﷽ 📍 دستور اسلام نسبت به صفت حسد چیست؟❗️ 📌اسلام نیز دستور می دهد تا می توانید این صفت را در درون خود سرکوب کنید و می شود این صفت را معالجه کرد. ما در بعضی از آثار اسلامی بحث‏هایی وجود دارد که فقهای شیعه نیز به آن تمسّک می کنند. حدیثی از پیغمبر اکرم(صلی‏الله‏علیه وآله‏وسلم) داریم به نام حدیث رفع «رُفِعَ‏ عَنْ‏ أُمَّتِي‏ تِسْعَةٌ»؛ از امّت من نه چیز رفع شده که یکی از آن‏ها حسد است. اگر پیغمبر می گوید: از امّت من حسد رفع شده است، غرضش این است که اگر کسی در باطن چنین حالتی داشته باشد ولی به کار نبندد، به او ضرری نمی رساند. این گونه نیست که در آخرت مورد عقاب قرار بگیرد و خدا او را مؤاخذه و عذاب کند که چرا در دلت چنین رذیله ای داشتی. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ رُوِیَ عَن الباقِرِ عَلَیهِ السَّلامُ قالَ: «وَجَدْنَا فِي كِتَابِ عَلِيٍّ (ع) أَنَّ (أِنَّ) رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ وَ هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ وَ الَّذِي‏ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ مَا أُعْطِيَ مُؤْمِنٌ قَطُّ خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ إِلَّا بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ تَعَالَی وَ رَجَائِهِ لَهُ وَ حُسْنِ‏ خُلُقِهِ‏ وَ الْكَفِّ‏ عَنِ‏ اغْتِيَابِ الْمُؤْمِنِينَ» ترجمه: در کتاب حضرت علی (ع)دیدیم که پیامبر خدا حضرت محمد (ص)در حالی که بر منبر خود بودند، فرمودند: قسم به آن خدایی که جز او هیچ خدایی نیست، هیچ گاه به مؤمن خیر دنیا و آخرت داده نشده است، مگر این که این چهار خصلت در آن شخص مؤمن باشد. اوّل: این که به خداوند خوش گمان باشد و به او حسن ظن داشته باشد. دوّم: در همۀ کارها و حالات و زمان ها فقط به خداوند امیدوار باشد و تنها تکیه گاه و اعتماد او فقط به خداوند باشد. سوّم: حسن داشته باشد. چهارم: غیبت مؤمنین را نکند. شرح: روایت از امام باقر صلوات الله علیه، منقول است، حضرت فرمودند: ما در نوشته های علی (ع)، این جملات را یافتیم. «وَجَدْنَا فِي كِتَابِ عَلِيٍّ (ع)» که در نوشته های امیرالمؤمنین؛ چون این ها هرکدام صحیفه داشتند، نوشته بودند. این جملات را که حضرت، نقل کردند از پیغمبراکرم(ص)، در حالی که پیغمبر(ص) روی منبر بوده است و این فرمایشات را می فرمودند: «هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ وَ الَّذِي‏ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ»؛ قسم به آن موجودی که خدایی جز او نیست، اوّل پیغمبر(ص) قسم خورده. این تأکید است نسبت به جملات آینده شان. «وَ الَّذِي‏ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ»؛ قسم به آن موجودی که اله و خدایی جز او نیست، «مَا أُعْطِيَ مُؤْمِنٌ قَطُّ»؛ هیچ مؤمنی به اش عطا نشد، این چیزی را که من می خواهم بگویم که بعدش می فرماید. «خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ»؛ یعنی خیر دنیا و آخرت به مؤمن نمی رسد، مگر این که این چهار تا چیزی که بعدش حضرت می فرماید، درش باشد. اوّل: فرمودند به اینکه: «إِلَّا بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ تَعَالَی»؛ یک: گمان نیکش به خداوند. نعوذبالله این کسانی را که گاهی مثلاً فرض کنید، یک سنخ پیچیدگی، گرفتاری برایشان پیشِن می شود، می گوید: خدا که به ما چیزی ندارد، کاری ندارد که، ما کجا، خدا کجا، نعوذبالله، شد؟! یا تعبیرات این جوری. حالا درونی است این. گوش کنید. یعنی اگر مؤمن، حسن ظن به خدا داشت؛ خدا را قبول دارد،ها! مؤمن بالله است، این ها منافات ندارد،ها! هست خداهه، نمی گوید خدا نیست، می گوید هست؛ اما او با من نظر خوشی نعوذبالله،ندارد. این ها را با هم فرق بگذارید،ها! چون اولش دارد: «مَا» چی؟ در هر صورت «أُعْطِيَ مُؤْمِنٌ قَطُّ»؛ ایمان به خدا دارد؛ اما از آن طرف نعوذبالله می گوید: خدا میانه ای با من ندارد. این را می گویند: سوءظنّ بالله تعالی که بدترین چیزها هم هست این. «بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ تَعَالَی»؛ اوّل. دو: «وَ رَجَائِهِ لَهُ»؛ گمان خوب به او داشته باشد؛ بالاتر، تنها امیدش او باشد. آنی که گره های من را باز می کند فقط اوست. سه- اوّلی: حسن ظن بالله. دوّمی رجاء بالله. سوّم: «وَ حُسْنِ‏ خُلُقِهِ‏»؛حسن خلق، و او این است به این که در رفتارش،با دیگران سوء خلق نداشته باشد. توجّه می کنید؟ چهارم: «وَ الْكَفِّ »؛ خوب دقّت کنید. «عَنِ‏ اغْتِيَابِ الْمُؤْمِنِينَ‏»؛ یعنی خودداری کند از این که غیبت مؤمن را نکند. اگر کسی بخواهد، خیر دنیا و آخرت به او برسد رعایت این چهار تا: حسن ظن به خدا، امید به خدا، خلق خوش نسبت به رفتارش با برادران مؤمنش و از آن طرف هم غیبت نکردن از برادران مؤمنش. خودش را، جلویش را بگیرد. که حضرت در اینجا اوّل هم قسم خورده، «وَ الَّذِي‏ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ»؛. که این چهار چیز را اگر رعایت بکنی، خیر دنیا و آخرت. این را خوب دقّت کنید. خیر دنیا و آخرت؛ یعنی آن چه را که در دنیا نعوذبالله، شرّ است، اگر بخواهد متوجّه تو بشود، اگر این چهار چیز را رعایت کنی، آنها رفع می شود. همچنین صریح بگویم. شرّ آخرت معلوم است که چیست جهنّم است. شرّ دنیا همین پیچیدگی ها و چه کنم، چه کنم های من و توست. اصول کافی، جلد2 صفحه71 عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: وَجَدْنَا فِي كِتَابِ عَلِيٍّ (ع)أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ وَ هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ وَ الَّذِي‏ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ مَا أُعْطِيَ مُؤْمِنٌ قَطُّ خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ إِلَّا بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ وَ رَجَائِهِ لَهُ وَ حُسْنِ‏ خُلُقِهِ‏ وَ الْكَفِ‏ عَنِ‏ اغْتِيَابِ الْمُؤْمِنِينَ‏ 〰〰〰〰〰 شرح حدیث #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ رُوِیَ عَن الباقِرِ عَلَیهِ السَّلامُ قالَ: «وَجَدْنَا فِي كِتَابِ عَلِيٍّ (ع) أَنَّ (أِنَّ) رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ وَ هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ وَ الَّذِي‏ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ مَا أُعْطِيَ مُؤْمِنٌ قَطُّ خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ إِلَّا بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ تَعَالَی وَ رَجَائِهِ لَهُ وَ حُسْنِ‏ خُلُقِهِ‏ وَ الْكَفِّ‏ عَنِ‏ اغْتِيَابِ الْمُؤْمِنِينَ» ترجمه: در کتاب حضرت علی (ع)دیدیم که پیامبر خدا حضرت محمد (ص)در حالی که بر منبر خود بودند، فرمودند: قسم به آن خدایی که جز او هیچ خدایی نیست، هیچ گاه به مؤمن خیر دنیا و آخرت داده نشده است، مگر این که این چهار خصلت در آن شخص مؤمن باشد. اوّل: این که به خداوند خوش گمان باشد و به او حسن ظن داشته باشد. دوّم: در همۀ کارها و حالات و زمان ها فقط به خداوند امیدوار باشد و تنها تکیه گاه و اعتماد او فقط به خداوند باشد. سوّم: حسن داشته باشد. چهارم: غیبت مؤمنین را نکند. 〰〰〰〰〰 شرح حدیث 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 حسادت با تاریخ بشریّت گره خورده است و قدیمی ترین رذیله می باشد❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 حسادت با تاریخ بشریّت گره خورده است و قدیمی ترین رذیله می باشد❗️ 📌حال این سؤال پیش می آید که چرا خداوند در بین تمام صفات رذیله، حسد را انتخاب کرده است؟ رذائل نفسانی زیاد است. چرا خداوند در این سوره وقتی از شرّی که عاملش دیگری است نام می‏برد، حسد را انتخاب می کند؟ جهات زیادی دارد. جهت اوّل اینکه رذیله حسد از نظر سابقه، قدیمی ترین رذائل است. یعنی وقتی انسان در تاریخ بشریّت نگاه می کند، می بیند ضربه هایی که این انسان خورده است از ناحیه حسد است. حسد از موقعی که آدم خلق می شود، شروع می شود. خداوند که آدم را خلق می کند به ابلیس می گوید او را سجده کن؛ ولی شیطان سجده نمی کند. چرا؟ منشأ حسد است. از همان هنگام برای آدم نقشه می کشد که او را اغوا کند. از آنجا شروع می شود. دوشادوش خلقت بشر این حسد کارسازی کرده است. از آدم شروع می شود. در فرزندان آدم نیز بحث قابیل و هابیل پیش می آید. آنجا که دو نفر از فرزندان آدم هستند نیز مسئله حسد مطرح است. چرا؟ خداوند قبول کرد قربانی هابیل را و قربانی قابیل قبول نشد. قابیل به او حسد می ورزد. هابیل از قربانیان حسد است. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 وَ مِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ. و از شرّ [هر] حسود، آن گاه كه حَسَد ورزد. ❗️ 📌تا انسان وجود دارد حسد هم وجود دارد این مسأله ادامه دارد تا قضیه یوسف و برادرانش. برادران به یوسف حسد ورزیدند و او را داخل چاه انداختند و... به پیغمبر(ص) اسلام که می‏رسیم نیز همین مسأله مطرح است. عمو و عموزادگان و خویشاوندان به او حسد می برند. از آن‏جایی که این رذیله از نظر سابقه قدمت دارد تا آخر نیز وجود دارد. تا انسان دو پا وجود دارد، حسد نیز وجود دارد. رگ رگ است این آب شیرین آب شور بر خلائق می رود تا نفخ صور. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 حسد رذیله بی مرزی است که پست ترین رذیلۀ که دوست و دشمن، خویشاوند و غریبه نمی شناسد❗️ 📌جهت دوّم که خداوند مسأله حسد را در این آیه مطرح کرده است این است که این رذیله به قدری پست است که اگر کسی دارای چنین صفت و حالتی باشد، دوست و دشمن را نمی‏شناسد. غیره و خودی نمی شناسد. خویشاوند و غریبه را نمی‏شناسد. چنین رذیله ای است. رذائل نفسانی هر کدام حدودی دارند، مرزی دارد، لکن حسد مرزی نمی شناسد. هر کس که باشد به او حسد می ورزد. پدر باشد، پسر باشد، برادر باشد، خواهر باشد. چه بسا ممکن است شخصی باشد که در عمرش او را ندیده است و تنها اسمی از او شنیده است؛ به او نیز حسد می ورزد. رذیله حسد مرز ندارد. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 حسد حدّی ندارد: حدّ آن به کفر کشیده شدن و نابودی خود یا دیگران است❗️ 📌جهت سوّم این است که رذیله حسد از نظر کار و اِعمال کردن حدودی ندارد. اگر کسی نعوذبالله به دیگری حسد ورزید و خواست که حسدش را به کار بندد، نمی‏توان گفت که این حسد سرحدّی دارد و تاکجا می خواهد جلو برود. اینجا مسأله خود عمل مطرح است، نه افراد. از نظر خود عمل حدّ ندارد. از نظر بُعد معنوی، حدّش کفر است. از نظر بُعد مادّی، حدّش نابودی خود یا نابودی محسود است. یا حاسد از بین برود یا محسود. حدّ ندارد. بین کار ایستگاه ندارد که یک توقّف گاه داشته باشد یا تمام شود. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 مراحلی که حاسد برای محسود طی می‌کند، که انتهای آن از بین رفتن حاسد یا محسود است❗️ 📌در بُعدهای مختلف که حاسد وارد می‏شود، ممکن است که حاسد در ابتدا شروع کند به غیبت کردن محسود. می‌خواهد او را بکوبد. از غیبت می‌بیند که نتیجه‏ای حاصل نشد؛ شروع می‌کند به دروغ پردازی و شایعات دروغ را مطرح می‏کند. از راه شایعه سازی و تهمت زدن وارد می‏شود. اگر از این راه موفق نشد شروع می‌کند به انجام کارهای دیگر. از لفظ تجاوز می‌کند و به کارهای عملی می‏پردازد. آن‏قدر جلو می‌رود که یا او نابود شود یا خودش. امام‌صادق صلوات‌الله‌علیه در روایتی می‌فرماید: «إِنَّ الْحَسَدَ يَأْكُلُ‏ الْإِيمَانَ‏ كَمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَبَ‏»1️⃣؛ حسد ایمان را می‌خورد همان‌گونه که آتش، هیزم خشک را می‌خورد. یعنی تا جایی پیش می‏رود که جان گرفته می‌شود. حاضر است دینش را بگذارد برای اینکه رذیله حسد را اعمال کند. لذا عمل حسد حدّ ندارد. حدّش از نظر معنوی کفر و از نظر مادّی نابودی حاسد یا محسود است. امام‌علی(ع) می‌فرماید: «الْحَسَدُ دَاءٌ عَيَاءٌ لَا يَزُولُ إِلَّا بِهَلْكِ الْحَاسِدِ أَوْ بِمَوْتِ الْمَحْسُودِ»2️⃣؛ حسد یک بیماری است که اگر این بیماری به‌ کار بسته شود، صحّت ندارد تا اینکه یا حاسد و یا محسود از بین برود. چنین بیماری و مرضی است. 1️⃣الکافی، ج2، ص 306 - بحارالأنوار، ج‏70، ص 244 2️⃣غرر الحكم و درر الكلم، ص 103 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 مراحلی که حاسد برای محسود طی می‌کند، که انتهای آن از بین رفتن حاسد یا محسود است❗️ 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ 📍 حسد به تمام امور معنوی، مادّی و اجتماعی سرایت می کند❗️ 📌جهت چهارم این است که متعلَّق حسد چیز خاصّی نیست. به طور مثال متعلَّق بعضی از صفات رذیله معلوم است. متعلَّق کبر مقام است. اگر کسی دارای مقامی باشد، می خواهد خودش را بگیرد. می گویند او متکبّر و جاه طلب است. معلوم است چه چیزی را هدف گیری کرده است. مسأله، مسأله مقام و جاه طلبی است. در مسأله حسد هدف خاصی وجود ندارد و حسد در تمام شئون مادّی و معنوی زندگی بشر سرایت دارد. در شئون مادّی مال و مقام را هدف می‏گیرد. در امور معنوی هرچه که باشد را هدف می گیرد. محبوبیّت در امور اجتماعی و هر چه که باشد را هدف می‏گیرد. این گونه نیست که چیزی را مستثنی کنیم و بگوییم که حسد به این کاری ندارد. نمی شود امری را تصوّر کنیم و بگوییم که حسد به این نظر ندارد. تمام امور مادّی و سراسر امور معنوی را مد نظر دارد. 〰〰〰〰〰 📚 #مجموعه_تفسیر_نور_مبین 📕 #تفسیر 1 🏷 سوره فلق 🎞 #كليپ_تصويرى #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی @mojtabatehrani_ir

﷽ رُوِيَ‏ عَنْ‏ عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ‏عَلَيْهِ السَّلامُ قَالَ: «لَا يَتْرُكُ‏ النَّاسُ‏ شَيْئاً مِنْ‏ أَمْرِ دِينِهِمْ‏ لِاسْتِصْلَاحِ‏ دُنْيَاهُمْ إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ تَعَالَی عَلَيْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ (أَضَرْ) مِنْهُ» ترجمه: ترک نمی کنند مردم چیزی از امر دینشان برای اصلاح دنیایشان مگر اینکه خداوند متعال بر ضرر و علیه آن ها درها و راه هایی را باز می کند که کمبود و زیانی بدتر به آن ها می رسد. شرح: روایت از امیر المؤمنین صلوات الله علیه منقول است که: این کسانی را که ادّعای دین می کنند، می گویند متدیّنیم، خدا را قبول دارند، مبدأ و معاد را قبول دارند، که این ها مدّعیند، راجع به آن هاست؛ این ها اگر بخواهند دنیایشان را آباد کنند به وسیلۀ این که از دینشان مایه بگذارند. از دین، مایه گذاشتن دو جور است، این را گوش کنید. یکی اینکه آدم می رود به سراغ خدا، چون اعتقاد دارد خداست و قادر مطلق هم هست و نسبت به بندگانش هم، مهربان هم هست و خودش هم گفته چیزی می خواهی بیا سراغ من و من بهت می دهم و این ها که داریم خلاصه. یک وقت این جوری می خواهد مایه بگذارد، بسیار خب کار خوبی است، بد نیست. هان؟ خودش گفته، درست است یا نه؟ هرچه می خواهی بیا پیش من. این جور مایه گذاشتن از دین است. یک جور مایه گذاشتن از دین، و این است که از این طرف از دینم کم بگذارم. آنجا کمبود نیست، آنجا بالابود از دین است،ها! می فهمید ؟از دینم کم بگذارم برای اینکه دنیایم را اصلاح بکنم و آباد بکنم که ازش تعبیر می شود به این که ترک دین برای دنیا. این را خوب دقّت کنید: اصطلاح است. ترک دین برای اصلاح دنیا، درست است؟! این دوّمی است اینجا. امیرالمؤمنین(ع) توی این روایت این را می فرماید:«لَا يَتْرُكُ‏ النَّاسُ (يَتْرُكْ‏ اَلنَّاسُ)‏ شَيْئاً مِنْ‏ أَمْرِ دِينِهِمْ‏ لِاسْتِصْلَاحِ‏ دُنْيَاهُمْ» ؛ یعنی فرو بگذارد شخص، چیزی را ، اینجا دارد «شَيْئاً»؛ حالا هرچی می خواهد باشد. حالا ما می گوییم، «شَيْئاً»؛ یعنی چی، «شَيْئاً مِنْ‏ أَمْرِ دِينِهِمْ»؛ از امور دینیش کم بگذارد، ترک بکند دیگر، درست است یا نه؟ برای اینکه دنیایش را آباد کند. درست است؟! «إِلَّا»؛ یعنی بی برو برگرد است. یک همچنین آدمی که می گوید، من متدیّنم، خدا را قبول دارم، همۀ این ها را می گوید. بعد برای اینکه دنیایش را آباد کند از دینش کم می گذارد. شد؟! این، این کار را کرد، بی برو برگرد است. به قول ما استثناء از نفی را می گوییم، این اصطلاح ادبی است. و آن افاده، می گویند حصر می کند؛ یعنی بی بروبرگرد. «إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ تَعَالَی عَلَيْهِمْ»؛ مگر اینکه خدا باز می کند بر علیه آن ها، چی؟ «مَا هُوَ أَضَرُّ (أَضَرْ) مِنْهُ»؛ یعنی چی؟ تو می خواستی کمبود دنیایت را با چی؟ باکسر گذاشتن دینت آباد کنی. درست است؟! خدا از این طرف (ور) یک ضربه می زند بالاتر از آن کمبود، اگر ده درجه بود کمبودت،. یکهو یک دفعه می کند صد درجه. شاید ان شاءالله، روایت معنایش معلوم شد دیگر هان؟! بسیار خوب.