﷽ 📍 سپیده دم (فلق) نوری است که ظلمت را می شکند حیات و هستی بخش است ❗️ 📌«قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ»؛ اشارۀ دوّم؛ این است که آن چیزی که بعد از این شکاف خوردن نمودار می شود حقیقت و واقعیّت است. به این معنا که قبل از شکاف انسان خیال می کرد چیزی هست، بعد از آن‏که شکاف برداشته شد متوجّه می شود که هیچ بوده است. قبل از شکاف پوچ بود و هیچ بود. آن چیزی که حقیقت دارد، آن چیزی است که بعد از شکاف در دید و منظر بشر قرار می گیرد. مفسّرین مثالی در اینجا می‏زنند که فلق؛ سپیده دم، نوری است که ظلمت را می شکند. نور حقیقت دارد. ظلمت حقیقتی ندارد و پوچ است و هیچ است. زیرا در بحث هایمان گفتیم که ظلمت در نبودن نور است. تا نور نیامده خیال می کنی که ظلمت چیزی است، ولی وقتی نور آمد متوجّه می شوی که پوچ و هیچ بود. اشارۀسوّم؛ این است که آن حقیقتی که بعد از شکاف خوردن نمودار می شود هستی بخش و حیات بخش است. همچنان که نور نسبت به موجوداتی که در این عالم طبیعت هستند نقش حیاتی دارد. اگر نور نباشد حیات به معنای جنبندگی و روح نیست. نور است که جان می دهد. نور است که جنبش می دهد. اگر نور نباشد جنبشی نیست. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 سپیده دم (فلق) نوری است که ظلمت را می شکند حیات و هستی بخش است ❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ غرفه مؤسسه مصابیح الهدی در "سی و پنجمین نمایشگاه بین المللی تهران" آماده ارائه کتاب های حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) به دوست داران معظم له می باشد. سالن 24 غرفه 606 #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 🌺کتاب‌های جدید مجموعه معارف اسلامی و اخلاق ربانی منتشر شد.🌺 📔کتاب #آرزو (طول امل) (40) از مجموعۀ اخلاق ربانی 📔کتاب #توکل (41) از مجموعۀ اخلاق ربانی 📔کتاب #عبرت_آموزی_از_دیدگاه_اسلام (35) از مجموعۀ معارف اسلامی 📔کتاب #عاقبت حسین عاقبت و سوء عاقبت (36) از مجموعۀ معارف اسلامی #معرفی_آثار جهت تهیه #آثار_جدید به غرفه مؤسسه مصابیح الهدی در "سی و پنجمین نمایشگاه بین المللی تهران" مراجعه نمایید. سالن 24 غرفه 606 #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 ای بشر فریب معلومات نخوری، زیرا در مقابل مجهولاتت هیچ است. ❗️ 📌«قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ»؛ اشارۀ چهارم در تشبیه فلق این است که کمیّت و مقدار و حجم حقیقتی که بشر در عالم طبیعت دریافت می کند را به او می فهماند. نوری که در افق ظاهر می شود؛ سپیده دمی که عبارت از طلوع فجر صادق است؛ وقتی به آن نگاه می کنی، حجم آن نور در مقابل ظلمت هایی که آن را احاطه کرده است چه مقدار است؟ بسیار کم است. این تشبیه می خواهد بگوید ای بشر در سراسر علومی که در آن پیش می‏روی، معلومات تو در مقابل مجهولاتت هیچ است. هر مقدار که پیش بروی مبادا که ناگهان گول بخوری و فریفته شوی! مبادا اگر دیدی که شمعی از دور برای تو سوسو کرد خودت را گم کنی و خالقت را فراموش کنی! معلومات تو و حقایقی که دریافت می‏کنی این چنین است. در این عالم طبیعت آنچه از نور ببینی، آنچه از علم ببینی، آنچه از وجود ببینی، آنچه از عدل ببینی همه از اوست. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 ای بشر هر چیزی که در این عالم بدست می آوری خالص در یافت نمی کنی❗️ 📌«قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ»؛ اشاره پنجم در این تشبیه این است که ای بشر اگر تو در این عالم طبیعت باشی و بخواهی حقایق را درک کنی و به آن واقعیّت ها برسی، واقعیّت های تو همیشه در زیر پرده ها و حجاب های ظلمانی است. آن گونه که باید و شاید نمی توانی حقایق را درک کنی. نوری که در هنگام طلوع فجر ساطع می شود و عمودی که در افق بالا می آید آیا نور خالص است؟ خیر. دلیلش چیست؟ اگر این نور خالص باشد در آن هیچ رگه سیاهی نباید وجود داشته باشد. هنگامی که این نور را نگاه می کنی با این‏که چشم گیر است، با این‏که خودنمایی می کند، با این‏که واقعیّت دارد و آن را می بینی و درک می کنی و در دیدن آن اشتباه نمی کنی، امّا نوری است ضیعف؛ نوری است آمیخته به ظلمت. در اشاره چهارم بحث حجم نور بود در مقابل ظلمت هایی که اطراف آن را گرفته است. در اینجا بحث دیگری است. خود نور از نظر کیفیّت بررسی می شود. این تشبیه می گوید: ای بشر، اگر مراد از این فلق شکاف آفرینش است که وجود، عدم ها را شکاف می دهد و خودنمایی می کند، این وجودی که تو می بینی وجودی است که به تعبیر من آمیخته به عدم‏ها است. وجود حقیقی نیست. تا موقعی که در عالم طبیعت هستی، علمی که در این عالم به دست می‏آوری خالص نیست. هرچه را در این عالم در نظر بگیری، چون در طبیعت هستی، حجاب های طبیعی نمی گذارد که آن را به طور خالص دریافت کنی. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 ای بشر هر چیزی که در این عالم بدست می آوری خالص در یافت نمی کنی❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ رُوِیَ عَن عَلِیٍ عَلَیهِ السلام قالَ: «كَيْفَ‏ يَزْهَدُ فِي‏ الدُّنْيَا مَنْ لَا يَعْرِفُ قَدْرَ الْآخِرَةِ» ترجمه: چگونه شخصی به دنیا دلبسته نشود و حال این که او قدر و ارزش آخرت را نمی داند. شرح: روایت از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه منقول است که حضرت فرمودند: چگونه شخص دلبسته به دنیا نشود و حال این که او قدر آخرت را به اش معرفت ندارد. من در اینجا مطلبی را مقدّماً عرض کنم برای فرمایش علی(ع)، تمام دلبستگی های ما به هر چیزی، این را بدانید. منشأش لذّت های ماست؛ این قانون کلّی است. از چی اگر لذّت بردی، به اش دلبسته می شوی. درست است یا نه؟ و اگرنه، لذّت نبردیم؛ عکسش، ناراحتی کشیدیم، متنفّر می شویم، این ها مقابل هم هستند. لذّت ها منشأ دلبستگی هاست. به طور کلّی از نظر درونی آدم این جور است. این یک مطلب، ما که در دنیا هستیم، لذّات دنیایی را می چشیم دیگر، همین ها منشأ دل بستگی ما به دنیا می شود؛ حالا هر رقمش که باشد، دیگر صحبت این نیست که می خواهم خُردش بکنم، توی دنیا ما این جوری هستیم که از هرچی لذّت ببریم، بهش دلبسته می شویم. چون منشأ چی می شود؟ لذّت منشأ دلبستگی می شود. این قانون کلّی که من گفتم. خوب حالا این مال دنیا، بعد می رویم سراغ آخرت. آخرت این جوری است تا ما لذّت او را نبریم دل بسته به او نمی شویم. خیلی جمله علی (ع)، کوتاه است؛ امّا خیلی عالی است و او اینکه: «كَيْفَ‏ يَزْهَدُ فِي‏ الدُّنْيَا»؛ آخر چه جوری می شود کسی دلبسته به دنیا نشود و حال این که از این طرفا، «مَنْ لَا يَعْرِف ُ قَدْرَ الْآخِرَةِ»؛ قدر، تعبیر می کند و به قول ما طلبه ها، ماده عرفان به کار می برد، علم هم به کار نمی برد. حالا این ها یک حرف هایی است که اینجا هم جایش نیست، من بزنم. قدر به معنای ما می گوییم، اندازه و ارزش. درست است یا نه؟ چه قدر؛ خودمان هم استعمال می کنیم، اندازه و ارزش. حالا صحبت در این است که تقابل بین لذّت های دنیا و لذّت های آخرت را مطرح می کند علی (ع). که این ها قابل قیاس نیست از نظر ارزش، چون ارزشی اش را تو نمی دانی، اندازه اش را هم نمی دانی. درست است یا نه؟ حالا من دو تا تفاوتش را، سرآمدش را می گویم. فرق بین لذّت های دنیا و آخرت در این است که: لذّت های دنیا همیشه ناخالص است. یک رگه تلخی بلاخره تویش دارد. لذا لذّت های دنیا با لذّت آخرت، اگر بخواهی این ها را بسنجی اش، آن لذّت چون خالص است و این ناخالص، قابل قیاس نیست. دوّم؛ دو تا تفاوتش را من می گویم. و او این است که: این گذراست، تمام شدنی است. درست است یا نه؟ مثل اینکه ظاهراً همین طوری است. لذّت هایی که آدم می برد، تمام می شود؛ چون خودم نیستم که لذّت ببرم، تمام شد رفت دیگر. آخرش مرگ است دیگر، وقتی مُرد دیگر! آخرین کارش را گفتم من. نمی خواهم حتّی بگویم به اینکه حالات ما هم تفاوت می کند توی دنیا. این را بهتان بگویم، تا یک مقطعی از یک چیزی ما لذّت می ببریم، در یک مقطع دیگر برسیم...، گوش می کنید چه می خواهم بگویم؟ یا در یک شرایطی ما لذّت می بریم، در یک شرایط دیگر می شود و گویم برو! حوصله اش را ندارم من. حتی مُردن هم لازم نداریم همین در زنده بودنمان ازش زده می شویم.این ها رو بهتان بگویم

حالا مال اینجا گذراست؛ درست است یا نه؟ امّا مال آنجا چیه؟جاودانه است. دو تا تفاوت اساسی است: خالص و ناخالص، درست؟! جاودانه و گذرا شد. کسی که آن را به اش نرسیده، چطور می تواند دل بکند از این، حتّی گفتم تعبیر به، «مَنْ لَا يَعْرِفُ» است، «مَنْ لَا یَعْلَمْ» هم نمی گوید؛ چون به قول ما طلبه ها، مفهومی نیست این ها. یک چیزهایی شنیدنی داریم، یک چیزهایی چشیدنی داریم. شنیدنی غیر از چشیدنی است، می آیند برایت تعریف می کنند: یک چیزی ما داریم، آن قدر رنگش قشنگ است، زردیش چنان شفاف است، خودش چقدر نرم است، آن قدر شیرین است، نمی دانم عطرش این جوری است و این ها. عسل را برایت تعریف می کنند؛ درست است؟ هر چه بگویند، باز تو چون نچشیدی، نمی فهمی. یک قاشق کوچک عسل بگذارند دهانت؛ به به به! حالا هی تعریف بکند، چی چی بود! فهمیدی؟! ما هر چه داریم راجع به آخرت و لذّت های آخرت همه اش شنیدنی است، نه چشیدنی. علی (ع) می فرماید: «كَيْفَ‏ يَزْهَدُ فِي‏ الدُّنْيَا»؛ چه طوری می تواند این، دل بکند از این. حالا چه نامشروع، چه مشروعی که غیر محتاج به اش باشد. حالا بهتان بگویم ها! ما لذّت هایی حتّی مشروع هم داریم توی دنیا، خیال نکنید نامشروعش را می گویم. مشروعش هم این جوری است. همه اش مثل جهنّم می ماند. این نفس، «هَلْ مِنْ مَزید» می گوید. مشروعش، هم که به آن احتیاج ندارد به اش، من نمی خواهم بگویم نامشروع، مشروع است؛ ولی احتیاج ندارد، ولی باز دو مرتبه حرص می زند، مثل جهّنم می ماند. نفس این جوری هست، البتّه یک اشتباه کاری دارد، گوش کنید! می گوید: چه جوری می شود تا آن را نچشیدی؟ جوابش این است: مگر می شود اینجا چشید؟ می گوید: بله اولیاء خدا چشیدند، لذا دل کندند. بله، اگر کسی در مسیر شرعی حرکت کند، فقط به این مقدار می گویم. مسیر شرعی حرکت کند، توی همین دنیا لذّت آخرتی را می چشید. حالا به یکی اش اشاره کنم. ترک لذّت دنیایی، لذّت اُخروی برایت می آورد. ترک لذّت دنیایی، دست از معصیت بردار! گوش کن! لذّت بهشت را می چشی. می آید توی ذائقه ات، جانت. اگر لذّتِ ترکِ لذّت، بدانی! دیگر لذّت نفس، لذّت ندانی . برو دنبال کارت. علی (ع)، به این اشاره می کند: «كَيْفَ‏ يَزْهَدُ فِي‏ الدُّنْيَا مَنْ لَا يَعْرِفُ» چی؟ آن طرف، «قَدْرَ الْآخِرَةِ» راهش چیه؟ ترک لذّت دنیایی است. قَالَ عَلِیٌّ(ع): كَيْفَ‏ يَزْهَدُ فِي‏ الدُّنْيَا مَنْ لَا يَعْرِفُ قَدْرَ الْآخِرَةِ. غررالحكم و دررالكلم، ص 517 〰〰〰〰〰 شرح حدیث #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir