﷽ رُوِيَ عَن مُحَمَّدِ ابن عَلِيٍٍّ‏ الْجَوَاد صَلَواتُ اللهُ عَلَیهِما قالَ : «الْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ» ترجمه: حاجت‌ها و نیازها با امیدواری خواسته می‌شوند و حاجت‌ها و نیازها با فرمان الهی و قضای الهی برآورده می‌شوند و نیکوترین و بهترین عطا و هدیۀ الهی عافیت است. شرح: روایت از امام جواد صلوات الله علیه، منقول است که حضرت فرمودند: خواسته‌های انسان، این‌ها طلب می‌شوند به سبب امید، من حالا برای اینکه توضیح داده باشم، یک مقدار قبلش یک مطلبی را بگویم که تمام روایت را شرح کرده باشم. انسان، این‌طور است، توی عالم که هست، چه در ربط با امور مادّیش، چه معنویش، هر چه باشد؛ درست است یا نه؟ این می‌خواهد اموری را، به اصطلاح ما، که ما تعبیر می‌کنیم: حاجت. درست است؟ حوائج هم جمع چیه؟ حاجت. بسیار خوب، می‌خواهد. این خواستن، یک وقت هست درونی است، یک وقت، تراوش به بیرون می‌کند. رسیدید شما به عرض من؟ درون، اگر باشد، اسمش را حاجت نمی‌گذارند، فهمیدی چی می‌گویم؟ هان؟! توی دلم، اسمش را می‌گذراند آرزو و امل؛ فهمیدی؟ یک همچین چیزی‌هایی می گویند؛ اما وقتی بخواهد تراوش کند به بیرون، رسیدید شما؟ در ربط با دیگری قرار بگیرد، که بگوییم او بخواهد به اصطلاح ما، مورد چی قرار بدهم؟ مورد درخواستم قرار بدهم که این را می‌خواهم، این را، که حاجت عبارت از آن چیزی است که مورد نظر است. مورد نظر؛ حاجت. درست؟ وقتی که این تراوش بکند به بیرون می‌شود حاجت، تا درون هست چیه؟ آرزو. درست است یا نه؟ این یک مطلب است. این جا یک مسئله پیش می آید و آن مسئله این است به این که، حالا که می‌خواهد تراوش کند به بیرون؛ طرف می‌خواهد دیگر که از آن طرف بخواهد. باید امید این را من داشته باشم که طرف من، این را چی کار بکنه؟ به من بدهد. درست است یا نه؟ والّا چیه؟ مگر نادانم من؟! هان؟! بیایم به شما بگویم: آقا! فلان چیز را می‌خواهم با این که می دانم نمی‌دهی. می‌گویی: دیوانه است این. شد؟! پس چیه؟ باید امیدش باشد. این یک مطلب اوّل؛ من همچین توضیح بدهم بروم جلو. کلمات بسیار زیباست، همراه هم، هم هستند همه. دوّم: خب این‌جا، ما معمولاً؛ خب ائّمه هستند دیگر، درست است؟ این که می‌گویند، نمی‌خواهند بگویند به اینکه، شما با دیگری، شد؟! تو با خدا؛ چون آن‌ها این جوری هستند، می‌گویند: حاجت ها را از کی بخواه، هان؟ خدا، آهان باریک الله؛ خب، چون اگر با دیگری باشد، خدا نخواهد، چیه؟ نمی‌شود، مثل این که این‌جوری است دیگر، هان؟! ما اعتقادات این است، که

نمی شود. درست؟ پس او باید چه کار کند؟ بخواهد تا بشود، برآورده بشود، ولو این که از دیگری هم بخواهی،ها! تا او باز نخواهد نمی شود. فهمیدی؟ این، این هم مطلب دوّم. سوّم: حالا بحث در این است که چه بخواهم؟ رسیدید شما یا نه؟ بهترین چیز چیه؟ توی درخواست‌هایی که آدم می‌خواهد ازخدا بکند. خوب توجّه بکنید. می خواهی بریزی بیرون، با خدا در میان بگذاری؛ رسیدید؟ بعد هم، او هم می خواهد چه کار کند، تصویب کند. حالا چی چی بخواهم از خدا، که به تعبیر من، جامعیّت داشته باشد، والّا بنده، هر دقیقه یک چیزی به ذهنم می آید، هر روز برای من، ده تا پیش‌آمد می‌کند، نمی‌کند؟! که پیش بینی هم نکردم. یاعلی مدد! حالا من می روم به روایت؛ چون می‌بینم که نمی‌شود، نگویم این ها را. سه تا جمله می فرماید امام جواد (ع): اوّل:«اَلْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ» این را بهت بگویم: تا امید به خدا نداشته باشی، از او حاجت نمی‌خواهی. معنایش این است به این که تنها امیدت خدا باشد، از او... دوّمی: «وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ» ؛ این را بدان! حوائج فرود می آیند؛ چون گفت: برتر است مقام الهی، درست است؟ که می‌گوید: نزول. این حاجت‌ها از ناحیه او باید فرود بیاید به سبب چی؟ تصویبی که او کرده، تا او تصویب نکرده، نمی شود. خاطرت جمع، بی‌خود، رو به این و آن نینداز. قشنگ حالا دیگر ردیف می آیم جلو. خب بعد هم یادت می‌دهد حضرت، که چه بخواه از او. درست است؟ یک چیزی یادت می‌دهم که همه چیز تویش هست. فهمیدی؟ همه چیز تویش هست .«وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ» ازش عافیت بخواه. عافیت، جسمی نیست، من این را یک وقتی گفتم توی روایاتی که قبلاً بوده. ما همش تا می‌گویند: عافیت، بابا! دعا مگر نمی خوانید؟ هان! توی دعای«وَ العافِیَةُ دینِ والدُّنیا والآخِرَة» درست است؟ اوّل دین را می‌گویید، درست است یا نه؟ بعد دنیا را می‌گویید. و آخرت را هم می‌گویید، بهش می‌چسبانید. درست است یا نه؟ یعنی آن مجموعه خیرات چی؟! دنیوی و اُخروی، توی عافیت خوابیده است. همیشه ازش بخواه. درست! این اگر حاجتت باشد، بهت بگویم: امیدت هم بهش باشد، ها! گره دیگر در کارت نخواهد بود، نه دینی، نه دنیا. بحار جلد 75، صفحه365 قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْجَوَادُ(ع)الْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ. 〰〰〰〰〰 شرح حدیث #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ رُوِيَ عَن مُحَمَّدِ ابن عَلِيٍٍّ‏ الْجَوَاد صَلَواتُ اللهُ عَلَیهِما قالَ : «الْحَوَائِجُ‏ تُطْلَبُ‏ بِالرَّجَاءِ وَ هِيَ‏ تَنْزِلُ‏ بِالْقَضَاءِ وَ الْعَافِيَةُ أَحْسَنُ عَطَاءٍ» ترجمه: حاجت‌ها و نیازها با امیدواری خواسته می‌شوند و حاجت‌ها و نیازها با فرمان الهی و قضای الهی برآورده می‌شوند و نیکوترین و بهترین عطا و هدیۀ الهی عافیت است. بحار جلد 75، صفحه365 〰〰〰〰〰 شرح حدیث 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 استغفاری که قبل از عمل عبادتی بزرگان انجام می‌دادند، برای چیست؟❗️ 📌در روایتی از امام‌باقر(ع) دارد که حضرت فرمود: «الْإِصْرَارُ أَنْ‌ يُذْنِبَ‌ الذَّنْبَ فَلَا يَسْتَغْفِرَ اللَّهَ»؛ اصرار بر گناه، این است که مرتکب گناه شود بعد هم استغفار نکند. «وَ لَايُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ فَذلِكَ الْإِصْرَارُ». به این می‌گویند اصرار به گناه. اینکه از درون استغفار نکند و حالت پشیمانی برایش ایجاد نشود. توبه؛ یعنی پشیمانی. «فَذلِكَ الْإِصْرَارُ»1️⃣. لذا این را بدانید که! من این نکته را قبل از آنکه به آثار گناهان برسیم همین‌جا می‌گویم و آن، اینکه یکی از آثار زشت اصرار بر گناه، چه کبیره و چه صغیره _فرقی نمی‌کند_ به این معنا که مرتکب گناه شود و بعد توبه نکند. این است که طاعات انسان دیگر مقبولیت نخواهد داشت. من روایت می‌خوانم. در باب عبادات به روایاتی که وارد شده و همچنین به عمل بزرگان نگاه کنید. این‌ها هر گاه می‌خواستند عبادتی انجام بدهند، قبلش استغفار می‌کردند. چرا؟ چون این عمل آن‌ها به‌خاطر توجّه به این نکته بود که اگر مرتکب گناه و خطایی _ولو کوچک و صغیره_ شده باشند، با این استغفار پاک شده و از کسانی نباشد که بدون توبه وارد عمل اطاعتی می‌شوند. چرا؟ چون عمل اطاعتی و عبادتی که مقرون به معصیت و گناه باشد، عند‌الله پذیرفته نیست. 1️⃣الکافی، ج 3، ص708- وسائل‌الشیعه، ج 15، ص338 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_گناه 📕 #گناه_شناسی 📝 جلسه دوم 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 استغفاری که قبل از عمل عبادتی بزرگان انجام می‌دادند، برای چیست؟❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_گناه 📕 #گناه_شناسی 📝 جلسه دوم 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 در بین اعمال وجودی، عمل قلبی کاربُرد بالاتری دارد❗️ 📌ابعاد انسان با هم پیوستگی دارند. نمی‌توانید ابعاد وجودیتان را از نظر اثرگذاری جداسازی کنید. امّا کدام بیشتر کاربُرد دارد؟ با این بحث‌هایی که گفتم، اشرف ابعاد وجودی انسان قلب است. امام‌جواد فرمود: «الْقَصْدُ إِلَى‌ اللَّهِ‌ تَعَالَى‌ بِالْقُلُوبِ‌ أَبْلَغُ مِنْ إِتْعَابِ الْجَوَارِحِ بِالْأَعْمَالِ»1️⃣؛ آهنگ خدا کردن با دل، رساننده‌تر است از اینکه اعضا و جوارحت را به کار بگیری. آهنگ خدا کردن، کارکِرد، وظیفه و عمل دل است. اصلاً‌ ارزش اعمال جوارحی هم از همین جا می‌آید. مثال می‌زنم و رد می‌شوم: می‌گوید که در نماز حضور قلب داشته باش. ما که خم و راست هم می‌شویم و اذکار را هم می‌خوانیم، حضور قلب دیگر چیست؟ در بین اعمال وجودی، عمل قلبی، کاربُرد بالاتری دارد. 1️⃣بحارالأنوار، ج 75، ص364 〰〰〰〰〰 آزمایش الهی #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 در بین اعمال وجودی، عمل قلبی کاربُرد بالاتری دارد❗️ 〰〰〰〰〰 آزمایش الهی 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 گناه عقل، گناه قلب، گناه نفس❗️ 📌هر یک از قوای ما که مخاطب به خطاب الهی قرار می‌گیرند و تکلیف متوجّه آن‌ها می‌شود، هر یک برای خود اطاعت و گناهی دارند. مثلاً عقل هم اطاعت و هم گناهی مخصوص‌به خود دارد گفته می‌شود شرک از گناهان کبیره است. می‌شود گفت که اکبر کبائر، شرک است. در آیات و روایات بسیاری این معنا وارد شده است. در این، شبهه‌ای نیست. توحید در مقابل شرک قرار می‌گیرد. توحید، اطاعت است و شرک، گناه. از نظر ظاهری ممکن است کسی با اعضا و جوارحش عملی انجام ندهد، ولی از نظر باطنی مشرک باشد. در این صورت گناهکار است و بزرگترین گناه را هم مرتکب شده است. شرک، فعل و عملِ عقل است. خطایی است که عقل انجام می‌دهد. آن‌طور که شایستۀ آن است، عمل نکرده است. قلب نیز گناه مخصوص‌به خود دارد. گناه قلب، یأس از رحمت1️⃣ و یا قنوط از رحمت حقّ است که در آیۀ شریفه هم به آن اشاره شده است. 2️⃣ یأس از رحمت خدا نیز از گناهان کبیره به‌شمار می‌رود. ناامیدی از رحمت حق تعالی مربوط‌به چه نیرویی از نیروهای درونی انسان است؟ دل. این دل است که امیدوار و یا ناامید می‌شود. این گناه، گناه دل است. البته گاهی بین یأس و قنوط فرق می‌گذارند و می‌فرمایند: قنوط اخصّ از یأس است. یأس همان ناامیدی درونی است، حال می‌خواهد به بیرون تراوش کرده باشد یا نه؛ ولی قنوط به آن قسم از ناامیدی گفته می‌شود که به بیرون هم تراوش کرده باشد؛ یعنی از نوع رفتار و گفته‌های شخص ظاهر شود که از رحمت خداوند مأیوس است. مثلاً کلماتی بر زبان جاری می‌کند که نشان می‌دهد این شخص از رحمت خداوند مأیوس است. این گناه، گناه قلب است. گناه دل است. نفس نیز گناه مخصوص‌به خود دارد. می‌گویند: ریا حرام است. ریا؛ یعنی چه؟ یعنی عبادتی را به انگیزۀ غیر خدا انجام دادن. این به نیّتی که در درون است باز می‌گردد. حتّی گاهی می‌بینیم فقهای ما ملکات را مطرح می‌کنند و در مورد صفاتی همچون کبر و حسد، حکم به حرمت می‌دهند. می‌فرمایند: چنین ملکاتی که از افعال نفس به‌شمار می‌روند، حرام است. تکلیف متوجّه آن‌ها می‌کنند. پس از این به افعال مربوط‌به قوای ظاهریّه از قبیل دیدن و شنیدن و چشیدن و لمس کردن می‌پردازند. بنابراین گناهان به‌حسب قوا موضوعیت پیدا می‌کنند. 1️⃣وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ... سورۀ مبارکۀ یوسف، آیۀ 87 2️⃣ قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ ؛ سورۀ مبارکۀ زمر، آیۀ 53 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_گناه 📕 #گناه_شناسی 📝 جلسه سوم #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 گناه عقل، گناه قلب، گناه نفس❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_گناه 📕 #گناه_شناسی 📝 جلسه سوم 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 پذیرش عبادت به سبب پیوند ولایتی با امام‌علی(ع) است❗️ 📌حفص بن غیاث می گوید: امام صادق(ع) فرمود: «لَا خَيْرَ فِي الدُّنْيَا إِلَّا لِرَجُلَيْنِ رَجُلٍ يَزْدَادُ فِي كُلِّ يَوْمٍ إِحْسَاناً»؛ در دنیا خوبی و خیر برای کسی نیست مگر برای دو گروه: اوّل، کسی که در هر روز برعمل نیکش بیفزاید. خوب دقّت کنید: این‌هایی که گفته می‌شود ظریف است. اینجا در روایت، بحث عمل است و بحث عامل نیست. راجع‌به احسان است. دوّم «وَ رَجُلٍ يَتَدَارَكُ ذَنْبَهُ بِالتَّوْبَةِ»؛ انسان عمل نیک انجام می‌دهد و هم مبتلا به گناه می‌شود. کسی اگر مبتلا به گناه و خطا شد، با توبه تدارک کند؛ یعنی توبه کند. والّا اگر توبه نکند و بخواهد همراه خودش در برزخ ببرد، وا مصیبت است. اینجا شست‌و ‌شویش آسان تر است. «وَ أَنَّى لَهُ بِالتَّوْبَةِ»؛ بحث تطهیر است. کجا می تواند توبه ای کند که مورد پذیرش باشد؟ شست‌و شویی بکند که بعد از آن، طهارت حاصل بشود. «وَ اللَّهِ»! به خدا سوگند! «لَوْ سَجَدَ حَتَّى يَنْقَطِعَ عُنُقُهُ مَا قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ»؛ اگر سجده کند تا اینکه گردنش از خستگی قطع بشود، تعبیر خیلی بالایی است؛ خدا از او نمی پذیرد، «إِلَّا بِوَلَايَتِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»1️⃣؛ مگر پیوند ولایت با امام علی(ع) داشته باشد. 1️⃣وسائل‌الشیعه، ج 16، ص76 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_آزمایش_الهی 📕 #نقش_طاعات_و_عبادات در امتحان الهی 📝 جلسه ششم #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 پذیرش عبادت به سبب پیوند ولایتی با امام‌علی(ع) است❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_آزمایش_الهی 📕 #نقش_طاعات_و_عبادات در امتحان الهی 📝 جلسه ششم 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 تولدّی نمونه❗️ 📌عامّه و خاصّه نوشته‌اند که فاطمه‌بنت‌اسد وقتی درد مخاض1️⃣ گرفت وارد مسجدالحرام شد. چه کسی به او گفته آنجا برود؟ چه شد به سوی مسجدالحرام دوید؟ اگرچه این مکان مقدّس بود. به نظر من این مولودِ در رحم است که او را می‌کشد و وارد خانۀ خدا می‌کند. صحبت خواستۀ او نیست زیرا این باید ظاهرش بر طبق باطنش باشد، عالم ناسوتش بر محور لاهوتش باشد. او همان‌گونه که قبل از خلقت، نورش در دامن الهی تلألو پیدا کرده است در عالم کثرت هم باید در دامن الهی متولّد شود. عامّه و خاصّه به این مطلب اشاره کرده‌اند، خانه کعبه درب دارد امّا صحبت درب نیست، دیوار شکاف برمی‌دارد. خدا اگر بخواهد چنین می‌شود، باید بگوییم آغوش گشود و امام‌علی(ع) و مادرش را برای تولّد امام‌علی(ع) در دامن گرفت. می‌نویسند: این موضوع چند روز طول کشید. لذا اگرچه پیغمبر‌اکرم(ص) با امام‌علی(ع) از نظر نورانیّت واحدند ولی هرکدام یک مختصاتی دارند. 1️⃣درد زایمان 〰〰〰〰〰 #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir