‌فهمی چه می‌گویم؟ سیرمانی که نه! هی گرسنگی‌اش بیشتر می‌شود، «مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا افْتَقَرَ»؛ گداتر می‌شود. حالا «وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ» اگر دستش خالی بشود، غصّه دار می شود. حزن یعنی اندوه، دنیا. «فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِي حَرَامِهَا النَّارُ»؛ شد؟! حالا گیرش آمد. بسیار خوب! اگر از مسیر حلال و شرعی دستش آمد، تازه آن نشئه می‌گویند: بیا و حساب پس بده، شد؟! تا آن یک شاهی که دیگر نه، به قول قدیمی‌ها حالا که ورافتاده؛ هم یک شاهی، هم سنّاری آخرش را (هم باید پس‌دهد). ازکجا آورده‌ای و در چه راهی مصرف کرده‌ای؟ هردوتا. فهمیدی چه می‌خواهم بگویم؟ یک چیز هم نیست، این حساب که می‌گویند، این را بهتان بگویم، «فِي حَلَالِهَا» حساب‌هایی که شنیدید، همه می‌روند در یک کانال، از کجا آورده‌ای، نه خیر، دو تاست. از کجا آورده‌ای و در چه راهی مصرف کرده‌ای. هر دوتا، حساب، فهمیدی؟! باید پس بدهی. شد؟! این «فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِي حَرَامِهَا النَّارُ»؛ اگر که از مسیر حرام باشد،عقاب. گوش کن! این را شاید تا به حال، این جوری برایتان نگفته باشند، «فِي حَرَامِهَا النَّارُ» یعنی از راه حرام بدست آوردی،عقاب؟ نه! از راه حلال بدست آوردی؛ ولی در راه حرام مصرف کردی، باز هم عقاب. فهمیدی؟ این جوری باید حالی کرد. فهمیدی؟! هر دو تایش هست؛ چون اوّلیش را دیدی چطور برایت معنا کردم من؟ «فِي حَلَالِهَا»؛ این طرفش هم هست. دنیا را برایت تعریف بکنم؟! این تعریف دنیا، برایت کردم. توجّه کنید. امیرالمؤمنین (ع)، «فَمَا تَقُولُ فِي الدُّنْيَا {قَالَ} فَمَا أَقُولُ‌ فِي‌ دَارٍ»؛ اوّلش تا آخرش، توجّه کنید. این هم وضعش، این دنیاست، برایت تعریف کردم. بحارالانوار، جلد 75، صفحه 32 〰〰〰〰〰 شرح حدیث @mojtabatehrani_ir
19.16M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
﷽ رُوِیَ أنَّهُ قِيلَ لَهُ (لِعَلِّیٍ) (ع) : فَمَا تَقُولُ فِي الدُّنْيَا قَالَ (علیه السلام) فَمَا أَقُولُ‌ فِي‌ دَارٍ أَوَّلُهَا غَمٌ‌ وَ آخِرُهَا الْمَوْتُ وَ مَنِ اسْتَغْنَى فِيهَا افْتَقَرَ وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ فِي حَلَالِهَا حِسَابٌ وَ فِي حَرَامِهَا النَّارُ» ترجمه: دربارۀ خانه‌ای که اوّل آن غم و غصّه و آخر آن مردن است، چه بگویم. هر کس که در این دنیا دستش از امور دنیایی پُر شود، باز احساس کمبود می‌نماید. هر کس که دستش از امور دنیایی خالی باشد، زانوی غم بغل می کند. اگر چیزهایی که به دست می آورد، از راه درست و حلال باشد به حساب او رسیدگی می‌شود که و در کجا خرج کردی و ... اگر از را شرعی و صحیح نباشد و از راه حرام باشد، دچار آتش جهنّم می شود. 〰〰〰〰〰 شرح حدیث 🎞 @mojtabatehrani_ir
﷽ 📍 جایگاه حضرت خدیجه(س) حضرت زهرا (س) و حضرت زینب (س)❗️ 📌سه نفر بی­بی و خانم بزرگوار در اسلام داریم که واقعاً اگر مقاومت این سه نبود، دستمان خالی­بود. یکی خدیجۀ کبری‌‌(س) است، یکی زهرا‌‌(س) است و یکی زینب­کبری‌‌(س) است. اگر مجاهدت­های خدیجه‌‌(س) نبود، دست ما خالی بود، هیچ تعارفی ­ندارد. اگر پایداری زهرا‌‌(س) نبود، چه وضعی داشتیم؟! چقدر آن‌ها زجر­ کشیدند! پیش خودم می­گویم: واقعاً هم حضرت خدیجه‌‌(س) خیلی رنج­ کشید؛ چون خصوصاً اوّلین نفر هم بود. زهرا‌‌(س) هم رنج کشید، ولی من فکر می­کنم زینب‌‌(س) بیش از همۀ آن‌ها رنج­کشید. صحنه­هایی را که ایشان دیده است، هیچ‌کدام ندیدند؛ یعنی نه مادرش دید و نه جدّه­اش دید. من اعتقادم این است، به این مقداری که اطّلاع­ دارم. زین­العابدین‌‌(ع) در روایتی نقل ­می‌کند: من در خیمه­ای قرار داشتم که عمّه­ام مرا پرستاری ­می­کرد. من بیمار بودم و پدرم در خیمه­ای دیگر داشت اسلحه­ها را تعمیر می­کرد و نزدیک ما بود. یک­وقت دیدم صدای پدرم بلند شد و این شعرها را می­خواند: «یَا دَهر اُفٍ لَكَ مِن خَلیلِ كَم لَكَ بِاِلاشرَاق وَ الَاصِیلِ». زین‌العابدین می­فرماید: تا این شعر را پدرم خواند، فهمیدم مطلب چیست و کار از کار گذشته است. گریه گلوی مرا گرفت، ولی جلوی خودم را گرفتم که عمّه­ام متوجّه­ نشود. امّا دیدم او زودتر از من متوجّه­ شد و سراسیمه از خیمه بیرون­زد. او به سراغ امام‌حسین‌‌(ع) رفت؛ چنان می­دوید که پایش در چادر و عبایش می­گرفت و نزدیک­ بود به زمین­بخورد. شروع به ناله کرد. امام‌حسین‌‌(ع) آمد. زینب‌‌(س) جملاتی می‌گوید: «اَلیَومَ مَاتَ اَبِی عَلِی، اَلیَومَ مَاتَ اُمّی فَاطِمَه، اَلیَومَ مَاتَ اَخِی حَسَن»؛ به امام‌حسین‌‌(ع) می­گوید که من جز تو کسی را ندارم. تو می‌خواهی­ بروی. لطمه به صورت می‌زند، دست­ می­برد و گریبانش را چاک­ می­زند. امام‌حسین‌‌(ع) تسلّایش­ می‌دهد، دلداری‌اش ­می‌دهد، آن دست ولایتی را روی دل زینب‌‌(س) می‌گذارد. خواهرم! حلمت را شیطان از بین نبرد. والله قسم! اگر این دست بر قلب زینب نیامده (س)­بود، هیچ بشری قدرت نداشت تحمّل ­بکند. امّا فهمیدید امام‌حسین‌‌(ع) به حضرت زینب‌‌(س) چه گفت؟ گفت: هنوز چیزی ندیده‌ای تو. فردا باید فرق ­شکافتۀ علی‌‌(ع) را ببینی، باید دست جدا ­شدۀ عبّاس‌‌(ع) -برادرت- را ببینی، باید گلوی پاره ­پارۀ اصغر‌‌(ع) را ببینی. زینبم تو باید سر حسین‌‌(ع) را بالای نیزه ببینی. 〰〰〰〰〰 📚 📕 📝 جلسه نهم @mojtabatehrani_ir